เราอยู่มหาลัยปี 3 เเล้วค่ะ เป็นเเบบนี้มา ตลอด3 ปีเต็มๆ เครียดคิดมากจนเปิดกระทู้กระทู้หนึ่ง พูดดีมากสอนให้คิดบวก ว่าเพื่อนช่วยเราเรื่องเรียนไม่ได้ เเต่เรื่องใช้ชีวิตมันก็สามารถให้คำปรึกษาเราได้ดีทีเดียว
หลังอ่านจบจากกระทู้นี้ไป ก็คิดมาตลอดเลย อารมณ์เราก็ขึ้นๆลงๆ จนบางทีเรารู้สึกว่าเพื่อนมากไป คือที่มากของเราคือ เรียนก็เรียนด้วยกัน เเต่ทำไม่ไม่รู้เรื่อง อาจารย์สั่งงานอะไรทำไมต้องบอกว่าทำไม่เป็น เราเข้าใจเพื่อนนะว่าทำไม่เป็นเราช่วยตลอด จนเราคิดว่าทำไม่เป็นอะ ลองพยายามดูรึยัง ขวนขวายด้วยตัวเองบ้างรึยังก่อนที่จะพูดว่าทำไม่เป็นเเล้วมาเอางานของเรา ก้อปของเรา ทำคล้ายๆของเรา ซึ่งเราคิดว่ามันไม่เเฟร์ ที่เราอดหลับอดนอนทำงาน เพื่อให้เพื่อนเอาไปเเบบสบายๆ จะพูดยังไงก็พูดไม่ได้ เคยได้เเต่พูดลอยๆไปว่า งานช่วยได้ทุกงานคนเราต้องขวนขวายด้วยตัวเองก่อนไม่ใช่คอยเเต่คนอื่น โตไปจะทำอะไรเป็น เเต่เพื่อนก็ไม่ได้มีสีหน้าท่าทางที่รู้สึกรู้สาอะไร เเละยังทำเเบบนี้อยู่เป็นประจำ
ไม่ได้มีเเค่งานงานสองงาน ง่ายๆเลยคือทุกงานตั้งเเต่ปี 1
ิคิดงานของตัวเองไม่เป็นเลย ต้องให้เราคิดให้ตลอด พอคิดเเล้วก็เชิงถามว่า เออตรงนี้ยังไงต่อนะ กูคิดไม่ออกอะ เอาเเบบละกัน นี่คือสิ่งที่เพื่อนพูดกลับมา เราก็คิดในใจว่าเออเหมือนกูทำสองงานเลยอะ ปัญหาโลกเเตกมากเจอเพื่อนเเบบนี้ เราไม่ค่อยกล้าที่จะพูดเพราะคำว่าเพื่อน พูดไปเดี๋ยวจะมีปัญหาอีก เราไม่ชอบมีปัญหาอยู่เเล้วกับเรื่องอะไรเเบบนี้ เรารู้สึกว่ามันไม่ใช่ความผิดของเราเลยซักนิด
จะงานเดี่ยวหรืองานกลุ่มเป็นเเบบนี้ทุกงาน งานกลุ่มเเบ่งหัวข้องานให้ทำเเล้ว มันก็บอกเดี๋ยวรอทำพร้อมกูกลัวทำผิด (ตรงนี้เรารู้ตัวดีเลยว่าที่มันบอกรอทำพร้อมกัน คือเราทำคนเดียวอีก) เรารู้สึกอึดอัด ไม่อยากจะเปิดเฟส เปิดไลน์ หรือบอกว่าเราอยู่บ้านเลย เวลามีงานเดี่ยวหรืองานกลุ่มเข้ามาทุกครั้ง
ตั้งกระทู้เเค่ระบายเฉยๆ เพราะรู้ยังไงคนเเก้มันก็ต้องตัวเราเองอยู่เเล้ว พูดไปก็เเย่ ไม่พูดก็เป็นอยู่เเบบนี้
