วันนี้ (28/11/63 ช่วงเวลา 8:00 - 8:45) เราพาคุณพ่อไปพบแพทย์ที่ รพ.จุฬาฯ ด้วยความที่เพิ่งเข้าไปใช้บริการที่จอดรถของที่นี่เป็นครั้งแรก จึงไม่มีข้อมูลว่าจอดที่ตึกไหนได้บ้าง เราเลือกขับเข้าไปในอาคารภูมิสิริฯ วนหาที่จอดประมาณ 45 นาที คิดรวมแล้วน่าจะหลายสิบรอบ วนอยู่ทั้งชั้นสัญลักษณ์รูปส้ม และรูปองุ่น ในระหว่างที่วนอยู่นั้นก็คุยกับคุณพ่อว่า นี่เป็นการวนหาที่จอดรถนานที่สุดเท่าที่เคยทำมา และที่สำคัญ ยังพบเหตุการณ์ที่ชวนให้เก็บมาคิดต่อจนกระทั่งกลับถึงบ้านเลย
เพราะระหว่างที่ขับวนหาที่จอดรถอยู่นั้น ก็จะเห็นว่า ช่องจอดรถสำหรับคนพิการค่อย ๆ เต็มไปทีละช่อง ๆ แล้วมีจังหวะหนึ่งที่เราเห็นคนที่ลงมาจากรถเพียงคนเดียวเดินเข้าไปในอาคาร โดยไม่มีคนพิการมาด้วยเลย ตอนนั้นก็ยังไม่ได้คิดอะไรมาก
วนต่อไป ผ่านช่องจอดคนพิการอีกช่องที่กำลังมีคนเข้าจอดพอดี จึงชะลอรถเพื่อรอจังหวะให้คนขับจอดเสร็จ เพื่อจะดูว่ามีคนพิการมาด้วยหรือไม่ ก็จังหวะลงตัวจริง ๆ เพราะเมื่อรถจอดเข้าที่ คนขับรถคันนั้นก็กำบางสิ่งบางอย่างในมือส่งให้พนักงานดูแลลานจอดรถ เราก็วนต่อไป เพื่อจะกลับมาดูว่าภายในรถมีคนพิการมาด้วยสักคนไหม แล้วก็เป็นอย่างที่คิด เพราะไม่มีคนพิการสักคนเดียว แถม คนที่เดินลงจากรถก็เดินคล่องยิ่งกว่าคนที่นั่งข้าง ๆ เราในรถอีก
คราวนี้ก็เริ่มรู้ว่าอะไรเป็นอะไรในที่แห่งนั้น
ก่อนจะตัดสินใจออกจากที่จอดรถของอาคารฯ เราหาที่จอดพักรถเพื่อโทรไปแจ้งพยาบาลว่าจะไปถึงช้าเพราะกำลังหาที่จอดรถ ซึ่งตรงจุดที่พักรถนั้นอยู่ใกล้กับที่จอดคนพิการ ระหว่างนั้นมีคุณลุงคุณป้าเดินมาเอารถออกจากช่องคนพิการพอดี ระหว่างที่เรายังคุยโทรศัพท์ พนักงานฯ ก็เดินมาบอกว่า ห้ามจอดแช่รถตรงนั้น และตรงที่รถกำลังจะออกเราก็จอดไม่ได้ เพราะเป็นที่ของรถวีลแชร์ เราจึงพูดกลับไปว่า รถคันที่กำลังจะออกก็ไม่เห็นคนพิการสักคน ทำไมจอดได้ พนักงานฯ ตอบมาว่า รถคันนั้นมาก่อนที่เขาเข้างาน แล้วพนักงานฯ ก็เดินไปพูดอะไรบางอย่างกับคุณลุงคุณป้า จากนั้นคุณป้าก็หยิบกล้วยหอมประมาณ 4-5 ผลออกมาจากรถส่งให้พนักงานฯ ซึ่งพนักงานฯ ก็รับไว้ ด้วยความเป็นธรรม พนักงานฯ มีปฏิเสธนิดนึง แต่สุดท้ายก็รับไว้ และกลับมาพูดกับเราว่าให้ขับรถออกไป เราก็พูดกับพนักงานฯ ว่าคุณกำลังทำผิดต่อหน้าที่ แต่ก็ไม่มีการตอบสนองใด ๆ กลับมาอีก
สุดท้ายแล้วเราขับรถข้ามไปยังฝั่งที่คุ้นเคยกว่า และขึ้นไปจอดบนอาคารจอดรถของคณะรัฐศาสตร์ จุฬาฯ และลงมาเรียกแท็กซี่ให้กลับไปส่งที่รพ.จุฬาฯ
ที่เล่ามาอยากชวนเพื่อน ๆ คุยว่า เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้หรือไม่ หรือเคยเป็นผู้มอบสินบนให้กับเจ้าหน้าที่ในสถานการณ์แบบนี้ไหม เพื่อน ๆ มีความเห็นอย่างไร ส่วนตัวเรา เราพูดกับคุณพ่อว่าอย่างนี้ "หนูเลือกที่จะรักษาระบบ มากกว่าความสะดวกสบายส่วนตัว" เพราะถ้าเราเลือกที่จะจ่ายเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ใคร ๆ ก็จ่ายได้ นานวันเข้าเงินจำนวนเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ก็คงต้องกลายเป็นเงินก้อนใหญ่ และสถานที่แห่งนั้นก็จะกลายเป็นแหล่งแสวงหาผลประโยชน์ของคนไม่ดีในที่สุด และเมื่อถึงวันนั้น พนักงานคงไม่สนใจสิ่งที่กำมิดอยู่ในมือ หรือ กล้วยหอม 4-5 ผลหรอก และนี่ยังไม่นับรวมถึงเวรกรรมที่จะเกิดจากการไปเบียดเบียนคนที่พิการ หรือคนที่มีความจำเป็นต้องใช้จุดจอดรถตรงนั้นจริง ๆ อีกด้วย
