ลองแต่ง-๕๙ มันแค่นี้เอง


* มันแค่นี้เอง *

ด้วยเห็นว่า เคยร่วมงาน มานานปี
เห็นเป็นพี่ คนหนึ่ง จึงไว้ใจ
ด้วยเห็นเป็น ถิ่นเก่าเขา ใช่อื่นไกล
เห็นเภทภัย เป็นโอกาส ไม่นึกกลัว

จึงตกปาก รับมือ ตามพี่บอก
ถูกปอกลอก วางยา หูตามัว
กินสองทาง รับสบาย ไม่เห็นหัว
โดนยำรัว หนีไม่ออก แทบวางวาย

คนอื่นรู้ กันหมด ยกเว้นฉัน
แสนโง่งัน ทั้งอับอาย และเจ็บกาย
ฝืนทำใจ ละวาง ไว้เชิงชาย
ยังไม่ตาย เอาความพ่าย เป็นบทเรียน

จากวันนั้น หลีกห่าง เลิกคบหา
ยามเห็นหน้า เรื่องเก่า ๆ ผุดวนเวียน
ฝืนทายทัก เรื่อยเปื่อย ไม่ติเตียน
ทนทำเนียน ไม่รู้ นี่แหละฉัน

มาวันนี้ ได้ข่าว เขาเสียแล้ว
ใจฉันแป้ว ในจิต ขึ้นฉับพลัน
แค่นี้เอง ไยเรา ไม่รู้กัน
อย่ายึดมัน รู้เท่าทัน อโหสิกรรมฯ     เสรีนนท์



แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่