สวัสดีค่ะ เราอายุ19 จะเข้า20 ปีนี้
พ่อแม่เรา มีลูก 3คน เราเป็นคนสุดท้อง
เราอาศัยอยู่กับพ่อแม่ จนถึงอายุ 9 ขวบ พ่อเรามีแฟนใหม่
และย้ายไปอยู่บ้านแฟนใหม่ ที่อยู่ต่างจังหวัดโดยที่ไม่บอกอะไรเราและแม่เลย
ช่วงก่อนที่พ่อจะย้ายออกไป เรากลับมาจากโรงเรียนจะเห็นพ่อตีแม่ ทะเลาะกัยแม่แทบทุกวัน ต่อมาไม่นานแม่เราก็มีแฟนใหม่และย้ายไปอยู่กับแฟนใหม่ที่ต่างจังหวัดอีกเหมือนกัน...
ตอนนั้นพี่ชายคนโตมีแฟนแล้ว และอยู่บ้านแฟน ไม่ไดีอยู่บ้าน ทำให้เรากับพี่สาวคนกลางต้องอยู่กับปู่กับย่า พ่อจะส่งเงินมาให้เดือนละ1000 บาท แม่ไม่ได้ส่งเงินมาให้ ซึ่งมันแทบจะไม่พอเลยในตอนนั้นทั้งค่าไปโรงเรียน ค่ากับข้าว ปู่กับย่าเราอายุมากแล้ว ไม่ได้ทำงานอาศัยแค่เงินเดือนคนพิการแค่นั่น
ชีวิตตอนนั้นยอมรับว่าลำบากมาก กินข้าวกับผักแทบทุกมื้อ
ผักตามรั้วที่ย่าเก็บมาให้กินทุกวัน ตอนเด็กก็ไม่คิดอะไรมาก
อยู่กับปู่กับย่าก็มีความสุขดี แต่เวลาที่เห็นคนอื่นอยู่กับพ่อแม่
ไปเที่ยวกับครอบครัวเราอิจฉามาก กลับมาร้องให้อยู่บ้านบ่อยครั้งเพราะคิดถึงพ่อกับแม่ ทุกครั้งที่โรงเรียนจัดงานวันแม่
เราไม่เคยมีแม่ให้ไหว้เหมือนคนอื่นเลย เรากับพี่จะไปอยู่ที่โรงครัวทุกปีเมื่อถึงเวลาที่ลูกต้องไหว้แม่ บางครั้งก็ร้องไห้ก็มี แต่พอเวลาผ่านไปก็เริ่มชิน เราอยู่กับปู่กับย่าจนป.6 ย่าเราเสีย
ทำให้เหลือแค่3คน เรา พี่สาว และปู่ ลืมบอกว่าปู่ช่วยเหลือตัวเองไม่ค่อยได้เพราะปู่เป็นโรคสั่นเวลากินข้าวต้องป้อนปู่ด้วย
แต่ตอนนั้นยังพอแข็งแรงอยู่ พ่อแม่เราก็มาหาบ้างนานๆทีปีละครั้ง 2ครั้ง จนเราจะขึ้นม.3 ถึงได้ย้ายมาอยู่กับพ่อ
เราคิดว่าการมาอยู่ที่นี่จะทำให้เรามีความสุข....แต่เปล่าเลย
ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเรา หลายๆเรื่องที่ทำให้รู้สึกทรมานจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ เราโดนว่าโดนด่าแทบทุกวัน
เวลาเขาเมา หรือทะเลาะกับพ่อเราจะโดนไล่ออกจากบ้าน
เราร้องไห้แทบทุกวันชีวิตไม่มีความสุขเลย มีเรื่องราวหลายเรื่องมากๆที่เกิดขึ้นที่นี่ ตอนนั้นก็คิดว่าอยสกให้จบม.6 เร็วๆจะได้ขึ้นมหาลัย จะได้ไปจากที่นี่ พอจบม.6ขึ้นมหาลัยเราได้ทุนไม่ต้องจ่ายค่าเทอม แต่ยังมีค่าหอค่ากินค่าอยู่ ตั้งแต่มาอยู่มหาลัย
พ่อให้เงินเรามาแค่5000 แล้วก็ไม่เคยให้อีกเลยจนจะจบปี1
เราทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ค่าใช้จ่ายเยอะมาก แต่พ่อกับแม่โทรมาขอเงินเราบ่อยมาก เราก็โอนให้ทุกครั้ง น้อยใจมาก เพราะพ่อกับแม่ไม่มีใครโทรมาถามเลยสักคนว่าเรามีตังใช้หรือเปล่า เราพอใช้ไหม เราเหนื่อยมาก ทุกครั้งที่มีเงินเราโอนให้พ่อกับแม่ตลอด ไหนจะพี่สาวที่ก็ทักมายืมเงินบ่อยๆ หลายครั้งที่เหนื่อยมากจนอยากจะหายไปจากโลกนี้เลย ชีวิตเราผ่านอะไรมาเยอะแยะมากมาย รู้สึกตัวคนเดียว รู้สึกว่าพ่อแม่ไม่เคยสนใจเลยว่าเราจะเป็นอยู่ยังไง เหมือนก็แค่มีเฉยๆ แต่ไม่เคยคิดที่จะเลี้ยงดู เราน้อยใจมาก อิจฉาเพื่อนทุกครั้งที่พ่อแม่โทรหาแทบทุกวัน เวลามีเรื่องอะไรก็สามารถโทรบอกพ่อแม่ได้
เราเหมือนคนที่ไม่มีพ่อไม่มีแม่ ไม่มีที่พึ่ง ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร พ่อแม่ไม่เคยทำอะไรเพื่อเราเลย หลายครั้งที่คิดว่าเขาอยากมีเราจริงๆหรือเปล่า.....
