เเสดงบทละคร

ตามหัวข้อเลยค่ะ ตอนนี้ฉันอายุ 24 ปีเเล้ว เรียนก็เรียนจบเเล้ว เเต่ยังหางานทำไม่ได้ค่ะ บอกก่อนเลยว่าฉันเรียนจบครูมาค่ะ เเต่ฉันไม่ชอบหรอกฉันเรียนเพราะพ่อเเม่ชอบ ฉันสมัครงานผ่านอินเตอร์เน็ตไว้ซึ่งไม่ใช่คร

สวัสดีค่ะฉันเป็นนักเรียนธรรมดาๆคนหนึ่งที่ไม่ได้เรียนเก่งมากมาย(เเถมฉลาดน้อยอีก)เเต่ฝันที่จะเป็น "อัยการ" มันเป็นเพราะว่ามันเป็นอาชีพเดียวที่ไม่คิดที่จะอยากค่อยมองอย่างเดียว ทั้งที่รู้ว่าคนที

ฉันคิดว่าทุกครอบครัวก็อาจจะเคยเจอปัญหาที่มันเครียดมากเเละก็อยากให้ผ่านปัญหาเหล่านั้นไปให้ได้สักที การที่เราเป็นลูกเราก็ไม่ค่อยเข้าใจความคิดของผู้ใหญ่หรือผู้ที่เป็นเเม่สักเท่าไร เราคิดเพียงเเต่ว่าไม่เค

เรื่องนี้คงต้องย้อนไปเมื่อ 4 ปีที่เเล้ว ในโรงเรียนเเห่งหนึ่งได้มีนักเรียนย้ายเข้ามาใหม่ เป็นคนเงียบ สุขุม เรียนเก่ง คนนึงย้ายเข้ามา เเต่อยู่คนละห้องกับฉัน ผ่านไป 1 อาทิตย์ เราก็ได้ทำความรู้จักกัน ด้วย

อยากหาที่ระบายค่ะ คือเรามีเพื่อนอยู่9คน เเต่ที่เป็นเพื่อนที่สนิทมากๆจะมีอยู่1คน คบกันมาตั้งเเต่ประถม เราสนิทกันมากตอนนั้น เเต่พอนานวันเข้านิสัยของเธอก็เปลี่ยนไปจนกระทั่งถึงประมาณ ป.5 เธอเริ่มมีนิสัยก

คือ เราเรียนคณิตศาสตร์แล้วครูเขาถามคำถามแล้วพวกเราเเละเพื่อนตอบไม่ได้แต่มีเพื่อนคนนึงตอบคำถามอยู่เเต่ครูไม่ได้ยินเเล้วเหมือนครูเขาโมโหที่พวกเราเเละเพื่อนๆไม่ตอบกันครูคนนั้นเลยสั่งงานให้ทำทั้งหมด 1 บท

เรื่องนี้ผ่านมาประมาณ10ปีเเล้วปัจจุบันเราอายุ22เเล้ว เเละยังคงคิดทบทวนเรื่องนี้ซ้ำๆอยู่ตลอด ว่าตอนนั้นมันคืออะไรกันเเน่เเละฉันทำะไรลงไป จึงตัดสินใจเขียนกระทู้นี้ขึ้น เริ่มเเรกตอนนั้นเราเองอยู่ป.4 เป็

เกิดปัญหาคือครูให้แต่งกลอนสุภาพ 3 บท แต่ต้องใส่ชื่อเพื่อนลงไปด้วย เพื่อนคนแรกชื่อ ลรัญญา เป็นคนเก่งภาษาค่ะ สนิทกันมากคับ ชอบเม้าท์มอยตามประสาสาวๆ คนสองชื่อ กฤติมา เป็นคนไม่ค่อยพูดค่ะ มีคุยบ้าง คุยเล่น