คือเราไม่ได้อยู่ที่ไทย ตอนนี้อยู่ต่างประเทศมาประมาณ 10 กว่าปีแล้ว ตัวคุณแม่เองย้ายมาที่นี่หลังจากหย่ากับคุณพ่อตอนเราอยู่ป.1 ตอนนี้เราอายุ 25 ย้ายมาอยู่กับแม่ตอนอายุ 13 แม่แต่งงานใหม่
ตอนแรกๆเข้ากันไม่ได้เพราะว่าไม่ได้อยู่ด้วยกันมานาน แต่เรารู้ว่าแม่รักเรา คอยเป็นห่วง แต่ไม่เข้าใจกันจนถึงตอนเราเรียน มหาลัย ปีแรกๆเพราะเราเครียดมาก แต่แม่คอยให้กำลังใจเสมอ
เราเริ่มทำงานช่วยแม่ตั้งแต่ประมาณอายุ15-16 และไม่เคยไม่มีงานทำมาก่อนตั้งแต่นั้นมา ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ได้เงินเท่าไหร่ให้แม่หมด จนตอนนี้เราเริ่มเก็บเองบ้าง ให้แม่ประมาณ 25% ของเงินเดือนที่มี และกู้บ้านกับแม่ เพราะแม่ขอร้องให้ช่วยเอาชื่อเข้าไปอยู่ด้วย ทั้งๆที่เราไม่อยากทำเพราะ เราไม่ได้อยากได้บ้านนี้แต่เห็นว่าเป็นบ้านที่แม่อยากได้ เราจ่ายค่ากิน ค่ารถเอง ต่างๆเอง แต่ว่าอยู่บ้านเดียว กับแม่
ในบ้านมีครอบครัวของน้าสาวอยู่ด้วย ก็คือสามีของน้า แล้วก็ลูกน้าที่เพิ่งย้ายกลับมาอยู่บ้านหลังจากตกงาน แล้วได้งานใหม่ในเมืองที่บ้านนี้อยู่ น้ากับแม่ แบ่งจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ คนละครึ่ง แล้วก็ค่าผ่อนบ้าน เราโตมากับครอบครัวของน้าตอนเด็กๆ แต่สามีของน้าไม่เคยชอบเราตั้งแต่เล็กจนถึงตอนนี้ ไม่เคยคุยกัน เขาไม่เคยจะพูดอะไรกับใครในบ้านยกเว้นครอบครัวของตัวเอง หรือเวลาอยากจะได้อะไรจากคนอื่น ลูกน้ากับเราเหมือนเป็นพี่น้องกัน แต่ไม่ค่อยสนิทหลังจากพี่ย้ายออกไปเรียน มหาลัยที่อื่น แต่พี่เป็นคนที่พ่อแม่รักมาก อยากได้อะไรได้หมด ออกเงินให้ทุกอย่างในชีวิต ตอนที่ย้ายไปอยู่ใกล้ที่ทำงาน พ่อแม่เขาขับรถไปหา 3 วันต่ออาทิตย์เพื่อที่เอาข้าวไปส่ง
ตอนนี้กลับมาอยู่ที่บ้าน ไม่ล้างจานหรือเก็บทำอะไรตามตัวเอง ซึ่งคือแบบเราเบื่อมาก ที่ถ้าไม่ใช่เราก็ต้องเป็นแม่ ที่เก็บตาม เราอึดอัดที่จะต้องมาเถียงเรื่องแบบ นี้แต่เขาไม่เคยคิดถึงคนอื่น อยากทำอะไรทำ อยากจะเอะอะอะไรตอนเช้า ก็ทำ เราไม่ค่อยได้นอน ชมเท่าแต่ก่อนเพราะพี่เอะอะทุกเช้า
