🌟👧🏻📝 THE GLOVES 2020 ถุงมือเรื่องสั้น#51 Week#14, 28 กย. - 2 ตค. "ชีวิตนักเรียน" - ถุงมือ อนาคตของชาติ 📝👦🏼🌟

ถุงมือเรื่องสั้น สัปดาห์ที่ 14 เรื่องที่ 6 สุดท้ายสำหรับสัปดาห์นี้ครับ และเป็นวีคที่มีเรื่องสั้นมากที่สุดเท่าที่เคยมีมา เช่นเดียวกับฝั่งกวี ^^

เรื่องราวของครั้งหนึ่งในชีวิตวัยเรียนมัธยมของนักเรียนชายคนหนึ่ง ขณะกำลังเรียนอย่างคร่ำเคร่ง ก็มีกิจกรรมออกค่ายเข้ามาแทรก ไม่อยากไปแต่ก็จำต้องไปหลีกเลี่ยงไม่ได้ พอไปแล้ว ก็ได้ประสบกับเหตุการณ์ที่แปลกๆ และน่าเศร้าเกี่ยวกับเพื่อนคนหนึ่ง...

เหตุการณ์นั้นเป็นอย่างไร ตามไปดูด้วยกันครับ ^^

สิ้นเสียงกริ่งสุดท้ายของช่วงบ่ายแก่ๆ เป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่าภาระหน้าที่การเรียนที่แบกรับมาตลอดทั้งวันนี้ได้สิ้นสุดลงแล้ว ชาติชาย ถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยล้า  เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมชีวิตวัยเด็กต้องมาสูญเสียไปกับการทุ่มเทเรียน ทั้งเรียนในห้องและเรียนพิเศษ  เวลาส่วนตัวหรือจะทำกิจกรรมชื่นชอบแทบไม่มีเลย  ตั้งแต่เปิดเรียนหลังโควิด เขาไม่เคยทำการบ้านเสร็จก่อนเที่ยงคืน

เหนื่อยและเมื่อยล้าทั้งกายและใจ เรียนหนักขนาดนี้ใช่ว่าจะหลีกเลี่ยงกิจกรรมของทางโรงเรียนได้  เสาร์อาทิตย์นี้ต้องไปออกค่าย เขาไม่อยากไปเลย

กิจกรรมกลางแจ้งทุกอย่างเป็นเรื่องที่ชาติชายไม่ถนัด  อีกอย่างเขาไม่อยากขาดเรียนพิเศษ  เรียนในห้องการบ้านเยอะ  แต่เรียนพิเศษก็เป็นเรื่องขาดไม่ได้  เป้าหมายคือการสอบเข้าเรียนต่อในมหาวิทยาลัยคณะคาดหวังได้สำเร็จนั้น ดูจะเป็นเงื่อนไขหลักประกันความมั่นคงอนาคตของชีวิตในวันข้างหน้าดีที่สุด  แม้สมัยนี้การเรียนพิเศษจะสะดวกมาก มีเทปทบทวนบทเรียนให้สามารถดูย้อนหลังได้  แต่เรื่องก็วนกลับมาตรงปัญหาเดิมๆ ...เขาจะหาเวลาเพิ่มเติมไปดูเทปการสอนย้อนหลังได้อย่างไร....

"เฮ้ย..ทำไมทำท่าซังกะตายอย่างนั้นวะชาย" เสียงทักอย่างสนิทสนมคุ้นเคย  แม้ไม่เห็นหน้า   ชาติชายก็รู้ทันทีว่าต้องเป็นเกียรติศักดิ์แน่ๆ  เสียงแปร่งๆเริ่มจะแตกเพราะเข้าสู่วัยหนุ่มฟังดูคล้ายเป็ดอย่างเป็นเอกลักษณ์ ทั้งเขาและเจ้าตัวไม่มีใครชอบการเปลี่ยนแปลงของร่างกายโดยควบคุมไม่ได้ ในแบบนี้เลย  มันทำให้พวกเขารู้สึกเป็นตัวประหลาดในสายตาของเพื่อน คนรู้จัก  และครอบครัว บางครั้งเขาเองยังสงสัยว่าเสียงที่เปล่งออกมาคือเสียงของตัวเองแน่หรือ

