ขอเล่าย้อนไปถึงสมัยแม่เราเป็นสาวๆนะคะ ตามที่แม่กับยายเราเล่าให้ฟัง พ่อแม่เรารู้จักกันคบกันตั้งแต่สมัยเรียน พ่อเราเป็นลูกกำพร้าไม่เคยรู้จักหน้าพ่อมาก่อน แม่ของพ่อเราเสียตั้งแต่พ่อเรายังเด็ก พ่อเราอยู่กับตายายหาเงินทำงานส่งตัวเองเรียน พ่อเริ่มทำงานได้ไม่นานยายของพ่อก็เสียพอยายเสียญาติพ่อเขาก็จะขายบ้านที่ยายอยู่พ่อกับแม่เลยแต่งงานกันเพื่อจะได้รับพ่อมาอยู่บ้านตายายเรา พ่อเราค่อนข้างลำบากตอนเด็กๆแต่พอเรียนจบเริ่มมีงานทำชีวิตพ่อเราเริ่มดีขึ้นคนเข้าหาก็เยอะ
พอเราเลยมาขอเลิกกับแม่เราพ่อเราอยากไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ แม่เราเห็นว่าใจพ่อเราไม่ได้อยู่ที่แม่แล้วก็เลยยอมปล่อยไป(อันนี้อ่านเจอในไดอารี่ของแม่หลังจากที่แม่เราตาย)และตอนนั้นก็กำลังท้องเราได้ 2เดือน โดยที่แม่เราไม่ได้เรียกร้องอะไรเลยขอแค่ให้พ่อมาหาลูกบ้าง แต่พอพ่อไปเคลียร์กับคนใหม่ของพ่อ คนใหม่ของพ่อไม่ยอมเขาบอกว่าถ้าพ่อจะไปพ่อต้องตัดขาดทุกอย่างทางแม่เรา ถ้าพ่อมีลูกใหม่ลูกใหม่ของพ่อกับทางบ้านนู้นจะต้องไม่รู้ว่าพ่อเราเคยมีลูกมีเมียมาก่อน ซึ่งแน่นอนพ่อเราเลือกทำตามเงื่อนไขของทางนั้น โดยที่พ่อบอกใครต่อใครว่าแม่เราครอบครัวเราดูแลเราได้เลี้ยงเราได้สบายๆอยู่ละ แม่เราได้แต่เสียใจตรอมใจ แม่เราจดทุกอย่างไว้ในไดอารี่ บอกพ่อไม่เคยถามถึงเราเลย
พ่อไม่เคยหยิบยื่นอะไรมาให้เราเลย ขนมสักชิ้นตั้งแต่เล็กจนโตพ่อเราไม่เคยซื้อมาให้ ตอนเราอยู่ ม.ปลาย เข้าค่ายที่ รร.พ่อกับครอบครัวใหม่มาเยี่ยมลูกใหม่ของพ่อที่เขาค่าย พ่อทำเหมือนคนไม่รู้จักเรา ตอนมารับสมุดพกที่ รร. ประชุมผู้ปกครองพ่อมาให้น้องๆซึ่งเปนลูกใหม่ของพ่อทุกปี ถามว่าเราน้อยใจไหมบอกได้เลยว่าเราเฉยๆนะเพราะเราไม่รู้ไม่เคยสัมผัสความรู้สึกของคนที่มีพ่อเป็นยังไง เรารู้แค่ว่าคนนี้คือพ่อ ไม่ได้โกรธได้เกลียดแต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่ารัก รู้สึกเหมือนเขาเป็นแค่คนๆนึงที่เดินสวนกับเราเดินผ่านไปผ่านมาแค่นั้น
