สวัสดีค่ะ พึ่งสมัคร account มาเพื่อการนี้เลย เราไม่รู้จะปรึกษาใคร เพราะทุกคนคงคิดว่าไร้สาระ
เรามีปัญหาที่รบกวนจิตใจมากๆ ทำให้เครียดอยู่ตลอดเวลา รบกวนอ่านให้จบก่อนนะคะ
เกริ่นนิดนึงนะคะ บ้านเราเป็นครอบครัวเล็กๆ มีพ่อแม่เราและน้องชาย ฐานะปานกลาง
แต่บ้านเราค่อนข้างอบอุ่น พ่อแม่ดูแลเรากับน้องชายดีมาก ตัวติดกัน ไปไหนไปกัน แม่เป็นแม่ที่ดีมาก
เราเลยค่อนข้างเป็นลูกแหง่ รักครอบครัวมาก ติดแม่ อยู่กับแม่ตลอด เป็นเพื่อนสนิทกันเลย และโดยเฉพาะแม่ก็ติดเรา เพราะแม่ก็ไม่มีสังคมอะไร เป็นแม่บ้านอยู่บ้าน
ทีนี้ปัญหามีอยู่ว่า เราไปเรียนต่างประเทศมาเกือบ 2 ปี ระหว่างที่ไปเรียนที่บ้านก็เหงากันมาก โดยเฉพาะแม่ กลายเป็นโรควิตกกังวลไปเลย ไม่หลับไม่นอนรอคุยกับเราตลอดเวลา รอคอยเรากลับมา ทีนี้ก็อดทนกันไปเกือบ 2 ปี พอเรากลับมาช่วงก่อนโควิดระบาด กลับมาอยู่บ้านได้ไม่ถึงเดือน ก็ได้งานอยู่ใจกลางเมือง (บ้านเราอยู่ปริมณฑล) เราจำเป็นต้องย้ายออกมาอยู่กับแฟนที่คอนโด กลับบ้านแค่เสาร์อาทิตย์
ทุกครั้งที่กลับบ้าน แม่ก็จะงอแง ว่าเหงา ไม่สบายนู่นนี่นั่น อยากให้เรากลับบ้านทุกวัน แต่เราทำไม่ได้ ลำพังทำงานก็เหนื่อยมากแล้ว คงไม่มีแรงจะเดินทางไกลหลายชั่วโมงเพื่อไปกลับทุกวัน แม่เราเหมือนเป็นโรคเครียดไปแล้ว ตั้งแต่เราไปเรียนต่างประเทศ ไม่รู้เพราะวัยทองด้วยรึเปล่า (แม่อายุ 52) แม่เราดูไม่มีความสุข ดูอมทุกข์ ไม่มีแรง เครียดตลอดเวลา บ่นไม่สบายนู่นนี่ แต่ไปตรวจสุขภาพ ก็ปกติดีทุกอย่าง แม่จะชอบบ่นว่าไม่มีคนคุยด้วยเลย เหงามากกว่าจะผ่านวันๆนึง ใช้ชีวิตคนเดียว (น้องชายไปเรียน กลับมาก็ติดเกมส์ พ่อไปทำงาน พ่อเป็นคนเงียบๆด้วย ส่วนแม่ไม่ค่อยมีเพื่อน ไม่ค่อยชอบเข้าสังคม)
ทำให้เราเครียดมาก เราสงสารแม่ แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง จะให้ลาออกมาหางานแถวบ้านก็ไม่ได้ ทุกๆวันเวลาจะกลับไปอยู่คอนโด รู้สึกผิดมากกก ทั้งๆที่ เพื่อนๆแฟนก็บอกว่าโตแล้ว จะอยู่กับที่บ้านไปตลอดก็ไม่ใช่ เราก็พยายามกลับบ้านตลอดที่มีโอกาส แต่เราอยู่อย่างสงบใจไม่ได้เลย เอาแต่เป็นห่วงแม่ตลอดเวลา ไม่รู้จะทำยังไงดี TT
ต้องจัดการยังไงกับความรู้สึกผิดกับพ่อแม่ ที่แยกตัวออกมาอยู่เอง TT อ่านก่อนนะคะ