ถ้าความจริงมันเจ็บปวด ผมควรยอมรับความจริง หรือแกล้งๆลืมมันไป
ความจริงที่ต้องยอมรับว่าเราไม่ได้รักกันเลย ไม่ได้รักกันตั้งแต่แรก
อยู่สร้างครอบครัวกันมา 7 ปี คิดว่าอยู่ๆไปก็คงรักกัน แต่ผลสุดท้ายมันก็เหมือนเดิม
ใจผมยังว่างเปล่า ไม่มีใคร ไม่มีมือที่สาม แต่ที่มันเจ็บก็คือ มันไม่มีแม้แต่เมียตัวเองในหัวใจ
เราพลาดมีลูกด้วยกันทั้งๆที่อยู่ในสถานะแค่คนคุย ไม่ใช่แฟนด้วยซ้ำ ยังไม่ได้รักกันเลย
แต่เมื่อมีลูก ผมก็รับผิดชอบทุกอย่าง อยู่สร้างครอบครัวกันไปเพราะยังไงผมก็ไม่มีใครอยู่แล้ว
ก็หวังว่าอยู่ๆไปก็คงรักกันเอง แต่ความจริงแล้ว ยิ่งนาน ยิ่งฝืน ยิ่งเจ็บ ยิ่งว่างเปล่า นี่อยู่กันมา 7 ปีแล้วนะ
มันฝืนขนาดที่ว่าหลายครั้งเธอขอมี sex ผมต้องฝืนทำ 
ผมทำงานเป็นเซล วิ่งงานหลายจังหวัด พบปะผู้คนเยอะ แต่ไม่เคยนอกใจนอกกายภรรยาแม้แต่ครั้งเดียว
ถึงไม่ได้รัก แต่ด้วยหยิ่งในศักดิ์ศรีว่าเราไม่ใช่คนโสด มันก็ทำเรื่องอย่างว่าไม่ลง
ถ้าเลิกกันไป ตอนนี้ผมสงสารลูกอย่างเดียว แค่คิดว่าจะได้เจอหน้าลูกน้อยลงพิมพ์ไปผมก็น้ำตาไหลไปแล้ว
อีกอย่างตั้งแต่มีลูก สร้างครอบครัวด้วยกัน เมียผมเธอไม่ได้ทำงานหาเงินเลย
คืออยู่เลี้ยงลูกอยู่บ้านนอกอย่างเดียว เงินทุกบาทของครอบครัวผมหามาทั้งหมด
ชีวิตเธอไม่เคยทำงานหาเงินเลย ตรงนี้แหละที่ผมคิดหนัก เลิกกันไปเธอจะทำมาหากินอะไร
จะเอาตัวรอดได้ไหม วุฒิของเธอจบแค่ ม.หก แถมไม่เคยทำงานใดๆเลยด้วยซ้ำ
ในเมื่อไม่รักกัน ควรคืนอิสระให้แก่กันดีไหม ผมควรทำอย่างไรดี
ควรอยู่เพื่อลูก อยู่เพราะสงสาร อยู่ด้วยหน้าที่ไม่ใช่หัวใจแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆไหม
กลัวว่าสักวัน ถ้ามีคนที่รักผม แคร์ผมจริงๆเข้ามาในชีวิต และผมก็รักเธอคนนั้นจริงๆ
ถึงตอนนั้นจะทำอย่างไร??