ไปต่อหรือพอแค่นีโรคซีมเศร้า

รู้สึกล้า อึน หมดแรง รู้สึกพยายามวิ่ง ยิ้ม happy แต่ทำไมย่ำอยู่ที่เดิม ไม่ถึงไหน ไม่ปกติไม่นิ่งเหมือนคนท้วไป จิตใจในหัวมีแต่ความสับซ้อน ไม่ม้นใจ กลัว เห็นแต่ข้อด้อยตัวเองตลอดเวลา ไม่มีความรู้ ทัศนคติวูบวาบ ไม่รู้ตัวเชื่อทุกอย่างปุปปับ เรียนอยู่ก็เรียนคณะที่คิดว่าจะไปได้ไกล หลอกตัวเองว่าเหมาะทั้งๆที่ไม่ได้ชอบ ใช้เงินไม่รู้ตัว หมด เมื่อก่อนยังมีเก็บ ใช้สุรุ่ยสุร่ายไปกับความบันเทิงหรือเพ้อเจ้อให้มีความสุข สิ้นเปลือง  ทำยังไงก็เศร้าอยู่ดี หาหนังสือ+มาอ่าน แต่ไม่เคยมีแรงอยากลุกดู เหมือนพยายามวิ่งหาเชือกเพื่อเอาตัวรอดจากเหว ทั้งๆที่ขามันอ่อน รู้สึกตรรกะตัวเองป่วย จบไปจะทำงานได้ไหม สงสารแม่คนส่งเสีย แก่ขึ้นทุกวัน รู้สึกตัวเองไร้ความสามารถ จบไปคงทำงานไม่ได้ พยายามอ่าน แล้วไม่มีสมาธิ ไม่เข้าหัว ถ้าเข้าหัวจริงๆต้องกดดันตัวเองให้เครียดมากๆให้สมองตื้อนั่งเคร่ยดถึงจะบังคับเข้าหัวได้ แต่ก็ปวดหัว ตอนนี้ได้แค่นอนปิดไฟมืดๆ รู้สึกตัวเองป่วยทั้งใจและกาย ไม่อยากทำอะไรและไร้เรี่ยวแรง ยากินมาตั้งแต่ม.4 ตอนนี้ปี3 ขนาดไหนก็ขนาดนั้น ไม่ใช่ชินกับอาการที่เป็นนะ แต่รู้สึกซ้ำซากจนหมดกำลังที่เราจะปกติสักวัน 

อยากเป็นคนธรรมดาทั่วไปที่ไม่ป่วย ใช้ชีวิตสนุกมากก่อนจะป่วย เพื่อนเยอะสนุกไม่คิดลบ ทุกวันนีกลัวไปหมด เตียงดูดอยู่แต่ในห้อง ออกไปมันก็พะวง กลัวได้ปัญหากลับมาให้เครียดกับมิตรภาพอีก (ฝังใจเรื่องสังคม) ปฏิเสธการพบเจอเพื่อนสะส่วนใหญ่