ขอเกริ่นก่อนนะคะว่าเรามีปัญหากับพ่อมาโดยตลอดพ่อทิ้งเราไปตั้งแต่เราไม่กี่เดือน แล้วพอเราโตพอก็ไม่ได้เลี้ยงดูอะไรแต่มาให้เห็นหน้าบ้างพ่อเราก็มีแฟนใหม่แล้วดันมีลูก แม่เราก็มีแฟนใหม่ ปู่เราก็มีย่าใหม่ ตอนนี้เราอยู่กับย่า ย่าเราก็ปู่ใหม่แต่ย่าเราเลิกกับปู่ใหม่ไปแล้ว ตั้งแต่เรียนปู่ย่าเราส่งเสียเรามาโดยตลอดพ่อกับแม่แทบไม่ช่วยอะไรเลยแต่เราก็ไม่ได้รู้สึกขาดความรักจากพ่อแม่ ปู่กับย่าให้เราเกิน100มาก พอมามัธยมพ่อเริ่มเข้ามามีบทบาทมากขึ้นช่วยจ่ายค่าเทอมบ้างเทอมละพันสองพันซึ่งมันก็ดีกว่าเขาไม่ช่วย ส่วนค่ากินพ่อแทบไม่ให้ให้เดือนละ500ได้มั้ง พอมามหาลัยเราสอบติดมอดังพ่อบอกว่าติดที่อยากได้อะไรพ่อให้หมดพอถึงเวลาจริงๆไม่เป็นแบบนั้นนะสิเราก็ไม่ได้อะไร แล้วก็ตกลงกันว่ามหาลัยปู่ไม่จ่ายค่าเทอมแล้วพ่อต้องออกพอถึงเวลาให้ปู่จ่ายตลอด ซึ่งเราไม่โอเคเราบอกปู่ว่าถ้าไม่ไหวเราไม่เรียนได้นะปู่เราก็บอกไหวแต่เราไม่ชอบที่พ่อผิดคำพูดเราก็ปล่อยเรื่องนี้เพราะปู่ขอไว้ให้สนใจเรียนอย่างเดียว พอมาในส่วนเรื่องค่ากินแม่เราให้เป็นรายเดือนเดือนละเท่านี้นะซึ่งเเม่เราไม่ค่อยมีเรารู้เลยไม่ร้องขอให้มาช่วยค่าเทอมแต่ถ้าแม่มีแม่จะมาช่วยบางเทอม ส่วนพ่อตกลงกันว่าจะให้อาทิตย์ละเท่านี้แต่ตั้งแต่เราเรียนปี1มาพ่อเราไม่เคยให้ครบเลยให้ขาดตลอดซึ่งเราไม่โอเคแต่ทำอะไรไม่ได้ พอมาในส่วนเราขอพ่อซื้อโนตบุ๊คพ่อก็บอกโอเคเข้าใจว่าเรียนเดี๋ยวไปรูดบัตรให้พอถึงเวลาบอกว่าไม่อยากมีหนี้เพิ่มไม่ซื้อให้แล้วนะ พอเราได้ยินคำนี้คือช้อค เราใช่ลูกเขาจริงๆหรอ ขอเรียนพิเศษก็ไม่ให้บอกว่าเรียนไปทำไม ถูๆไถๆไปนั้นแหละเกรดเท่าไหร่ช่างมัน พ่อเราดูไม่แคร์อนาคตเราเลย พ่อทำให้เรารู้สึกว่าเรามีชีวิตไปทำไมทุกวันนี้กลับบ้านร้องไห้ตลอด ไม่อยากมีชีวิตอยู่ มันเหนื่อย เราควรทำยังไงดีคะ