ระบาย อยู่ก่อนแต่ง เบื่อนิสัยแฟนมาก

อยู่บ้านแฟนมาเกือบ 5 ปีแล้ว ตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่กับแฟน ช่วงแรกๆดีมากๆ อยากกินอะไร อยากได้อะไร ตามใจหมดทุกอย่าง แต่เราก็ไม่เคยเอาของเค้ามาเลย แล้วแต่เค้าจะจัดจะหาให้ แต่พออยู่ไปสักพัก แฟนก็เริ่มเปลี่ยนไป บางอย่างที่เราเห็นว่ามันไม่สมควร เราก็เตือนเค้า แต่เค้าเลือกที่จะไม่ฟังเราและด่าเรากลับ เราทะเลอะกับเค้าบ่อยมากๆ ด่าเราจนเราไม่อยากอยู่ที่บ้านเค้าอีกต่อไป มีอยู่ครั้งนึงคุยเรื่องแม่ เค้าว่าแม่เรา เราโกรธมากจนเดินร้องไห้กลับมาที่บ้านเราเอง(บ้านเรากับเค้าห่างกันประมาณ 1 กิโลเมตร) แต่เราไม่ได้บอกแม่ว่าทะเลอะกันมา เค้ามาตาม เราก็ยอมกลับไป เราคิดตลอดเวลาว่าทำไมเราต้องกลับมาบ้านเค้าอีก เค้าไม่เคยพูดคำว่าขอโทษให้เราได้ยินเลยสักครั้งเวลาที่เค้าทำผิดกับเรา เหมือนเค้าไม่รู้ว่าตัวเค้าผิด เราส่งไลน์ไปบอกความในใจที่เราอั้ดอั้นมานาน เรื่องผลกระทบที่เราทะเลอะกับเค้า เราบอกเลิกเค้า และเคยลองกลับมาอยู่บ้านเราเองเพื่อที่อยากจะห่างจากเค้า แต่แม่เราก็ถามทุกวันว่าทำไมไม่กลับไปบ้านเค้า เดี๋ยวแม่เค้าถามหรอกว่าหายไปไหน ถ้าจะกลับมาอยู่บ้านก็บอกลาแม่เค้าก่อน เหมือนแม่จะรู้ว่าเรากำลังเจอกับอะไรอยู่ เราไม่ติดต่อ ไม่อ่านไลน์ ไม่สนใจข้อความที่เค้าส่งมาเลย จนเค้าเหมือนจะทนไม่ไหว มาตามที่บ้านเป็นครั้งที่ 2 พอกลับมาที่บ้านเค้า เราก็เริ่มคิดใหม่ว่าหรืออาจจะเป็นที่ตัวเราเอง ที่พูดจาไม่ดีใส่เค้าก่อน ขึ้นขึ้นกูกับเค้าตลอด เราเลยลองเปลี่ยนคำพูดใหม่ให้ดีขึ้น แต่ก็ดีได้แค่แป็บเดียวก็ทะเลอะกันเหมือนเดิม เราไม่ชอบที่เค้าชอบพูดซ้ำๆ คำเดิมๆ จนทำให้เราลำคาญ แล้วเรื่องเวลาคือขนาดอยู่บ้านเดียวกัน เราทำงานกลับมาเหนื่อยๆอยากนอนพักผ่อน แต่เค้ากลับทำงานเปิดไฟ เปิดเพลงเสียงดังดึกดื่นจนทำให้เรานอนไม่พอ ส่วนตัวเค้ากลับกัน พอเราเปิดไฟ เปิดเพลงเสียงดัง เค้าให้ปิดทุกอย่าง ให้เหตุผลว่าเค้าจะนอนทั้งที่ไม่ได้นอน ส่วนเรื่องบนเตียง อยู่ด้วยกันแรกๆก็มีบ่อย แต่ ตั้งแต่เราเริ่มทำงานก็ไม่เคยทำกันเลย(เราทำงานหลังจากมาอยู่กับเค้าได้ 3 ปี)เเต่เค้าใช้วิธีการช่วยตัวเอง ทั้งที่เรายังนอนอยู่ข้างๆ เราตื่นทุกครั้งที่เค้าทำ เราไม่เคยบอกเค้าเลย ทุกวันนี้เรากับเค้าอยู่ด้วยกันเหมือนเพื่อนมากกว่าแฟน ไม่มีบอกรักกัน ไม่แสดงความรักต่อกัน ไม่จับมือ ไม่ทำอะไรร่วมกันเลย แทบจะไม่ได้คุยกันด้วยซ้ำ เจอหน้าก็แค่ตอนนอน ไม่คุยโทรศัพท์ระหว่างวัน บางครั้งโทรมาหาเราหลังเลิกงานเค้าก็ถามเหมือนถามไปยังงั้นบางทีเรายังไม่ทันตอบก็ตัดสายเราทิ้งแบบไม่มีเยื้อใยเลย ทุกเรื่องที่ผ่านมา เราไม่เคยพูดต่อหน้าเค้าเลยว่าเรารู้สึกยังไงเพราะเค้าเป็นคนไม่ฟังอะไรสักอย่าง เอาแต่ตัวเองมาก่อน ขนาดพ่อแม่ของเค้าเองเค้ายังว่าเลย จะนับอะไรกับตัวเราที่เป็นแค่คนอื่น คุณๆที่เข้ามาอ่าน อาจจะคิดว่าเราโง่ ทำไมต้องทนอยู่ ที่เราต้องทนอยู่เพราะเราไม่มีที่ไป จะกลับบ้านก็ไม่ได้เพราะที่บ้านไม่มีที่จะให้นอนแล้ว เราตัดสินใจจะซื้อบ้านในต้นปีหน้า แต่ระหว่างนี้เราจะอดทนอยู่ที่นี่กับแฟนไปก่อน เราอยากจะเคลียให้บ้านเสร็จจบก่อนแล้วค่อยย้ายออกทีเดียวและเคลียกับแฟนทีเดียวเลย ถ้าเห็นว่าสิ่งที่เราทำ มันไม่เหมาะสมก็ช่วยแนะนำหน่อยคะ ตัวเราเองก็ไม่ใช่คนดี เป็นคนอารมณ์ร้อนมาก ดื้อ และหัวรั้นสุดๆ 

ก็แค่อยากระบาย พอหายก็กลับไปเป็นแบบเดิมอยู่ดีค่ะ