แรกๆเค้าไปทำงานกับเจ้านายเก่าแม่แต่อยู่ได้ไม่นานก็มีปัญหาอยู่ไม่ได้ขี้เกียจเค้าเลยด่าแล้วก็โทรมาบอกจะฆ่าตัวตายพ่อเค้าเลยไปรับแรกๆมาก็ไม่มีปัญหากันมีทะเลาะกันเวลาเล่นเกม
นิดหน่อยหลังจากนั้นเค้าก็ไปทหาร2ปีกลับมา
บ้านเราทำสวนสับปะรดเค้าก็ช่วยงานนะแต่เฉพาะเวลาพ่อเค้าบอกเท่านั้น
ซึ้งสวนก็เป็นของแม่เรา บ้านเงินครึ่งหนึ่งมาจากเงินเราพูดง่ายๆคือมาอาศัย โดยมีสถานะเป็นลูกเลี้ยงแม่เรา ซึ่งพ่อเค้าก็มาแต่ตัว พ่อเค้ากับแม่เราก็ช่วยกันทำซึ่งมันไม่มีปัญหาไรหรอกถ้าแค่พ่อเลี้ยงคนเดียวนี้มีลูกมาเพิ่ม กลายเป็นภาระแม่เรางานสวนก็แม่เรางานบ้านก็แม่เรา ซึ่งเราไม่ชอบเหมือนแม่เราเป็นขี้ข้าคอยรับใช้ ผู้ชายอายุจะ25อยู่แล้วควรมีหัวคิดมากกว่านี้รึเปล่าทำไมต้องคอยบอกให้ช่วย แล้วไม่นานมานี้เรามาเรียนต่อ เค้าก็ทักมาถามส่งงาน1มาให้ดูถามว่าโอเคป่ะ เราก็ตอบว่าแล้วแต่แค่เอาชีวิตตัวเองให้รอดแล้วมันผิดตรงไหน โกรธเราโมโหเรา ซึ่งเราโมโหตรงนี้มากบอกสอนก็โกรธจริงๆ25ควรมีหัวคิดกว่าเด็กอายุ18รึเปล่าแล้วไม่ควรเกาะพ่อแม่-รึเปล่า ไม่ควรรับจ้างวันละ300แล้ว-วันนั้นหมดไปเลยรึเปล่าควรเก็บเงินบ้างไหม
ข้าวแม่ก็หุ่งให้กินกับข้าวก็เงินแม่ซื้อ ทั้งที่ตัว-กับเค้าแต่ไม่เคยซื้อไรให้เค้ากินสักอย่าง บางทีพ่อกับแม่รับจ้างมาก็ต้องเอาเงินนั้นไปซื้อกับข้าวไว้กินกันสามคน ส่วนนั้นรับจ้างมา-หมดวันเดียวทำอย่างนั้นไปวันๆ ไม่มีงานก็นอนตื่นสาย-ข้าวเสร็จก็นอนต่อเปิดพัดลมทั้งวันค่าไฟก็สูงใครจ่ายแม่เราก็ต้องจ่ายโมโหมาก สงสารแม่ แล้วยิ่งรู้ว่าแม่จดทะเบียนกับพ่อเค้าก็รู้สึกแย่ที่อนาคตต้องแบ่งทรัพย์สินให้พ่อเค้ากับเค้าทั้งที่มาแต่ตัว ไม่ใช่ว่าเราไม่คิดจะแบ่งเพราะยังไงเค้าก็เป็นคนสร้างกับแม่แต่แต่พอคิดว่ามันจะได้ด้วยเนี้ยสิ รู้สึกหงุดหงิด
เราใจดีกับเค้าทุกอย่างช่วยทุกอย่างแต่แค่เราบอกให้เอาชีวิตตัวเองให้รอดกลับโกรธโคตรทุเรศเลย
ทำไมถึงไม่มีหัวคิดอะไรเลย มันเคยพูดว่าจะเคยทำร้ายแม่เราด้วย ทั้งที่แม่เราใจดีให้อยู่ด้วย แม่เราซื้อของใช้ซื้อนู้นซื้อนี้ให้ พ่อเค้าก็กินเหล้าทุกวันวันละขวด สูบบุหรี่ทุกวัน แม่ไม่เคยได้กินดีๆเลยเราเห็นสภาพแม่เเล้วทุกข์มากเลย