“ก็มันเหนื่อย  เซ็งด้วย  บอกตามตรงกูไม่อยากไปค่ายเลยว่ะ” ชาติชายพูดอย่างเนือยๆ  ใจครุ่นคิดถึงวิธีหลบเลี่ยงการไปค่าย แกล้งป่วยดีไหมนะ  ไม่เอาดีกว่า ดูเป็นวิธีการของเด็กน้อยใช้กัน เขาโตแล้วคงไม่ทำเรื่องน่าอายแบบนั้น

“มืงยังดี  กลุ่มกูมีแต่คนง่อยๆงอมืองอเท้า กูคิดสภาพตอนทำกิจกรรมร่วมกันไม่ออกเลยว่ะ  มีแต่คุณชายลูกคุณหนู  จะกางเต็นท์ ทำกับข้าวกันยังไงวะ  คิดแล้วเพลีย ”  เกียรติศักดิ์บ่นยาว  นั่นสินะ กิจกรรมที่ต้องทำงานร่วมกันเป็นกลุ่มแบบนี้  หากได้สมาชิกเหยาะแหยะ รังแต่จะทำให้กลุ่มแย่ ทำงานช้า  จะขยับทำอะไรตรงไหน ก็ดูลำบากไปเสียทั้งหมด

“ แต่ยังไงก็คงต้องไป กูยังไม่อยากติด มผ.ว่ะ” นั่นคือข้อสรุปของสองหนุ่มที่ต้องยอมจำนนอย่างไม่มีข้อแม้

และแล้วเช้าวันเดินทางก็มาถึง นักเรียนใส่ชุดเครื่องแบบนักเรียน  ไม่ลืมสวมหน้ากากอนามัยกันอย่างเช่นเคยทำมา   ต่อจากนั้นต่างทยอยกันรายงานตัวกับคุณครู  แล้วแยกย้ายกันขึ้นรถบัสเดินทางซึ่งจอดเรียงรายอยู่สามคัน

โชคดีหน่อย เกียรติศักดิ์และชาติชายอยู่กลุ่มใกล้กัน เลยได้ขึ้นรถบัสคันเดียวกัน  ขณะแยกย้ายกันเข้าประจำที่นั่ง เกียรติศักดิ์ถึงกับลุกขึ้นยืนชะเง้อมองหาตำแหน่งที่นั่งของชาติชายเพื่อนสนิท ด้วยท่าทีกระสับกระส่าย เหมือนมีเรื่องบางอย่างอยากบอกเพื่อน

“ยืนชะเง้อชะแง้อะไรอยู่นั่นแหละเกียรติศักดิ์  เพื่อนเธอคนอื่นๆเขานั่งประจำที่กันหมดแล้วนะ”  เสียงเข้มของครูสายสมร ครูผู้ดูแลประจำรถบัสคันที่สอง ทำให้เขาถึงกับตัวลีบ นั่งลงอย่างสงบเสงี่ยม  พยายามทำตัวให้กลมกลืนไปกับคนอื่นๆเพื่อจะได้ไม่ถูกดุอีก  ฤกษ์ไม่ดีตั้งแต่เริ่มออกเดินทางเลย  เกียรติศักดิ์อดคิดไม่ได้

รถทั้งสองคันค่อยๆเคลื่อนตัวออกอย่างช้าๆ  มุ่งหน้าไปตำบลอ่างศิลา จังหวัดชลบุรี ซึ่งเป็นสถานที่ตั้งของค่ายในครั้งนี้

คณะเดินทางไปถึงจุดหมายโดยสวัสดิภาพ  ค่ายอยู่ใกล้ทะเล  มีลมทะเลพัดโชยอ่อนๆเรียกความสดชื่นได้เป็นอย่างดี ไม่รอช้า แต่ละกลุ่มแยกย้ายกันเข้าประจำตำแหน่งเพื่อกางเต็นท์และทำอาหารมื้อแรกรับประทาน  ทุกอย่างผ่านไปอย่างราบรื่น แต่เกียรติศักดิ์ยังไม่มีโอกาสแว้บไปหาชาติชายเลย  ไว้คืนนี้ก่อนเถอะน่า  เขาหมายมั่นในใจ  มีบางเรื่องที่เขาอยากจะคุยกับเพื่อนอย่างเร่งด่วน

