นี่เป็นกระทู้แรกอาจจะเขียนไม่ค่อยดีก็ขออภัยค่ะ
ก็คือว่าพ่อกับแม่เราเลิกกันตั้งแต่เราเด็กแล้วช่วงอนุบาลแม่ก็ให้เราย้ายไปอยู่กับป้า ป้ามีลูก2คนชายหญิงป้าก็จะรักลูกเขามากกว่าเรานี่เหมือนคนรับใช้เลยหล่ะค่ะ แค่เดินไปหยิบน้ำก็เรียกเราให้ไปหยิบ ต้องโดนแกล้ง(คือเมื่อก่อนเรามีปมกลัวน้ำเพราะเคยจมน้ำมาก่อนเลยกลัวการที่จะเอาน้ำมาโดนหัว) พวกพี่ๆเขาก็แกล้งเอาน้ำมาสาด แกล้งผี จับเราขังไว้ในห้องเราก็เป็นปมหนักไปอีก ในระหว่างที่อยู่กับป้าแม่ก็ยังมารับพาไปเที่ยว พาไปซื้อของ ให้เงินไปโรงเรียน
จนเราอยู่ ป.3 เราก็ได้ย้ายไปอยู่กับพ่อ พ่อเราก็เป็นคนตามใจเราแต่พ่อก็ชอบโวยวาย แค่เราหิวเราก็ผิดตอนอยู่กับพ่อ พ่อมีแฟนใหม่พ่อก็ชอบไปหาแฟนที่คอนโด แล้วเอาเราไปไว้บ้านป้าบ้าง บ้านน้าบ้าง บ้านยายบ้าง พ่อเคยสัญญากับเราไว้ว่าจะพาไปเที่ยวในวันหยุดพอถึงวันนั้นพ่อก็ไม่พาไปเพราะแฟนพ่อเรียกพ่อให้ไปหา พ่อเลือกแฟนพ่อ จนวันนึงแฟนใหม่พ่อทิ้งพ่อไปเขาหลอกใช้พ่อ เอาเงินจากพ่อเราไปเยอะมาก เราก็รู้สึกเกลียดแฟนใหม่พ่อด้วย
พอพ่อเศร้าพ่อก็ไม่ไปทำงานจนโดนไล่ออก แล้วฉันก็โดนย้ายไปอยู่กับป้าตอน ป.5เทอม2 ก็โดนใช้เหมือนเดิมเลยค่ะ เราร้องไห้บ่อยมาก เราเคยไปร้องไห้ที่ระเบียงแล้วขอพรจากดวงดาวว่าขอให้มีความสุขมากกว่านี้ได้ไหมถเาได้หนูจะเป็นเด็กดี (มันดูตลกนะฮ่าๆ) จนเราโทรไปหาแม่ว่าไม่อยากอยู่กับป้าแล้วแม่ก็เลยบอกว่า จบ ป.6 เดี๋ยวไปอยู่กับแม่
เราก็ได้ไปอยู่กับแม่ค่ะ เราก็ดื้อเวลาแม่ใช้เราก็จะบอกว่า "เดี๋ยว" แม่ก็จะพูดว่า "กลับไปอยู่กับพ่อมั้ย" ได้ยินประโยคนี้แล้วจะร้องไห้ ในหัวมันตั้งคำถามมากมายว่า "เราเป็นภาระหรอ พาย้ายไปหาใครต่อใครนักหนาก็ไม่รู้" มันรู้สึกแย่มากๆเลยนะคะ ครั้งหนึ่งแม่เคยงอนเราแล้วตอนนั้นเราปวดหัวเลยบอกแม่ว่า "หนูดปวดหัว จี๊ดๆตรงนี้อะแม่ " แม่ก็ตอบกลับว่า "เออตายๆไปซะก็ดี" แม่อาจจะพูดแบบไม่คิด แต่เราเก็บไปคิดตลอดเลยค่ะ ((แม่ดูเหนื่อยเพราะที่ผ่านมาแม่เป็นคนคอยจ่ายค่าใช้จ่ายทั้งหมดแม่คงทำงานหนัก เรารักแม่มาก เราไม่อยากให้แม่เหนื่อยถ้าเราตายแม่ก็จะไม่ต้องเสียเงินไปมากกว่านี้)) แต่คำพูดของแม่ก็ยังติดค้างอยู่ในใจ
จนตอนนี้เรารู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า ไร้ค่ามากจริงๆ เป็นภาระคนอื่นเสียเงินเสียเวลาคนอื่นเปล่าๆที่มาเลี้ยงเรา เราจะเกิดมาทำไมเกิดมาเป็นตัวปัญหาหาหรอ ทำไมทุกคนเหมือนไม่อยากเลี้ยงเราเลยหล่ะ เราแย่มากเลยหรอ เราควรใช้ชีวิตต่อไปรึป่าว อยากหลับไปแล้วไม่ต้องตื่น...