จำได้มีครั้งนึงตอนนั้นเราสอบเข้ามหาลัยที่เราอยากเรียนได้แม่เราบอกพ่อจะมาหามาแสดงความยินดีด้วย พอถึงเวลานัดพ่อก็ไม่มาไม่รับโทรศัพท์แม่ แม่เราเสียตอนเราอยู่ ปี 2 พ่อก็ไม่มางานศพ บ่อยครั้งที่เราแอบไปส่องเฟสครอบครัวพ่อเขามีความสุขกันมากไปกินไปเที่ยวกันทุกวันหยุด น้องๆทางนู้นอายุก็ห่างจากเราไม่มาก 2-3ปี มีงานมีการทำกันหมดแต่บ่อยครั้งยังโพล์ตว่าพ่อเราเป็นเจ้ามือพากินพาเที่ยวมีความสุข
ส่วนเราพอจะรับรู้มาสักพักว่าช่วงปี 2ปีที่ผ่านมานี้พ่อเราเริ่มลำบากทางด้านการเงินวันนี้พ่อมาหาเราพ่อบอกพ่อกำลังลำบากอยากให้เราช่วยพ่อหน่อย บ้านนั้นเขาก็ไม่ค่อยมีเงินแต่เราเลือกปฎิเสทแต่กลับถูกมองว่าใจดำพ่อไม่ได้มาขอฟรีๆพ่อขอยืม พ่อบอกต่อไปนี้ให้จบกันระหว่างเรากับพ่อ พ่อเราจะไม่มาเหยียบที่นี่มาหาเราอีก เราเลยสวนกลับพ่อไปว่ามันจบตั้งแต่พ่อทิ้งเรากับแม่ไปแบบไม่ใยดี งานศพแม่พ่อก็ไม่มา เราเรียนจบมหาลัยพ่อก็ไม่เคยมายินดีไหม พ่อเคยถามบ้างมั้ยตั้งแต่แม่เสียไปเราอยู่กับยาย 2คนเราเคว้งคว้างแค่ไหน พ่อเราบอกว่าเรายังต้องการอะไรขาดอะไรอะไรที่คนอื่นเขามี มีอะไรบ้างที่เราไม่มี ที่ยายเลี้ยงเราให้ขาด มันยิ่งทำให้เราโกรธจนระงับอารมณ์ตัวเองไม่ได้เราพูดทุกอย่างที่อยากจะพูดเราบอกพ่อไปว่าถ้าพ่อเหมือนพ่อคนอื่นต่อให้เราไม่มีเงินตามที่พ่อมาขอยืม เราก็จะไปยืมคนอื่นมาให้ แต่จนถึงทุกวันนี้พ่อก็ยังไม่สำนึกต่อให้เรามีเป็นแสนเป็นล้านบาทเดียวเราก็ไม่ให้ ตอนอยู่ ป.3 พ่อพาลูกใหม่ซื้อไอติมหน้าโรงเรียนพ่อเจอเรายืนเลือกไอติมพ่อยังไม่ซื้อให้เรากินเลย
แต่สิ่งที่เราเสียใจยิ่งกว่าคือยายเรามาบอกว่าให้เราลองคิดดีๆถ้าแม่ยังอยู่แม่คงจะบอกว่าถ้าพ่อเขาไม่ลำบากจริงๆพ่อเขาคงไม่มารบกวน ใจนึงเราก็คิดแบบยายสอนนะคะตอนพ่อออกไปเราก็เป็นห่วง แต่อีกใจคือเวลาที่เห็นครอบครัวพ่อเขาโพล์ตกินเที่ยวไม่เว้นวันอวดชีวิตดี๊ดีเราก็ไม่อยากช่วย
มีหลายคนบอกอย่างน้อยเขาก็ให้ชีวิตเรา แต่ในความคิดเราคือเราก็ไม่ได้ขอมาเกิดเหมือนกัน ถ้าเลือกเกิดได้เราขอไม่เกิดดีกว่า คือตอนนี้เราสับสนมากแต่ในใจลึกๆด้วยสำนึกของลูกก็แอบห่วงเขาไม่น้อย แต่อีกใจก็คิดว่าต่างคนต่างอยู่กันเหมือนเดิมแต่แรกก็ดีแล้วทำไมต้องมารบกวนเราด้วย เราควรทำยังไงดีเหมือนเกิดเป็นลูกไม่มีสิทธิ์มีปากเสียงเถียงไปก็บาป ไม่ใยดีก็เหมือนเป็นกรรมติดตัวอีก
