เนื่องในโอกาสที่เดอะมูฟวี่จะเข้าฉายในเดือนธันวาคมนี้ และอาคาสะ อสูรข้างขึ้นเบอร์สาม (ที่จะเป็นตัวร้ายนัมเบอร์วันในใจเราตลอดกาล เท่มาก นายอาจจะไม่ได้ใจมุซัน แต่นายได้ใจเรานะ!) กำลังจะได้ออกมาโลดแล่นแล้ว ก็เลยถือโอกาสขอใช้พื้นที่พันทิปตั้งกระทู้ระบายความรู้สึกในตอนย้อนอดีตของอาคาสะซักหน่อย จริงๆก็อาจจะมีอสูรตนอื่นที่อาจจะดูจะอาภัพกว่า แต่คหสต.ของเราคือเรื่องราวของอาคาสะมันกินใจมาก ต้องขอยกให้เป็นตอนที่เราชอบที่สุดของมังงะเรื่องนี้เลยค่ะ ประทับใจมากๆทั้งเศร้าทั้งซึ้งสุดๆ 

กระทู้นี้พูดถึงเนื้อหาในมังงะตอนที่154-156 เหตุการณ์เกิดขึ้นหลังจากเดอะมูฟวี่ไปอีกไกลพอสมควร ขออนุญาตใส่สปอยล์เนื้อหากระทู้ไว้สำหรับใครที่ยังไม่ได้อ่านนะคะ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้อาคาสะนี่เป็นอสูรที่เราชอบมากๆอยู่แล้ว (เพราะชอบคาแร็คเตอร์+วิชาที่ใช้ ให้เกียรติคู่ต่อสู้) ยิ่งได้รู้ว่าที่มาของวิชาที่ใช้กับนิสัยมาจากเรื่องราวตอนเป็นมนุษย์นี่เราร้องไห้หนักมาก 
-มุ่งมั่นทะเยอทะยานที่จะแข็งแกร่งขึ้น เพราะปกป้องคนที่รักไว้ไม่ได้ 

-ลวดลายทั้งตัวที่มาจากรอยสักตรงแขน 
-วิชาเข็มทิศจากกิ๊บของโคยูกิ 
-วิชาเลือดอสูรจากรูปแบบของดอกไม้ไฟ 
-วิชาต่อสู้มือเปล่าจากอาจารย์ 
-ไม่ฆ่าและไม่กินผู้หญิง
-เกลียดคนอ่อนแอ เพราะคนพวกนี้ไม่กล้าสู้ซึ่งหน้า



คือต่อให้ลืมอดีตหรือจำคนสำคัญไม่ได้ ก็ยังเหลือร่องรอยความทรงจำไว้เป็นเอกลักษณ์ในวิชาตัวเอง ตอนแรกที่เห็นเข็มทิศที่รูปร่างเหมือนเกล็ดหิมะ(แอบเป๋ไปนิดว่าใช้วิชาเกี่ยวกับน้ำแข็งรึ แต่ก็ไม่ใช่) รู้สึกว่าสวยดีแต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไร จนกระทั่งอ่านเจออ.เข้เฉลยเรื่องราวว่าเกี่ยวกับอดีต ประทับใจมากกกกกก เก็บรายละเอียดยุบยิบของตัวละครนี้ได้ดีสุดๆ

แล้วดู ชีวิตคุณพี่โคตรจะอาภัพ ยากจน ตัวเองกลายเป็นอาชญากร เพราะไม่มีเงินที่จะซื้อยาให้พ่อที่ป่วยเลยต้องขโมยเงินคนอื่น สุดท้ายพ่อฆ่าตัวตายเพราะไม่อยากเป็นภาระ อาคาสะผู้ที่ไม่เหลืออะไรอีกแล้วในชีวิต วันหนึ่งได้รับความเอื้ออาทรจากคนแปลกหน้าที่กลายมาเป็นอาจารย์ ได้พบกับคนที่ไม่สนใจว่าอดีตก่อนหน้านี้จะเป็นยังไงหรือเคยทำอะไรมา แต่มองเขาจากตัวตนที่แท้จริง



เราชอบตอนที่เจอโคยูกิครั้งแรกมาก ที่โคยูกิถามอาคาสะว่าเจ็บแผลไหม เป็นความห่วงใยที่อาคาสะคงไม่เคยได้รับจากใคร



ได้รับความรัก ได้พบกับความรัก ได้พบกับคนที่ยอมรับตัวเอง และตัดสินใจเริ่มต้นชีวิตใหม่



แต่ในขณะที่กำลังจะก้าวเดินไปในทางสว่าง ก็เกิดเหตุการณ์เลวร้ายขึ้น สูญเสียคนสำคัญไปอีกครั้ง ซ้ำรอยเหตุการณ์ที่เกิดกับพ่อตัวเอง ไม่ได้อยู่เคียงข้างคนสำคัญในเวลาที่ต้องการ และรักษาสัญญาที่ให้ไว้ไม่ได้ว่าจะแข็งแกร่งกว่าใครๆ เพื่อที่จะปกป้องคนรักไปชั่วชีวิต

ในตอนที่ถูกเปลี่ยนให้เป็นอสูร ความรู้สึกสิ้นหวังในตอนนั้นจะต้องมากมายขนาดไหนถึงพูดออกมาว่า จะเป็นคนหรือเป็นอสูร ก็ไม่แคร์อะไรอีกแล้ว อ่านแล้วปวดใจ เศร้ามากๆ ปกติจะเห็นกันแต่มุมที่อสูรเป็นฝ่ายทำร้ายมนุษย์ แต่เรื่องราวของอาคาสะสื่อได้ดีเลยว่ามนุษย์นี่แหละคือผู้สร้างอสูรที่แท้



ฉากที่ได้เจอกับโคยูกิอีกครั้งเราน้ำตาไหลพรากเลยค่ะ มโนไปว่าถ้าโคยูกิก็เป็นฝ่ายเฝ้ามองอาคาสะเป็นอสูรมาร้อยกว่าปี จะเจ็บปวดใจแค่ไหนที่คนรักเปลี่ยนไป ไม่หลงเหลือความทรงจำแล้ว และตัวเองทำอะไรไม่ได้เลย แต่ในที่สุด ก็ได้อาคาสะคนเดิม—ฮาคุจิกลับมา ถึงแม้ว่าจะต้องไปชดใช้กรรมในนรก ฮาคุจิเองก็ได้ไปพร้อมๆกับครอบครัวของตัวเองเสียที ถ้าไม่มีเรื่องราวแย่ๆพวกนั้นเกิดขึ้น ป่านนี้ครอบครัวนี้ก็คงจะมีชีวิตที่สงบสุข คงไม่มีอสูรข้างขึ้นเบอร์สามที่อัดพี่น้องบ้านน้ำซะน่วม และคุณพี่เร็นโกคุก็อาจจะยังมีชีวิตอยู่



ฮือ แสนเศร้า เศร้าจริงๆ T________T สำหรับเรา ตอนเป็นมังงะ ยังร้องไห้ขนาดนี้ แล้วถ้ามาเป็นแบบอนิเมะ จะทนไหวหรือออออออ

อยากเห็นตอนนี้เวอร์ชั่นเมะเร็วๆแล้ว เชื่อมั่นว่าจะทำออกมาได้ดีและคงจะซึ้งกว่านี้มากๆ ถ้าเป็นไปได้ก็แอบหวังให้มีตอนพิเศษของครอบครัวนี้ด้วย แต่คงยากส์ เพราะไม่ใช่ตัวละครหลักอะเนอะ แถมเป็นตัวร้ายอีกตะหาก

ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