สวัสดีครับ ต้องขอเอ่ยก่อนว่านี่เป็นกระทู้แรกของผมเลย ไม่คิดว่าตัวเองจะต้องมานั่งพูดคุยกับหัวข้อความรักใน Pantip.com จริงๆ เคยอ่านปัญหาของท่านอื่นอยู่บ้าง แต่ก็ผ่านๆโดยที่ไม่คิดจะเรียนรู้และเป็นประสบการณ์ เพราะมันคงไม่โดนกับชีวิตเราตอนนั้น งั้นขออนุญาตเริ่มต้นกันเลยนะครับ....

เริ่มจากชีวิตผมก่อน ปัจจุบันผมอายุ 33 ปีแล้ว เป็นพนักงานบริษัทที่หนึ่ง ครอบครัวผมเป็นคนกรุงเทพ เป็นครอบครัวคนจีน ฐานะก็ถือว่าอยู่ในระดับปานกลาง ไม่ได้รวยอะไรมากมาย แต่ก็ถูกเลี้ยงดูมาแบบไม่เคยต้องอดทดลำบากอะไร ส่วนการศึกษาผมตั้งแต่จบม.ปลาย โรงเรียนหนึ่งในเมืองไทย ก็ได้ไปเรียนอยู่ต่างประเทศไม่ใกล้ไม่ไกลจากเมืองไทย
ส่วนเธออายุใกล้เคียงกับผม อายุน้อยกว่าผมประมาณ 5 เดือน ครอบครัวเธออยู่ที่จังหวัดหนึ่งในตะวันออกเฉียงเหนือ เป็นครอบครัวทหาร เธอจบจากมหาวิทยาลัยที่ดังแห่งหนึ่งในไทย ปัจจุบันเธอทำงานพนักงานโรงแรมแห่งหนึ่ง 

เข้าเรื่องเลยนะครับ ผมกับแฟน(ขอใช้คำว่าแฟนนะครับ) เจอกันครั้งแรกเมื่อเกือบๆ 10 ปีที่ผ่านมา ผมรู้สึกหวั่นไหวเมื่อเห็นเธอตั้งแต่ครั้งแรกในขณะที่นั่งรอสัมภาษณ์งาน เลยพยายามหาโอกาสเพื่อให้ได้คุยกับเธอ ผมนี่ตีเนียนกรอกใบสมัครผิดเลยครับ เพื่อยืม Liquid Paper เธอ (เด็กน้อยมาก) ซึ่งถือว่าก็โชคดีมากครับผลคือผมกับเธอได้ทำงานที่เดียวกันและแผนกเดียวกัน ผมจึงได้มีโอกาสได้แอบมองเธออยู่ตลอด จริงๆไม่ได้เรียกแอบมองเลยครับเพราะเธอก็รู้ตัวทุกเวลาที่ผมมอง มันเหมือนผมตกอยู่ในภวังค์ควบคุมตัวเองไม่ได้ แต่ต้องบอกก่อนว่าเวลานั้นเธอก็มีแฟนอยู่แล้วครับ แต่ระหองระแหงกันอยู่เหมือนเป็นใจให้กับผม แน่นอนครับผมก็เลยพยายามเข้าไปเป็นที่ปรึกษาทำหน้าที่เพื่อนที่ดี คอยถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ คอยซื้อของกินให้เธอไปแขวนหน้าประตูทุกเช้า ไปกินเหล้ากับเธอเป็นที่ระบายและอยู่ข้างๆ ผมทำเป็นประจำจนเวลาผ่านไปประมาณ 6 เดือน สรุปเธอเลิกกับแฟนคนนั้น แล้วหันมาเริ่มต้นกับผมครับ เธอบอกว่าคำพูดที่ทำให้เธอยอมเปิดใจอีกครั้งหนึ่ง "ผมบอกว่ารักครั้งนี้ผมจริงจังแล้วก็ไม่รักไปเพื่อเล่นๆ ผมมองถึงอนาคตของเราในวันข้างหน้า" และเห็นในความพยายาม ผมก็เลยได้เธอมาเป็นแฟนอย่างเต็มตัวในวันที่ 14 ก.พ. 2011 ...

