แม่โกรธจนควบคุมอารมณ์ไม่ได้ เราโดนทำร้ายร่างกายเป็นครั้งที่สองแล้ว

ตอนนี้เราเครียดและกลัวมาก สภาพจิตใจแย่มากๆ แต่เราก็เข้าใจแม่ว่าเขาโกรธ แต่ตอนเค้าทำร้ายเรา เรารู้สึกว่านี่ไม่ใช่แม่เราอีกแล้ว เค้าตีเรา ตบเรา เอาของทุบ แล้วจังหวะนึงที่เค้าพยายามจะบับคอเรา เรากลัวมาก แต่ตอนนั้นเราอยู่กับแม่แค่สองคน ไม่มีใครมาช่วยได้ พอหลังจากแม่อารมณ?เย็นลง แม่ก็บอกกับเราว่าเพราะแม่รักและห่วงเรามากๆ แต่เพราะสิ่งที่เราทำแม่เลยทนไม่ไหว จริงๆแล้วช่วงนี้แม่มีเรื่องให้เครียดเยอะมาก ทั้งเรื่องทะเลาะกับพ่อ เรื่องเรียนของน้องที่เหมือนน้องเริ่มจะเรียนไม่ไหว แล้วพอมีเรื่องแม่เลยยิ่งระเบิดอารมณ์ออกมาเรื่องของเรา เราผิดจริง เราไปไหนแล้วไม่ค่อยบอกแม่ เพราะเรารู้ว่าถ้าบอก เราจะไม่ได้ไป ปกติแม่หวงเรามาก ไม่ค่อยให้อิสระเท่าไหร่ แต่ตอนนี้เราเข้ามหาลัยเราเลยรู้สึกว่าเราควรได้ใช้ชีวิตของตัวเองได้แล้ว เราเลือกที่จะไปไหนมาไหนเอง ทำอะไรด้วยตัวเอง เริ่มมีแฟน เราบอกแม่นะว่าเรามี เราแนะนำให้แม่รู้จัก แม่ก็ดูเหมือนจะโอเค แต่พอขอไปไหนกับแฟน แม่ไม่เคยให้ เราเลยมีแอบไปบ้าง จนแม่จับได้ แล้วเราก็กลายเป็นคนขี้โกหก แล้วแม่ก็โทรไปหาแฟนเราแล้วไปบอกแฟนเราว่าเรานิสัยไม่ดี โทรไปด่าเราให้แฟนเราฟัง แต่ยังดีที่แฟนเรา เข้าใจว่าต้องวางตัวยังไงต้องพูดยังไง แม่เราเลยใจเย็น แล้วบอกว่าจะให้โอกาส แต่ต่อไปนี้จะไปไหน ต้องให้แฟนเราโทรไปขอเอง

   เรารู้สึกแย่มาก รู้สึกแย่กับแม่ รู้สึกแย่กับแฟน ขอโทษทั้งแม่และแฟน ขอโทษแม่ที่ไปไหนไม่บอก ขอโทษแฟนที่โกหกว่าบอกแม่แล้วทั้งๆที่เขาก็เตือนอยู่เสมอว่าให้เราขอแม่ก่อน แม่เราไม่รับคำขอโทษ เอาแต่พูดประชดประชัน ว่าเราไม่รักแม่ พูดว่าถ้าแม่ตายไปเราคงไม่รู้สึก เรารู้สึกแย่มากๆ ที่แม่พูดแบบนั้น แถมตอนเราบอกว่าเราไม่คิดว่าแม่จะทำกับเราขนาดนี้ เราบอกว่าเราไม่เคยเห็นแม่ปกติที่ไหน ทำกับลูกขนาดนี้ แม่เราบอกว่าเยอะแยะไป จริงหรอทุกคน แม่ทำกับลูกขนาดนี้ได้เลยหรอ มันเป็นเรื่องปกติที่เราควรต้องยอมรับใช่มั้ยว่าการใช้ความรุนแรงคือการแก้ปัญหาจริงๆ