เมื่อค่ำคืนมาถึง  กิจกรรมเปิดค่ายอย่างเป็นทางการก็เริ่มขึ้น หลังจากนั้นคุณครูให้นักเรียนแยกย้ายกันเข้าเต็นท์ที่พักนอนออมแรงสำหรับกิจกรรมวันพรุ่งนี้ 
 
ตกกลางคืนเงียบสงัด  เต็นท์ผ้าใบหลังใหญ่ที่ตั้งห่างกันเป็นระยะๆ   หลังคาเต็นท์ถูกลมตีพัดสะบัดดังพึ่บพั่บ  หลายคนเริ่มผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน  มีเสียงกรน  เสียงกัดฟันกรอดๆดังให้ได้ยินเป็นระยะ  แต่เกียรติศักดิ์ยังไม่นอน เขายังลืมตาโพลง สมองคิดวุ่นวายถึงบางเรื่อง

อนุสรณ์ เพื่อนกลุ่มเดียวกันของทั้งเกียรติศักดิ์และชาติชายสมัยประถม ตายแล้ว...อนุสรณ์เป็นคนเรียนเก่งที่สุดในกลุ่ม  และสามารถสอบเข้าโครงการพิเศษนักวิทยาศาสตร์ช้างเผือก  ได้รับทุนในการเรียนต่อจนถึงระดับปริญญาเอก เพื่อนย้ายไปเรียนที่กรุงเทพ ทุกอย่างดูสวยหรูสำหรับเส้นทางชีวิต เกียรติศักดิ์ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่องร้ายแรงแบบนี้  พ่อของเขาเป็นคนแจ้งข่าวร้ายตอนเช้าก่อนมาค่าย ยอมรับว่าตกใจมาก เนื้อตัวสั่นไปหมด เมื่อนึกถึงเพื่อนผู้จากไป
  
ชาติชายคงยังไม่รู้เรื่องนี้แน่  แต่มีข่าวมาเป็นระยะแล้วว่าอนุสรณ์ไม่สามารถปรับตัวให้เข้ากับการเรียนอันเข้มหนักหน่วงที่กรุงเทพฯได้  คะแนนสอบของอนุสรณ์ออกมาไม่ดีนัก  จนหลายฝ่ายเป็นกังวล  อนุสรณ์เป็นเด็กทุนด้วย  หากเขาเรียนไม่ไหวลาออกกลางคัน  นั่นหมายความว่าต้องชดใช้ทุนคืน  พ่อแม่ของอนุสรณ์ฐานะไม่ดีนัก  การที่อนุสรณ์มาตายจากไปอย่างนี้   ไม่รู้ว่าจะส่งผลดีหรือผลร้ายต่อผู้ปกครองของเพื่อนผู้ตายกันแน่  เกียรติศักดิ์ครุ่นคิด

เสียงขยับตัวดังแครกครากของคนนอนอยู่ใกล้ๆกันทำให้เกียรติศักดิ์ต้องหันมามอง  เพื่อนร่วมเต็นท์สลัดผ้าห่มเตรียมลุกขึ้น  เกียรติศักดิ์อดถามไม่ได้

“ จะไปไหนเหรอ”

“ จะไปเข้าห้องน้ำน่ะ  ปวดท้องยังไงไม่รู้”

“ ไปด้วยคน”

เกือบตีสาม  มีคุณครูลุกมาตรวจความเรียบร้อย  เมื่อเห็นว่าทุกอย่างยังปกติ ก็เตรียมผลัดเปลี่ยนเวรยาม  

เช้าวันต่อมา กิจกรรมเดินทางไกลได้เริ่มต้นขึ้น นักเรียนแต่กลุ่มอยู่ในสภาพเตรียมพร้อม  สักพักใหญ่ๆเสียงนกหวีดเป็นสัญญาณเริ่มออกเดินทางก็ดังขึ้น  เกียรติศักดิ์มีใบหน้าสะโหลสะเหลเนื่องจากนอนไม่เต็มอิ่มเดินเซื่องๆหงอยๆตลอดทาง
  