โคตรเกลียดพี่ชายลูกติดพ่อเลี้ยง
นิดหน่อยหลังจากนั้นเค้าก็ไปทหาร2ปีกลับมา
บ้านเราทำสวนสับปะรดเค้าก็ช่วยงานนะแต่เฉพาะเวลาพ่อเค้าบอกเท่านั้น
ซึ้งสวนก็เป็นของแม่เรา บ้านเงินครึ่งหนึ่งมาจากเงินเราพูดง่ายๆคือมาอาศัย โดยมีสถานะเป็นลูกเลี้ยงแม่เรา ซึ่งพ่อเค้าก็มาแต่ตัว พ่อเค้ากับแม่เราก็ช่วยกันทำซึ่งมันไม่มีปัญหาไรหรอกถ้าแค่พ่อเลี้ยงคนเดียวนี้มีลูกมาเพิ่ม กลายเป็นภาระแม่เรางานสวนก็แม่เรางานบ้านก็แม่เรา ซึ่งเราไม่ชอบเหมือนแม่เราเป็นขี้ข้าคอยรับใช้ ผู้ชายอายุจะ25อยู่แล้วควรมีหัวคิดมากกว่านี้รึเปล่าทำไมต้องคอยบอกให้ช่วย แล้วไม่นานมานี้เรามาเรียนต่อ เค้าก็ทักมาถามส่งงาน1มาให้ดูถามว่าโอเคป่ะ เราก็ตอบว่าแล้วแต่แค่เอาชีวิตตัวเองให้รอดแล้วมันผิดตรงไหน โกรธเราโมโหเรา ซึ่งเราโมโหตรงนี้มากบอกสอนก็โกรธจริงๆ25ควรมีหัวคิดกว่าเด็กอายุ18รึเปล่าแล้วไม่ควรเกาะพ่อแม่-รึเปล่า ไม่ควรรับจ้างวันละ300แล้ว-วันนั้นหมดไปเลยรึเปล่าควรเก็บเงินบ้างไหม
ข้าวแม่ก็หุ่งให้กินกับข้าวก็เงินแม่ซื้อ ทั้งที่ตัว-กับเค้าแต่ไม่เคยซื้อไรให้เค้ากินสักอย่าง บางทีพ่อกับแม่รับจ้างมาก็ต้องเอาเงินนั้นไปซื้อกับข้าวไว้กินกันสามคน ส่วนนั้นรับจ้างมา-หมดวันเดียวทำอย่างนั้นไปวันๆ ไม่มีงานก็นอนตื่นสาย-ข้าวเสร็จก็นอนต่อเปิดพัดลมทั้งวันค่าไฟก็สูงใครจ่ายแม่เราก็ต้องจ่ายโมโหมาก สงสารแม่ แล้วยิ่งรู้ว่าแม่จดทะเบียนกับพ่อเค้าก็รู้สึกแย่ที่อนาคตต้องแบ่งทรัพย์สินให้พ่อเค้ากับเค้าทั้งที่มาแต่ตัว ไม่ใช่ว่าเราไม่คิดจะแบ่งเพราะยังไงเค้าก็เป็นคนสร้างกับแม่แต่แต่พอคิดว่ามันจะได้ด้วยเนี้ยสิ รู้สึกหงุดหงิด
เราใจดีกับเค้าทุกอย่างช่วยทุกอย่างแต่แค่เราบอกให้เอาชีวิตตัวเองให้รอดกลับโกรธโคตรทุเรศเลย
ทำไมถึงไม่มีหัวคิดอะไรเลย มันเคยพูดว่าจะเคยทำร้ายแม่เราด้วย ทั้งที่แม่เราใจดีให้อยู่ด้วย แม่เราซื้อของใช้ซื้อนู้นซื้อนี้ให้ พ่อเค้าก็กินเหล้าทุกวันวันละขวด สูบบุหรี่ทุกวัน แม่ไม่เคยได้กินดีๆเลยเราเห็นสภาพแม่เเล้วทุกข์มากเลย