พนักงานจัดการลานจอดรถของโรงพยาบาลจุฬาฯ (ตึกภูมิสิริฯ) รับสินบนจริงหรือไม่
เพราะระหว่างที่ขับวนหาที่จอดรถอยู่นั้น ก็จะเห็นว่า ช่องจอดรถสำหรับคนพิการค่อย ๆ เต็มไปทีละช่อง ๆ แล้วมีจังหวะหนึ่งที่เราเห็นคนที่ลงมาจากรถเพียงคนเดียวเดินเข้าไปในอาคาร โดยไม่มีคนพิการมาด้วยเลย ตอนนั้นก็ยังไม่ได้คิดอะไรมาก
วนต่อไป ผ่านช่องจอดคนพิการอีกช่องที่กำลังมีคนเข้าจอดพอดี จึงชะลอรถเพื่อรอจังหวะให้คนขับจอดเสร็จ เพื่อจะดูว่ามีคนพิการมาด้วยหรือไม่ ก็จังหวะลงตัวจริง ๆ เพราะเมื่อรถจอดเข้าที่ คนขับรถคันนั้นก็กำบางสิ่งบางอย่างในมือส่งให้พนักงานดูแลลานจอดรถ เราก็วนต่อไป เพื่อจะกลับมาดูว่าภายในรถมีคนพิการมาด้วยสักคนไหม แล้วก็เป็นอย่างที่คิด เพราะไม่มีคนพิการสักคนเดียว แถม คนที่เดินลงจากรถก็เดินคล่องยิ่งกว่าคนที่นั่งข้าง ๆ เราในรถอีก
คราวนี้ก็เริ่มรู้ว่าอะไรเป็นอะไรในที่แห่งนั้น
ก่อนจะตัดสินใจออกจากที่จอดรถของอาคารฯ เราหาที่จอดพักรถเพื่อโทรไปแจ้งพยาบาลว่าจะไปถึงช้าเพราะกำลังหาที่จอดรถ ซึ่งตรงจุดที่พักรถนั้นอยู่ใกล้กับที่จอดคนพิการ ระหว่างนั้นมีคุณลุงคุณป้าเดินมาเอารถออกจากช่องคนพิการพอดี ระหว่างที่เรายังคุยโทรศัพท์ พนักงานฯ ก็เดินมาบอกว่า ห้ามจอดแช่รถตรงนั้น และตรงที่รถกำลังจะออกเราก็จอดไม่ได้ เพราะเป็นที่ของรถวีลแชร์ เราจึงพูดกลับไปว่า รถคันที่กำลังจะออกก็ไม่เห็นคนพิการสักคน ทำไมจอดได้ พนักงานฯ ตอบมาว่า รถคันนั้นมาก่อนที่เขาเข้างาน แล้วพนักงานฯ ก็เดินไปพูดอะไรบางอย่างกับคุณลุงคุณป้า จากนั้นคุณป้าก็หยิบกล้วยหอมประมาณ 4-5 ผลออกมาจากรถส่งให้พนักงานฯ ซึ่งพนักงานฯ ก็รับไว้ ด้วยความเป็นธรรม พนักงานฯ มีปฏิเสธนิดนึง แต่สุดท้ายก็รับไว้ และกลับมาพูดกับเราว่าให้ขับรถออกไป เราก็พูดกับพนักงานฯ ว่าคุณกำลังทำผิดต่อหน้าที่ แต่ก็ไม่มีการตอบสนองใด ๆ กลับมาอีก
สุดท้ายแล้วเราขับรถข้ามไปยังฝั่งที่คุ้นเคยกว่า และขึ้นไปจอดบนอาคารจอดรถของคณะรัฐศาสตร์ จุฬาฯ และลงมาเรียกแท็กซี่ให้กลับไปส่งที่รพ.จุฬาฯ
ที่เล่ามาอยากชวนเพื่อน ๆ คุยว่า เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้หรือไม่ หรือเคยเป็นผู้มอบสินบนให้กับเจ้าหน้าที่ในสถานการณ์แบบนี้ไหม เพื่อน ๆ มีความเห็นอย่างไร ส่วนตัวเรา เราพูดกับคุณพ่อว่าอย่างนี้ "หนูเลือกที่จะรักษาระบบ มากกว่าความสะดวกสบายส่วนตัว" เพราะถ้าเราเลือกที่จะจ่ายเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ใคร ๆ ก็จ่ายได้ นานวันเข้าเงินจำนวนเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ก็คงต้องกลายเป็นเงินก้อนใหญ่ และสถานที่แห่งนั้นก็จะกลายเป็นแหล่งแสวงหาผลประโยชน์ของคนไม่ดีในที่สุด และเมื่อถึงวันนั้น พนักงานคงไม่สนใจสิ่งที่กำมิดอยู่ในมือ หรือ กล้วยหอม 4-5 ผลหรอก และนี่ยังไม่นับรวมถึงเวรกรรมที่จะเกิดจากการไปเบียดเบียนคนที่พิการ หรือคนที่มีความจำเป็นต้องใช้จุดจอดรถตรงนั้นจริง ๆ อีกด้วย