อีกคนที่อยู่ที่บ้านคือตา ตาเป็นคนที่เห็นแก่ตัวมาก ทั้งๆที่รู้ว่าทุกคนที่บ้านทำงานกันหมด เลิกงานตอน 4 ทุ่ม เขาก็ยังจะบ่นว่าไม่มีใครสนใจ ไม่มีใครคอยดูแล เอะอะอยากได้สิ่งของที่หายากในต่างประเทศ แล้วก็บอกขอเงิน ้ เพราะอยากเอาเก็บกลับบ้าน ทั้งๆที่ทิ้งยายเราไปตั้งแต่ตอนที่ แม่อยู่มหาลัย ไปมีเมียใหม่และครอบครัวใหม่ แต่สุดท้ายไม่มีใครดูแล แม่เราเลยไปรับมาอยู่ด้วย ชอบบ่น ชอบว่าเรากับแม่ตลอด ยิ่งกับเรานี่หนัก เพราะ แฟนเรามาเยี่ยม ี่ี่ี่ี่ี่ี่ี่ี่ี่ี่ีที่บ้านแล้วตาชอบพูดจาหยาบคายว่า แฟนเราแค่อยากจะมีอะไรด้วย แล้วพอได้แล้วก็จะทิ้งไป ทั้งๆที่คบกันมา 2 ปีแล้วแล้วแฟนก็เป็นคนที่เรียบร้อยมากสำหรับที่แม่เรารับได้ เพราะเราไม่เคยมีแฟนมาก่อนเพราะแม่ไม่อยากรับใครเลย
เราเบื่อที่จะต้องทะเลาะกับตา ตลอดเวลา หรือกับพี่ที่ย้ายกลับมาอยู่บ้าน ในเรื่องเล็กๆทุกอย่างทุกวัน เรารู้สึกอึดอัดมากๆ เบื่อที่จะกลับมาบ้าน อยากย้ายออก แต่เรารู้สึกผิดที่จะทิ้งแม่ ้เพราะแม่ไม่อยากให้ย้ายออก และน้อยใจที่เราคิดแบบนี้ แต่เราทนไม่ไหวที่จะอยู่ร่วมกับคนพวกนี้ แต่แม่ก็ไม่อยากย้ายออกมาด้วย เพราะแม่ไม่อยากทิ้งตาเราไม่รู้จะทำยังไง อยากถามคนไทยเพราะเพื่อนๆที่นี่บอกว่า ย้ายอย่างเดียวไม่มีใครทนไหวเหรอก
อยากย้ายออกจากบ้าน แต่รู้สึกผิดกับแม่
ตอนแรกๆเข้ากันไม่ได้เพราะว่าไม่ได้อยู่ด้วยกันมานาน แต่เรารู้ว่าแม่รักเรา คอยเป็นห่วง แต่ไม่เข้าใจกันจนถึงตอนเราเรียน มหาลัย ปีแรกๆเพราะเราเครียดมาก แต่แม่คอยให้กำลังใจเสมอ
เราเริ่มทำงานช่วยแม่ตั้งแต่ประมาณอายุ15-16 และไม่เคยไม่มีงานทำมาก่อนตั้งแต่นั้นมา ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ได้เงินเท่าไหร่ให้แม่หมด จนตอนนี้เราเริ่มเก็บเองบ้าง ให้แม่ประมาณ 25% ของเงินเดือนที่มี และกู้บ้านกับแม่ เพราะแม่ขอร้องให้ช่วยเอาชื่อเข้าไปอยู่ด้วย ทั้งๆที่เราไม่อยากทำเพราะ เราไม่ได้อยากได้บ้านนี้แต่เห็นว่าเป็นบ้านที่แม่อยากได้ เราจ่ายค่ากิน ค่ารถเอง ต่างๆเอง แต่ว่าอยู่บ้านเดียว กับแม่