พ่อแม่มีเราทำไม?
พ่อแม่เรา มีลูก 3คน เราเป็นคนสุดท้อง
เราอาศัยอยู่กับพ่อแม่ จนถึงอายุ 9 ขวบ พ่อเรามีแฟนใหม่
และย้ายไปอยู่บ้านแฟนใหม่ ที่อยู่ต่างจังหวัดโดยที่ไม่บอกอะไรเราและแม่เลย
ช่วงก่อนที่พ่อจะย้ายออกไป เรากลับมาจากโรงเรียนจะเห็นพ่อตีแม่ ทะเลาะกัยแม่แทบทุกวัน ต่อมาไม่นานแม่เราก็มีแฟนใหม่และย้ายไปอยู่กับแฟนใหม่ที่ต่างจังหวัดอีกเหมือนกัน...
ตอนนั้นพี่ชายคนโตมีแฟนแล้ว และอยู่บ้านแฟน ไม่ไดีอยู่บ้าน ทำให้เรากับพี่สาวคนกลางต้องอยู่กับปู่กับย่า พ่อจะส่งเงินมาให้เดือนละ1000 บาท แม่ไม่ได้ส่งเงินมาให้ ซึ่งมันแทบจะไม่พอเลยในตอนนั้นทั้งค่าไปโรงเรียน ค่ากับข้าว ปู่กับย่าเราอายุมากแล้ว ไม่ได้ทำงานอาศัยแค่เงินเดือนคนพิการแค่นั่น
ชีวิตตอนนั้นยอมรับว่าลำบากมาก กินข้าวกับผักแทบทุกมื้อ
ผักตามรั้วที่ย่าเก็บมาให้กินทุกวัน ตอนเด็กก็ไม่คิดอะไรมาก
อยู่กับปู่กับย่าก็มีความสุขดี แต่เวลาที่เห็นคนอื่นอยู่กับพ่อแม่
ไปเที่ยวกับครอบครัวเราอิจฉามาก กลับมาร้องให้อยู่บ้านบ่อยครั้งเพราะคิดถึงพ่อกับแม่ ทุกครั้งที่โรงเรียนจัดงานวันแม่
เราไม่เคยมีแม่ให้ไหว้เหมือนคนอื่นเลย เรากับพี่จะไปอยู่ที่โรงครัวทุกปีเมื่อถึงเวลาที่ลูกต้องไหว้แม่ บางครั้งก็ร้องไห้ก็มี แต่พอเวลาผ่านไปก็เริ่มชิน เราอยู่กับปู่กับย่าจนป.6 ย่าเราเสีย
ทำให้เหลือแค่3คน เรา พี่สาว และปู่ ลืมบอกว่าปู่ช่วยเหลือตัวเองไม่ค่อยได้เพราะปู่เป็นโรคสั่นเวลากินข้าวต้องป้อนปู่ด้วย
แต่ตอนนั้นยังพอแข็งแรงอยู่ พ่อแม่เราก็มาหาบ้างนานๆทีปีละครั้ง 2ครั้ง จนเราจะขึ้นม.3 ถึงได้ย้ายมาอยู่กับพ่อ
เราคิดว่าการมาอยู่ที่นี่จะทำให้เรามีความสุข....แต่เปล่าเลย
ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเรา หลายๆเรื่องที่ทำให้รู้สึกทรมานจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ เราโดนว่าโดนด่าแทบทุกวัน
เวลาเขาเมา หรือทะเลาะกับพ่อเราจะโดนไล่ออกจากบ้าน
เราร้องไห้แทบทุกวันชีวิตไม่มีความสุขเลย มีเรื่องราวหลายเรื่องมากๆที่เกิดขึ้นที่นี่ ตอนนั้นก็คิดว่าอยสกให้จบม.6 เร็วๆจะได้ขึ้นมหาลัย จะได้ไปจากที่นี่ พอจบม.6ขึ้นมหาลัยเราได้ทุนไม่ต้องจ่ายค่าเทอม แต่ยังมีค่าหอค่ากินค่าอยู่ ตั้งแต่มาอยู่มหาลัย
พ่อให้เงินเรามาแค่5000 แล้วก็ไม่เคยให้อีกเลยจนจะจบปี1
เราทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ค่าใช้จ่ายเยอะมาก แต่พ่อกับแม่โทรมาขอเงินเราบ่อยมาก เราก็โอนให้ทุกครั้ง น้อยใจมาก เพราะพ่อกับแม่ไม่มีใครโทรมาถามเลยสักคนว่าเรามีตังใช้หรือเปล่า เราพอใช้ไหม เราเหนื่อยมาก ทุกครั้งที่มีเงินเราโอนให้พ่อกับแม่ตลอด ไหนจะพี่สาวที่ก็ทักมายืมเงินบ่อยๆ หลายครั้งที่เหนื่อยมากจนอยากจะหายไปจากโลกนี้เลย ชีวิตเราผ่านอะไรมาเยอะแยะมากมาย รู้สึกตัวคนเดียว รู้สึกว่าพ่อแม่ไม่เคยสนใจเลยว่าเราจะเป็นอยู่ยังไง เหมือนก็แค่มีเฉยๆ แต่ไม่เคยคิดที่จะเลี้ยงดู เราน้อยใจมาก อิจฉาเพื่อนทุกครั้งที่พ่อแม่โทรหาแทบทุกวัน เวลามีเรื่องอะไรก็สามารถโทรบอกพ่อแม่ได้
เราเหมือนคนที่ไม่มีพ่อไม่มีแม่ ไม่มีที่พึ่ง ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร พ่อแม่ไม่เคยทำอะไรเพื่อเราเลย หลายครั้งที่คิดว่าเขาอยากมีเราจริงๆหรือเปล่า.....