โรคซึมเศร้าหรือเรียกร้องความสนใจในสายตาพ่อแม่

สวัสดีค่ะ วันนี้มีเรื่องจะมาเล่าให้ฟัง เกี่ยวกับเด็กคนหนึ่ง ที่มีอาการเป็นโรคซึมเศร้ามาแล้วระยะหนึ่ง พาไปปรึกษากับคุณหมอแล้ว คุณหมอให้เขาลองไปบอกพ่อแม่ ในวันที่เขาบอกไป เกิดเหตุทะเลาะกับหนักด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง เขาร้องไห้ออกมา แม่เขาก็ทุบตีเขาซ้ำๆทั้งๆที่เขาร้องไห้ออกมา เขาในตอนนั้นพยายามร้องขอให้แม่หยุดเหมือนร้องขอชีวิต แต่แม่เขาไม่มีท่าทีที่จะหยุด กลับทำต่อไปเรื่อยจนมีแผล และเมื่อเขาบอกแม่เขาไปว่าเขาเป็นโรคซึมเศร้า แม่เขาก็วางไม้ลงแล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์ โทรไปหาพ่อ บอกพ่อว่า'ลูกบอกว่าลูกเป็นโรคซึมเศร้า' แล้วก็บอกพ่อไปต่างๆนาๆเหมือนกับคำพูดที่เขาพูดออกมานั้นพ่อแม่มองว่าเป็นแค่การเรียกร้องความสนใจ พอหลังจากวันนั้น เขาเลือกที่จะไปบอกเพือ่น เพือ่นเขาดูแลเขาดีมากเหมือนเป็นการทำให้เขาดีขึ้น แต่ทุกครั้งที่กลับบ้านไป พ่อแม่จะลืมเรื่องที่เราเคยบอกเขาไปว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าแล้วทำทุกอย่างเหมือนเดิม ไม่แม้ขนาดพาไปหาหมอ พาไปรักษาหรืออะไร แต่รู้สึกเหมือนพ่อแม่ยังทำเหมือนเดิมเรื่อยๆ เหมือนจะเริ่มดีขึ้น แต่ก็กลับทำให้แย่ลงเหมือนโดนลากลงไปในหลุมที่ไม่มีที่สิ้นสุดโดยมีเพื่อนที่ทิ้งเชือกลงไปพยายามดึงเราขึ้นไปแต่มีพ่อแม่ที่พยายามจับขาเราแล้วลากเราลงไปต่ำกว่าเดิม เราไม่รู้หรอกนะว่าจะมีใครเข้าใจกับสิ่งที่เราเจอมาจริงๆมั้ย เพราะมันเกินกว่าจะอธิบาย เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่ ป.6 ยันม.2ที่เพื่อนเริ่มสังเกตุแล้วพาไปหาหมอจึงทำให้รู้ว่าเป็นโรคซึมเศร้า อยากจะรู้ว่าควรทำยังไงต่อไปดี ทำได้แค่คำว่าอดทนหรอ ตอนนี้ท้อมากๆแบบมากที่สุด ยังมีอีกเยอะและหลายเรื่อง แต่ไม่รู้ว่าจะมีคนรับฟังมั้ย