เธอเป็นของขวัญชิ้นพิเศษของผมมาก รู้สึกภูมิใจที่ได้เป็นแฟนของเธอ เธอทั้งน่ารัก สุภาพ อ่อนโยน เป็นที่รักของคนทุกๆคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ทั้งในหมู่เพื่อนของผมซึ่งเธอไม่รู้จักมาก่อน เธอวางตัวได้ดีมากเข้ากับได้กับเพื่อนผมทุกๆคน แต่กลับกลายเป็นผมเองที่ปกติเป็นคนพูดน้อยเข้ากับคนได้ยาก เพื่อนๆของเธอที่สนิทกันจริงๆก็มีที่ผมรู้จักบ้าง
เมื่อมีเวลาว่างๆเราทั้งสองคนก็จะหาสถานที่ไปเที่ยวด้วยกันอยู่ตลอด ไม่เคยที่จะทะเลาะกันเลยครับ แน่นอนมันอาจจะอยู่ในช่วงโปรโมชั่น ฮ่าๆ...
เรื่องทุกอย่างผ่านไปด้วยกันดีทุกๆอย่างครับ และแล้วผ่านไป 7 เดือน ผมมีเหตุให้ต้องย้ายงานไปอีกจังหวัดหนึ่ง ไม่ไกลจาก กทม. ช่วงนั้นผมก็คิดหนักครับ กลัวว่าจะห่างจากเธอ แต่อีกด้านหนึ่งก็เป็นอนาคตในชีวิตการงาน แต่เธอบอกว่ามันไม่ใช่ปัญหาเลยระยะทางแค่นี้ เรายังไปหากันอยู่ได้ตลอดเวลา

สรุปผมย้าย...

หลังจากผมได้ย้ายมาอยู่อีกที่ ก็เป็นอย่างที่เธอพูดครับ เมื่อเราทั้งคู่ว่างจากงานเรายังไปหากันอยู่ตลอดเวลาและสม่ำเสมอ เธอยอมทำงานถึงดึกดื่นเลิกงานตอนเช้าและนั่งรถไปหาผมทันที โดยไม่ได้พักผ่อน ผมก็จะนั่งรถกลับมาหาเธอแม้จะมีเวลาอยู่ด้วยกันไม่ถึง 1 วัน เราทั้งสองคนเป็นแบบนี้อยู่ประมาณเกือบๆปี และแล้วผมก็ได้เริ่มต้นทำผิดกับเธอครั้งแรก ผมแอบเธอไปมีคนอื่นตามสไตล์ผู้ชายเจ้าชู้นิดๆ... แต่เธอก็จับได้ทันทีครับ เธอบอกผมมีพิรุธทุกครั้งที่โกหก (เซนส์ผู้หญิงนี่แรงจริงๆ) เราทะเลาะกันอยู่ช่วงหนึ่ง แต่ผมก็ไม่เคยคิดจะทิ้งเธอไปไหนคอยอยู่ข้างๆตลอด และผมรู้ตัวมีสติและก็รู้สึกผิดมากจริง
แน่นอนครับผมขอโทษเธอ และขอโอกาสรักเธอต่อไป..... แต่ยังไงรู้ไหมครับ เธอเปลี่ยนงานครับ มาทำงานอยู่ในจังหวัดเดียวกับผม เพื่อที่จะได้มาควบคุมพฤติกรรมของผม ฮ่าๆ ผมนี่อึ้งไปกับความพยายามของเธอคนนี้จริงๆเลย แล้วเราก็อยู่ด้วยกันเหมือนก่อนครับ สองคนช่วยกันพยายามสร้างเนื้อสร้างตัว ซื้อนู่นซื้อนี่ ใช้ชีวิตช่วงวัยรุ่นตอนปลายด้วยกันสองคน เราไปเที่ยวด้วยกันเยอะจริงๆครับ ด้วยความที่ผมบ้าเดินทางก็จะชวนเธอไปด้วยตลอด เธอก็ไม่เคยปฎิเสธผมเลย เวลาผ่านไปราวๆ 5-6 ปีครับ ไวมาก โดยที่เราทั้งสองคนไม่มีปัญหาเรื่องมือที่สามเข้ามาเกี่ยวข้องเลย มีทะเลาะกันบ้างเรื่องจุกจิก เช่น ผมขับรถเร็วบ้าง ผมตอบไลน์ช้า โทรมารับสายช้า และที่สำคัญคือ เรื่องเวลาถ่ายรูปคู่ผมไม่ยอมยิ้มเห็นฟัน.. แต่เราก็ผลัดกันง้อไปง้อมาตลอด นึกถึงแล้วก็น่ารักดี ผมพูดได้ว่าเราทั้งสองคนรักกันมากๆดูแลกันตลอด และผมเป็นคนโชคดีที่สุดจริงๆ แล้วเรื่องราวสำคัญก็ได้เริมต้นขึ้นเมื่อเราทั้งสองคนก้าวเข้าสู่วัยเกือบๆเลข 3 

ปัญหามาจากผมอีกแล้ว แต่ไม่ใช่เรื่องชู้สาว แต่มาจากครอบครัวของผมเอง..
เดี๋ยวมาต่อนะครับ