จนกระทั่งถึงเวลาเย็น กลับเข้าเตนท์ที่พัก  คุณครูให้โอกาสนักเรียนได้ผ่อนคลาย ทำอะไรก็ได้ตามอิสระ ก่อนที่กิจกรรมรอบกองไฟจะเริ่มต้นขึ้นสองทุ่ม  หลายคนใช้โอกาสนี้วุ่นวายอยู่กับเตรียมการแสดงรอบกองไฟ  แต่เกียรติศักดิ์ไม่มีหน้าที่อะไรต้องรับผิดชอบเป็นพิเศษ  จึงออกมาเดินเล่นชายทะเล  ชาติชายก็เช่นกัน  ความเบื่อหน่ายในกิจกรรมค่าย ทำให้เขารอคอยเวลานี้มาตลอด  เมื่อไหร่นะ  เมื่อไหร่การเข้าค่ายถึงจะจบลงเสียที  นั่นคือสิ่งที่เขาคิดซ้ำไปซ้ำมา

ชายหาดยามเย็น  คลื่นซัดกระทบฝั่งเบาๆ ลมทะเลพัดใบมะพร้าวไหวระริกเป็นจังหวะ บรรยากาศดีเช่นนี้  ช่วงสร้างความผ่อนคลายให้กับบรรดาชาวค่ายหลายคนที่กำลังเดินเล่นพักผ่อนอยู่บนหายทรายได้เป็นอย่างดี  ชาติชายถึงกับงุนงง  เมื่อพบเพื่อนรักในสภาพไม่ค่อยดีนัก สีหน้าซีด ขอบตาดำคล้ำ

“ทำไมมืงเหมือนไม่ได้นอนทั้งคืนวะ  หน้าตาดูไม่ได้เลย  หรือเดินทางไกลเหนื่อยมาก  ถ้าไม่สบายก็รีบบอกนะ  หากล้มป่วยมันจะไม่ดี”  ชาติชายคุยกับเพื่อนด้วยความเป็นห่วง

“มืงรู้ข่าวหรือยัง”

“ข่าวอะไร”

“อนุสรณ์ตายแล้ว”

“เฮ้ย! เป็นไปไม่ได้  ข่าวมั่วหรือเปล่า เมื่อไม่กี่วันกูยังไลน์คุยกันอยู่เลย เห็นบ่นๆว่าเครียด  เรียนตามเพื่อนไม่ทัน  การบ้านเยอะมาก  และยิ่งเรียนเท่าไหร่ก็เริ่มรู้ตัวว่าสายวิทยาศาตร์ไม่ใช่  เรียนแบบไม่มีความสุข  ไอ้ครั้นจะลาออก  ก็ติดเรื่องต้องใช้ทุนคืน  และก็กลัวพ่อแม่ลำบากเรื่องเงินด้วย...แล้วมืงรู้ไหมวะว่าอนุสรณ์ตายเพราะอะไร”

“ฆ่าตัวตาย...สงสัยมันจะทนความกดดันไม่ไหวว่ะ”  เกียรติศักดิ์ตอบเสียงซึมๆ

ชาติชายนิ่งงันไปพักใหญ่  เขาไม่คิดว่าเพื่อนเคยเล่นหัวด้วยกันมาตั้งแต่เด็กจะจากไปเร็วขนาดนี้  ใช่...เขาเองก็เครียดมากกับภาระการเรียน แต่ถ้าหากต้องการอนาคตดี นักเรียนผลการเรียนปานกลางอย่างเขามีทางเลือกอื่นด้วยหรือ...ระบบการเรียนและการสอบเข้ามหาวิทยาลัยแบบแพ้คัดออก คือคำตอบดีที่สุดในการสร้างทรัพยากรบุคคลของประเทศชาติแล้วใช่หรือไม่   ไม่มีใครตอบคำถามนี้ได้  และก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าอนาคตการศึกษาของเมืองไทยจะเดินไปทางไหน