หรือใครพอจะเเนะนำอะไรให้ได้บ้างคะ สำหรับคนที่นิ่งๆไม่พูดเเบบเรา
เพื่อนทำอะไรไม่เป็นเลยต้องคอยเราอยู่ตลอด
หลังอ่านจบจากกระทู้นี้ไป ก็คิดมาตลอดเลย อารมณ์เราก็ขึ้นๆลงๆ จนบางทีเรารู้สึกว่าเพื่อนมากไป คือที่มากของเราคือ เรียนก็เรียนด้วยกัน เเต่ทำไม่ไม่รู้เรื่อง อาจารย์สั่งงานอะไรทำไมต้องบอกว่าทำไม่เป็น เราเข้าใจเพื่อนนะว่าทำไม่เป็นเราช่วยตลอด จนเราคิดว่าทำไม่เป็นอะ ลองพยายามดูรึยัง ขวนขวายด้วยตัวเองบ้างรึยังก่อนที่จะพูดว่าทำไม่เป็นเเล้วมาเอางานของเรา ก้อปของเรา ทำคล้ายๆของเรา ซึ่งเราคิดว่ามันไม่เเฟร์ ที่เราอดหลับอดนอนทำงาน เพื่อให้เพื่อนเอาไปเเบบสบายๆ จะพูดยังไงก็พูดไม่ได้ เคยได้เเต่พูดลอยๆไปว่า งานช่วยได้ทุกงานคนเราต้องขวนขวายด้วยตัวเองก่อนไม่ใช่คอยเเต่คนอื่น โตไปจะทำอะไรเป็น เเต่เพื่อนก็ไม่ได้มีสีหน้าท่าทางที่รู้สึกรู้สาอะไร เเละยังทำเเบบนี้อยู่เป็นประจำ
ไม่ได้มีเเค่งานงานสองงาน ง่ายๆเลยคือทุกงานตั้งเเต่ปี 1
ิคิดงานของตัวเองไม่เป็นเลย ต้องให้เราคิดให้ตลอด พอคิดเเล้วก็เชิงถามว่า เออตรงนี้ยังไงต่อนะ กูคิดไม่ออกอะ เอาเเบบละกัน นี่คือสิ่งที่เพื่อนพูดกลับมา เราก็คิดในใจว่าเออเหมือนกูทำสองงานเลยอะ ปัญหาโลกเเตกมากเจอเพื่อนเเบบนี้ เราไม่ค่อยกล้าที่จะพูดเพราะคำว่าเพื่อน พูดไปเดี๋ยวจะมีปัญหาอีก เราไม่ชอบมีปัญหาอยู่เเล้วกับเรื่องอะไรเเบบนี้ เรารู้สึกว่ามันไม่ใช่ความผิดของเราเลยซักนิด
จะงานเดี่ยวหรืองานกลุ่มเป็นเเบบนี้ทุกงาน งานกลุ่มเเบ่งหัวข้องานให้ทำเเล้ว มันก็บอกเดี๋ยวรอทำพร้อมกูกลัวทำผิด (ตรงนี้เรารู้ตัวดีเลยว่าที่มันบอกรอทำพร้อมกัน คือเราทำคนเดียวอีก) เรารู้สึกอึดอัด ไม่อยากจะเปิดเฟส เปิดไลน์ หรือบอกว่าเราอยู่บ้านเลย เวลามีงานเดี่ยวหรืองานกลุ่มเข้ามาทุกครั้ง
ตั้งกระทู้เเค่ระบายเฉยๆ เพราะรู้ยังไงคนเเก้มันก็ต้องตัวเราเองอยู่เเล้ว พูดไปก็เเย่ ไม่พูดก็เป็นอยู่เเบบนี้
หรือใครพอจะเเนะนำอะไรให้ได้บ้างคะ สำหรับคนที่นิ่งๆไม่พูดเเบบเรา