สวัสดีค่ะ เราเป็นลูกคนโต ที่เหมือนจะไม่ถูกแบกรับอะไรเลย แต่พอคิดไปคิดมามันใช่เลย
เราอายุ17 ตลอดเวลาที่ผ่านมาแต่เล็กจนโต เราถูกปลูกฝังว่าให้ตั้งใจเรียน สถานะการเรียนเราดีมาตลอด
จนพ่อแม่ฝากความหวังไว้กับเรา แต่เรามีน้องนะน้องที่ตรงกันข้ามกับเราทุกอย่าง ทำไมถึงเลือกที่ไม่ฝากความหวังไว้เท่าๆกัน กลับกลายเป็นเราที่รู้สึกแบบนั้นมาตลอด เราเริ่มเรียนและทำงานไปตั้งแต่ป.5 เพื่อที่จะช่วยแบ่งเบาภาระด้านการเงินครอบครัว เพราะรู้สถานะครอบครัวดี แต่วันนึงเราเหนื่อย ไหนจะเรื่องที่ทำงาน เรื่องเรียนที่ต้องเรียนสายดีๆเพื่ออนาคตที่ดี จากเรียนสายศิลป์ก็ต้องดรอปมาวิทย์คณิต เพราะอาชีพดีๆ ไหนจะเรื่องที่บ้าน เราจึงตัดสินใจลาออกจากงาน ส่วนด้านครอบครัวพ่อแม่เราแยกทางกันตอนม.3 ตอนนั้นก็โตในระดับนึงแล้ว ก็ต้องมาเจอคำเหล่านี้ แม่ฝากน้องด้วยนะ แม่อยากให้ลูกได้งานดีๆ แม่อยากให้เข้าราชการ พ่อบอกอยากให้คนนึงได้ดีสักคน เป็นหน้าเป็นตา เราได้ยินคำพูดเหล่านี้ก็พอจะเดาออก บางทีหลายๆสิ่งหลายๆอย่างเราก็คิดว่าทำไมต้องเป็นเรา เพียงเพราะเราเป็นลูกคนโตหรอ เหนื่อยนะ คำๆนี้พูดกับใครไม่ได้เลยนอกจากกับตัวเอง เพราะรู้ว่าพูดกับครอบครัว มันก็แค่ผ่านการรับฟังและผ่านไป สุดท้ายเราก็แค่นอนร้องไห้ ในทุกๆคืน ด้านการเรียนทางมหาวิทยาลัยเรียนใฝ่ฝันอยากไปเรียนกทมมากๆๆ แต่แม่ก็พูดว่าไม่อยากให้ไปอยู่ไกล อยากให้อยู่กับน้อง กับแม่ ทำไมเราต้องมาติดปัญหาเพราะเรื่องแค่นี้ เหมือนรู้สึกว่าครอบครัว
มีลูกคนเดียวอะ โคตรท้อเลย คิดทุกครั้งก็ร้องไห้ทุกครั้ง อยากจะรู้ว่าการที่พวกเค้าทำแบบนี้คิดแบบนี้ นอกจากเราจะคิดสั้นฆ่าตัวตายแล้ว ถ้าวันนึงเราประสบอุบัติเหตุ เขาจะรู้สึกยังไง กับการที่ฝากความหวังไว้กับคนๆเดียว อยากจะรู้ความคิดเห็นคนอื่น ว่าเรื่องของเรา ตอนนี้เรามีชีวิตเป็นของตัวเองหรือยัง หรือตัวสบายของครอบครัว
#😭😭😭
ชีวิตลูกคนโต
เราอายุ17 ตลอดเวลาที่ผ่านมาแต่เล็กจนโต เราถูกปลูกฝังว่าให้ตั้งใจเรียน สถานะการเรียนเราดีมาตลอด
จนพ่อแม่ฝากความหวังไว้กับเรา แต่เรามีน้องนะน้องที่ตรงกันข้ามกับเราทุกอย่าง ทำไมถึงเลือกที่ไม่ฝากความหวังไว้เท่าๆกัน กลับกลายเป็นเราที่รู้สึกแบบนั้นมาตลอด เราเริ่มเรียนและทำงานไปตั้งแต่ป.5 เพื่อที่จะช่วยแบ่งเบาภาระด้านการเงินครอบครัว เพราะรู้สถานะครอบครัวดี แต่วันนึงเราเหนื่อย ไหนจะเรื่องที่ทำงาน เรื่องเรียนที่ต้องเรียนสายดีๆเพื่ออนาคตที่ดี จากเรียนสายศิลป์ก็ต้องดรอปมาวิทย์คณิต เพราะอาชีพดีๆ ไหนจะเรื่องที่บ้าน เราจึงตัดสินใจลาออกจากงาน ส่วนด้านครอบครัวพ่อแม่เราแยกทางกันตอนม.3 ตอนนั้นก็โตในระดับนึงแล้ว ก็ต้องมาเจอคำเหล่านี้ แม่ฝากน้องด้วยนะ แม่อยากให้ลูกได้งานดีๆ แม่อยากให้เข้าราชการ พ่อบอกอยากให้คนนึงได้ดีสักคน เป็นหน้าเป็นตา เราได้ยินคำพูดเหล่านี้ก็พอจะเดาออก บางทีหลายๆสิ่งหลายๆอย่างเราก็คิดว่าทำไมต้องเป็นเรา เพียงเพราะเราเป็นลูกคนโตหรอ เหนื่อยนะ คำๆนี้พูดกับใครไม่ได้เลยนอกจากกับตัวเอง เพราะรู้ว่าพูดกับครอบครัว มันก็แค่ผ่านการรับฟังและผ่านไป สุดท้ายเราก็แค่นอนร้องไห้ ในทุกๆคืน ด้านการเรียนทางมหาวิทยาลัยเรียนใฝ่ฝันอยากไปเรียนกทมมากๆๆ แต่แม่ก็พูดว่าไม่อยากให้ไปอยู่ไกล อยากให้อยู่กับน้อง กับแม่ ทำไมเราต้องมาติดปัญหาเพราะเรื่องแค่นี้ เหมือนรู้สึกว่าครอบครัว
#😭😭😭