เราควรทำยังไงกับพ่อ(คนที่ไม่เคยเลี้ยงดูเราเลย)ในวันที่เขาลำบาก(แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาลำบากจริงไหม
พอเราเลยมาขอเลิกกับแม่เราพ่อเราอยากไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ แม่เราเห็นว่าใจพ่อเราไม่ได้อยู่ที่แม่แล้วก็เลยยอมปล่อยไป(อันนี้อ่านเจอในไดอารี่ของแม่หลังจากที่แม่เราตาย)และตอนนั้นก็กำลังท้องเราได้ 2เดือน โดยที่แม่เราไม่ได้เรียกร้องอะไรเลยขอแค่ให้พ่อมาหาลูกบ้าง แต่พอพ่อไปเคลียร์กับคนใหม่ของพ่อ คนใหม่ของพ่อไม่ยอมเขาบอกว่าถ้าพ่อจะไปพ่อต้องตัดขาดทุกอย่างทางแม่เรา ถ้าพ่อมีลูกใหม่ลูกใหม่ของพ่อกับทางบ้านนู้นจะต้องไม่รู้ว่าพ่อเราเคยมีลูกมีเมียมาก่อน ซึ่งแน่นอนพ่อเราเลือกทำตามเงื่อนไขของทางนั้น โดยที่พ่อบอกใครต่อใครว่าแม่เราครอบครัวเราดูแลเราได้เลี้ยงเราได้สบายๆอยู่ละ แม่เราได้แต่เสียใจตรอมใจ แม่เราจดทุกอย่างไว้ในไดอารี่ บอกพ่อไม่เคยถามถึงเราเลย
พ่อไม่เคยหยิบยื่นอะไรมาให้เราเลย ขนมสักชิ้นตั้งแต่เล็กจนโตพ่อเราไม่เคยซื้อมาให้ ตอนเราอยู่ ม.ปลาย เข้าค่ายที่ รร.พ่อกับครอบครัวใหม่มาเยี่ยมลูกใหม่ของพ่อที่เขาค่าย พ่อทำเหมือนคนไม่รู้จักเรา ตอนมารับสมุดพกที่ รร. ประชุมผู้ปกครองพ่อมาให้น้องๆซึ่งเปนลูกใหม่ของพ่อทุกปี ถามว่าเราน้อยใจไหมบอกได้เลยว่าเราเฉยๆนะเพราะเราไม่รู้ไม่เคยสัมผัสความรู้สึกของคนที่มีพ่อเป็นยังไง เรารู้แค่ว่าคนนี้คือพ่อ ไม่ได้โกรธได้เกลียดแต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่ารัก รู้สึกเหมือนเขาเป็นแค่คนๆนึงที่เดินสวนกับเราเดินผ่านไปผ่านมาแค่นั้น
จำได้มีครั้งนึงตอนนั้นเราสอบเข้ามหาลัยที่เราอยากเรียนได้แม่เราบอกพ่อจะมาหามาแสดงความยินดีด้วย พอถึงเวลานัดพ่อก็ไม่มาไม่รับโทรศัพท์แม่ แม่เราเสียตอนเราอยู่ ปี 2 พ่อก็ไม่มางานศพ บ่อยครั้งที่เราแอบไปส่องเฟสครอบครัวพ่อเขามีความสุขกันมากไปกินไปเที่ยวกันทุกวันหยุด น้องๆทางนู้นอายุก็ห่างจากเราไม่มาก 2-3ปี มีงานมีการทำกันหมดแต่บ่อยครั้งยังโพล์ตว่าพ่อเราเป็นเจ้ามือพากินพาเที่ยวมีความสุข
