หนูควรจัดการกับความคิดตัวเองยังไงดีคะ

สวัสดีค่ะ เข้าเรื่องเลยนะคะ คือหนูไม่กล้าที่จะพูดเรื่องนี้หรือปรึกษาใครเลย ตอนนี้หนูอายุ15เรื่องเกิด5-6ปีที่แล้ว ตอนนั้นหนูเรียนอยู่โรงเรียนแถวบ้านไม่ไกลจากบ้านยายมาก ส่วนมากจะได้เดินกลับบ้านเองค่ะน้อยมากที่พ่อจะมารับ เพราะแม่เปิดร้านอาหารไกลจากบ้านหลายโล เลยตัดปัญหาให้พ่อไปรับ ไปส่ง วันนั้นช่วงเย็น เขาจะมารับกลับบ้าน เขาตะคอกอะไรใส่หน้าหนูสักอย่างจำไม่ได้แต่ที่จำได้ขึ้นใจมาจนทุกวันนี้คือเขาเอาโทรศัพท์ปาใส่ พยายามจะเก็บอาการวิ่งเข้าห้องน้ำไปร้องไห้พักนาน วันนั้นจนถึงวันนี้หนูก็ไม่ยิ้มอีกเลยค่ะแค่กับพ่อนะคะ และทุกครั้งที่พ่ออยู่ที่ตรงนั้น หนูจะไม่ยิ้มไม่หัวเราะจะนิ่งเงียบ หนูควรจัดการความคิดตัวเองยังไงคะ แบบนี้เรียกว่าเด็กมีปมใช่มั้ยคะ ขอบคุณค่ะ