เรารู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าและเป็นภาระ
ก็คือว่าพ่อกับแม่เราเลิกกันตั้งแต่เราเด็กแล้วช่วงอนุบาลแม่ก็ให้เราย้ายไปอยู่กับป้า ป้ามีลูก2คนชายหญิงป้าก็จะรักลูกเขามากกว่าเรานี่เหมือนคนรับใช้เลยหล่ะค่ะ แค่เดินไปหยิบน้ำก็เรียกเราให้ไปหยิบ ต้องโดนแกล้ง(คือเมื่อก่อนเรามีปมกลัวน้ำเพราะเคยจมน้ำมาก่อนเลยกลัวการที่จะเอาน้ำมาโดนหัว) พวกพี่ๆเขาก็แกล้งเอาน้ำมาสาด แกล้งผี จับเราขังไว้ในห้องเราก็เป็นปมหนักไปอีก ในระหว่างที่อยู่กับป้าแม่ก็ยังมารับพาไปเที่ยว พาไปซื้อของ ให้เงินไปโรงเรียน
จนเราอยู่ ป.3 เราก็ได้ย้ายไปอยู่กับพ่อ พ่อเราก็เป็นคนตามใจเราแต่พ่อก็ชอบโวยวาย แค่เราหิวเราก็ผิดตอนอยู่กับพ่อ พ่อมีแฟนใหม่พ่อก็ชอบไปหาแฟนที่คอนโด แล้วเอาเราไปไว้บ้านป้าบ้าง บ้านน้าบ้าง บ้านยายบ้าง พ่อเคยสัญญากับเราไว้ว่าจะพาไปเที่ยวในวันหยุดพอถึงวันนั้นพ่อก็ไม่พาไปเพราะแฟนพ่อเรียกพ่อให้ไปหา พ่อเลือกแฟนพ่อ จนวันนึงแฟนใหม่พ่อทิ้งพ่อไปเขาหลอกใช้พ่อ เอาเงินจากพ่อเราไปเยอะมาก เราก็รู้สึกเกลียดแฟนใหม่พ่อด้วย
พอพ่อเศร้าพ่อก็ไม่ไปทำงานจนโดนไล่ออก แล้วฉันก็โดนย้ายไปอยู่กับป้าตอน ป.5เทอม2 ก็โดนใช้เหมือนเดิมเลยค่ะ เราร้องไห้บ่อยมาก เราเคยไปร้องไห้ที่ระเบียงแล้วขอพรจากดวงดาวว่าขอให้มีความสุขมากกว่านี้ได้ไหมถเาได้หนูจะเป็นเด็กดี (มันดูตลกนะฮ่าๆ) จนเราโทรไปหาแม่ว่าไม่อยากอยู่กับป้าแล้วแม่ก็เลยบอกว่า จบ ป.6 เดี๋ยวไปอยู่กับแม่
เราก็ได้ไปอยู่กับแม่ค่ะ เราก็ดื้อเวลาแม่ใช้เราก็จะบอกว่า "เดี๋ยว" แม่ก็จะพูดว่า "กลับไปอยู่กับพ่อมั้ย" ได้ยินประโยคนี้แล้วจะร้องไห้ ในหัวมันตั้งคำถามมากมายว่า "เราเป็นภาระหรอ พาย้ายไปหาใครต่อใครนักหนาก็ไม่รู้" มันรู้สึกแย่มากๆเลยนะคะ ครั้งหนึ่งแม่เคยงอนเราแล้วตอนนั้นเราปวดหัวเลยบอกแม่ว่า "หนูดปวดหัว จี๊ดๆตรงนี้อะแม่ " แม่ก็ตอบกลับว่า "เออตายๆไปซะก็ดี" แม่อาจจะพูดแบบไม่คิด แต่เราเก็บไปคิดตลอดเลยค่ะ ((แม่ดูเหนื่อยเพราะที่ผ่านมาแม่เป็นคนคอยจ่ายค่าใช้จ่ายทั้งหมดแม่คงทำงานหนัก เรารักแม่มาก เราไม่อยากให้แม่เหนื่อยถ้าเราตายแม่ก็จะไม่ต้องเสียเงินไปมากกว่านี้)) แต่คำพูดของแม่ก็ยังติดค้างอยู่ในใจ
จนตอนนี้เรารู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า ไร้ค่ามากจริงๆ เป็นภาระคนอื่นเสียเงินเสียเวลาคนอื่นเปล่าๆที่มาเลี้ยงเรา เราจะเกิดมาทำไมเกิดมาเป็นตัวปัญหาหาหรอ ทำไมทุกคนเหมือนไม่อยากเลี้ยงเราเลยหล่ะ เราแย่มากเลยหรอ เราควรใช้ชีวิตต่อไปรึป่าว อยากหลับไปแล้วไม่ต้องตื่น...