ส่วนเราพอจะรับรู้มาสักพักว่าช่วงปี 2ปีที่ผ่านมานี้พ่อเราเริ่มลำบากทางด้านการเงินวันนี้พ่อมาหาเราพ่อบอกพ่อกำลังลำบากอยากให้เราช่วยพ่อหน่อย บ้านนั้นเขาก็ไม่ค่อยมีเงินแต่เราเลือกปฎิเสทแต่กลับถูกมองว่าใจดำพ่อไม่ได้มาขอฟรีๆพ่อขอยืม พ่อบอกต่อไปนี้ให้จบกันระหว่างเรากับพ่อ พ่อเราจะไม่มาเหยียบที่นี่มาหาเราอีก เราเลยสวนกลับพ่อไปว่ามันจบตั้งแต่พ่อทิ้งเรากับแม่ไปแบบไม่ใยดี งานศพแม่พ่อก็ไม่มา เราเรียนจบมหาลัยพ่อก็ไม่เคยมายินดีไหม พ่อเคยถามบ้างมั้ยตั้งแต่แม่เสียไปเราอยู่กับยาย 2คนเราเคว้งคว้างแค่ไหน พ่อเราบอกว่าเรายังต้องการอะไรขาดอะไรอะไรที่คนอื่นเขามี มีอะไรบ้างที่เราไม่มี ที่ยายเลี้ยงเราให้ขาด มันยิ่งทำให้เราโกรธจนระงับอารมณ์ตัวเองไม่ได้เราพูดทุกอย่างที่อยากจะพูดเราบอกพ่อไปว่าถ้าพ่อเหมือนพ่อคนอื่นต่อให้เราไม่มีเงินตามที่พ่อมาขอยืม เราก็จะไปยืมคนอื่นมาให้ แต่จนถึงทุกวันนี้พ่อก็ยังไม่สำนึกต่อให้เรามีเป็นแสนเป็นล้านบาทเดียวเราก็ไม่ให้ ตอนอยู่ ป.3 พ่อพาลูกใหม่ซื้อไอติมหน้าโรงเรียนพ่อเจอเรายืนเลือกไอติมพ่อยังไม่ซื้อให้เรากินเลย
แต่สิ่งที่เราเสียใจยิ่งกว่าคือยายเรามาบอกว่าให้เราลองคิดดีๆถ้าแม่ยังอยู่แม่คงจะบอกว่าถ้าพ่อเขาไม่ลำบากจริงๆพ่อเขาคงไม่มารบกวน ใจนึงเราก็คิดแบบยายสอนนะคะตอนพ่อออกไปเราก็เป็นห่วง แต่อีกใจคือเวลาที่เห็นครอบครัวพ่อเขาโพล์ตกินเที่ยวไม่เว้นวันอวดชีวิตดี๊ดีเราก็ไม่อยากช่วย
มีหลายคนบอกอย่างน้อยเขาก็ให้ชีวิตเรา แต่ในความคิดเราคือเราก็ไม่ได้ขอมาเกิดเหมือนกัน ถ้าเลือกเกิดได้เราขอไม่เกิดดีกว่า คือตอนนี้เราสับสนมากแต่ในใจลึกๆด้วยสำนึกของลูกก็แอบห่วงเขาไม่น้อย แต่อีกใจก็คิดว่าต่างคนต่างอยู่กันเหมือนเดิมแต่แรกก็ดีแล้วทำไมต้องมารบกวนเราด้วย เราควรทำยังไงดีเหมือนเกิดเป็นลูกไม่มีสิทธิ์มีปากเสียงเถียงไปก็บาป ไม่ใยดีก็เหมือนเป็นกรรมติดตัวอีก