รู้ว่าสังคมในโรงเรียนมันต้องอดทนเพื่ออยู่กับคนในสังคมให้ได้แต่มันก็เครียดส่วนตัวคือเป็นคนที่ทำตัวเป็นกันเองกับคนอื่นมากเช่นคำพูดก็ไม่ชอบการขึ้นเสียงหรือใช้คำรุนแรงโดยไม่มีเหตุผลเราไม่เคยทำกับใครแบบนั้นมีแต่คนทำแบบนี้กะเราพูดดีๆด้วยแต่กลับขึ้นเสียงหรือพูดจากวนทั้งที่เราจริงจังหรือเราคุยด้วยในอารมที่ปกติแล้วชอบมีคนมากวนมาแกล้งทั้งที่เราอยู่เฉยๆแล้วถูกกวนแกล้งแบบเจ็บบ้างไร้สาระบ้างเราไม่ชอบแต่พูดไรไม่ได้เพราะพูดไปไม่มีไรดีขึ้นเขามองเป็นเรื่องตลกกันเราก็ไม่ชอบมีปากเสียงกับใครชอบเงียบแล้วปล่อยผ่านจิตใจอ่อนแอมากไม่สามารถตอบโต้ใครได้เลยมันไม่เจ็บตัวหรอกแต่มันเจ็บใจมากกว่าไม่เคยทำไรให้ใครแต่กลับเป็นผู้ถูกกระทำแล้วเราเกรงใจให้เกียรติคนอื่นมากแยกแยะตลอดว่าเพื่อนคนนี้สนิทหรือไม่สนิทแล้วควรจะทำตัวกะเขาอย่างไรเราคิดได้อีกอย่างรู้สึกว่าพูดไรก็มักจะไม่มีคนเข้าข้างเป็นฝ่ายผิดเสมอเมื่อพูดความรู้สึกตัวเองไม่ใช่ว่าโดนแกล้งบ่อยๆหรือถูกบูลลี่ไรนะแต่แค่เหมือนไม่ค่อยมีคนเกรงใจจากพฤติกรรมที่เราทำกับเขาแล้วเขาทำกับเราอีกแบบ
ควรจะทำตัวยังไง?