ในบ้านมีครอบครัวของน้าสาวอยู่ด้วย ก็คือสามีของน้า แล้วก็ลูกน้าที่เพิ่งย้ายกลับมาอยู่บ้านหลังจากตกงาน แล้วได้งานใหม่ในเมืองที่บ้านนี้อยู่ น้ากับแม่ แบ่งจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ คนละครึ่ง แล้วก็ค่าผ่อนบ้าน เราโตมากับครอบครัวของน้าตอนเด็กๆ แต่สามีของน้าไม่เคยชอบเราตั้งแต่เล็กจนถึงตอนนี้ ไม่เคยคุยกัน เขาไม่เคยจะพูดอะไรกับใครในบ้านยกเว้นครอบครัวของตัวเอง หรือเวลาอยากจะได้อะไรจากคนอื่น ลูกน้ากับเราเหมือนเป็นพี่น้องกัน แต่ไม่ค่อยสนิทหลังจากพี่ย้ายออกไปเรียน มหาลัยที่อื่น แต่พี่เป็นคนที่พ่อแม่รักมาก อยากได้อะไรได้หมด ออกเงินให้ทุกอย่างในชีวิต ตอนที่ย้ายไปอยู่ใกล้ที่ทำงาน พ่อแม่เขาขับรถไปหา 3 วันต่ออาทิตย์เพื่อที่เอาข้าวไปส่ง
ตอนนี้กลับมาอยู่ที่บ้าน ไม่ล้างจานหรือเก็บทำอะไรตามตัวเอง ซึ่งคือแบบเราเบื่อมาก ที่ถ้าไม่ใช่เราก็ต้องเป็นแม่ ที่เก็บตาม เราอึดอัดที่จะต้องมาเถียงเรื่องแบบ นี้แต่เขาไม่เคยคิดถึงคนอื่น อยากทำอะไรทำ อยากจะเอะอะอะไรตอนเช้า ก็ทำ เราไม่ค่อยได้นอน ชมเท่าแต่ก่อนเพราะพี่เอะอะทุกเช้า
อีกคนที่อยู่ที่บ้านคือตา ตาเป็นคนที่เห็นแก่ตัวมาก ทั้งๆที่รู้ว่าทุกคนที่บ้านทำงานกันหมด เลิกงานตอน 4 ทุ่ม เขาก็ยังจะบ่นว่าไม่มีใครสนใจ ไม่มีใครคอยดูแล เอะอะอยากได้สิ่งของที่หายากในต่างประเทศ แล้วก็บอกขอเงิน ้ เพราะอยากเอาเก็บกลับบ้าน ทั้งๆที่ทิ้งยายเราไปตั้งแต่ตอนที่ แม่อยู่มหาลัย ไปมีเมียใหม่และครอบครัวใหม่ แต่สุดท้ายไม่มีใครดูแล แม่เราเลยไปรับมาอยู่ด้วย ชอบบ่น ชอบว่าเรากับแม่ตลอด ยิ่งกับเรานี่หนัก เพราะ แฟนเรามาเยี่ยม ี่ี่ี่ี่ี่ี่ี่ี่ี่ี่ีที่บ้านแล้วตาชอบพูดจาหยาบคายว่า แฟนเราแค่อยากจะมีอะไรด้วย แล้วพอได้แล้วก็จะทิ้งไป ทั้งๆที่คบกันมา 2 ปีแล้วแล้วแฟนก็เป็นคนที่เรียบร้อยมากสำหรับที่แม่เรารับได้ เพราะเราไม่เคยมีแฟนมาก่อนเพราะแม่ไม่อยากรับใครเลย
เราเบื่อที่จะต้องทะเลาะกับตา ตลอดเวลา หรือกับพี่ที่ย้ายกลับมาอยู่บ้าน ในเรื่องเล็กๆทุกอย่างทุกวัน เรารู้สึกอึดอัดมากๆ เบื่อที่จะกลับมาบ้าน อยากย้ายออก แต่เรารู้สึกผิดที่จะทิ้งแม่ ้เพราะแม่ไม่อยากให้ย้ายออก และน้อยใจที่เราคิดแบบนี้ แต่เราทนไม่ไหวที่จะอยู่ร่วมกับคนพวกนี้ แต่แม่ก็ไม่อยากย้ายออกมาด้วย เพราะแม่ไม่อยากทิ้งตาเราไม่รู้จะทำยังไง อยากถามคนไทยเพราะเพื่อนๆที่นี่บอกว่า ย้ายอย่างเดียวไม่มีใครทนไหวเหรอก