เริ่มจากตั้งเเต่เล็กพ่อกับแม่เราเเยกทางกันเเต่พ่อเป็นคนดูเเลเราตลอดตั้งเเต่เล็กตอนเราเราป.5เราไปเที่ยวบ้านญาติฝั่งพ่อบอกว่าจะมาเเต่พ่อเราเขาขายของเขาเลยไม่ว่างเลยทิ้งให้เราอยู่กับญาติหลายเดือนจนแม่เราไปเจอเราเลยเอาเรามาเลี้ยงเองเเล้วก็เปลี่ยนชื่อนามสกุลไม่ให้พ่อยุ่งรู้ว่าเราอยู่ไหนเรามาอยู่กะบแม่ตอนป.6ละจนถึงปี2คะตอนที่อยู่กับแม่เคยให้เราไปยืมเงินเพื่อน5หมื่นกว่าบาทเเล้วเวลาเราไปรรเรารู้สึกเเย่แม่จะให้เรารับหน้าตลอดคือเราต้องเป็นคนไปคุยกับเพื่อนทั้งๆที่เงินนั้นเราไม่ได้ใช้สักบาทเราถามเหตุผลที่ไปขอยืมเพื่อนเพราะอะไรตอนนั้นเราอยู่ม.2แม่บอกว่ารถจะโดนยึดเลยต้องช่วยกันหาเงินโดนวิธีไปยืมคนอื่นเเล้วไม่คืนเรารู้สึกไม่โอเคกับการกระทำของแม่มากเราอยู่กับแม่มาแม่จะให้เรากินของที่เหลือจากเขาคือเขาจะกินก่อนทุกครั้งเสมอซึ่งพ่อเราจะให้เรากินข้าวก่อนเเล้วตอนที่เราอยู่กับแม่เราเรียนมหาลัยเราเลยอยากหางานทำเราเลยไปหางานทำได้เดือนละหมื่นกว่าบาทเเต่มันไม่พอกับค่าใช้จ่ายในบ้านคะเราเช่าบ้านอยู่บ้านเดี่ยวเดือนละหมื่นห้าซึ่งมันไม่พ่อเพราะคนในบ้านไม่คิดจะทำอะไรเลยซึ่งเราจะบอกพ่อเลี้ยงว่ามห้ไปขับเเท็กซี่เขาบอกกลัวตายกลัวมีคนมาจี้เขาตายเขาบอกว่าอายุ60เเล้วทำอะไรไม่ได้มากเราก็คิดในใจคือเราต้องมาเป็นผู้นำครอบครัวหรอค่ะละอีกอย่างเรากู้เรียนที่ม.เอกชนเเห่งนึงแม่เอาเงินค่าครองชีพเราไปละเอาเงินส่วนนั้นไปจ่ายค่าเช่าบ้านค่าน้ำค่าไฟเเละเอาไปเล่นการพนันคะตอนนี้บัตรเรายังอยู่กับแม่ หลังจากนั้นเรารู้สึกว่าเหมือนชีวิตเราไม่มีใครมาเเนะนำเราเลยตัดสินใจที่จะค้นหาเบอร์พ่อไปติดต่อญาติฝ่ายพ่อเราไม่ได้คุยกับพ่อเลย10เราก็เล่าเรื่องราวที่เราเจพ่อบอกกับเราว่ามห้เราไปอยู่กับเจามั๊ยเปิดร้านขายเป็นธุรกิจไปเลยเขาจะค่อยซับฟอตร์เราอยู่ข้างหลังพ่อเราบอกว่าให้เราซิวคณะการบินไปเรียนนิติศาสตร์คะเพราะเขาก็รู้ส่าเราไม่ได้เก่งภาษาขนาดนั้นคือตอนนั้นเรากำลังคิดว่าเราควรทำยังไงคะคือชวยเเนะนำหน่อยนะคะเครียดมากๆเลย
ปัญหาครอบครัวคะ อยากให้ช่วยเเนะนำ