เกลียดแม่ตัวเองทำไงดีคะ

คือบอกเลยว่าแม่เราเป็นคนที่อยากให้เราเรียนเก่งๆ เรียนหมอ แต่เราไม่ใช่แนวนั้นเลย แล้วเขาเป็นคนที่รวมนิสัยทุกอย่าฃที่เราเหลียดไว้ ทั้งชอบเหยียด เปรียบเทียบกับคนอื่น ชอบเอาชนะ ฯลฯ แล้วเหมือนเขาทำงานที่ต้องย้ายทุกปี ตอนเด็กๆเรารักพ่อกับแม่เรามากกก จนตอนเด็กเล็กพ่อเราย้ายไปทำงานสามจังหวัดชายแดนใต้ประมาณ6ปีจน หลายเดือนมาที แม่เราก็เพิ่งไปตอนป.3แบบเรื่อยๆ ย้ายไปนู้นใดใด เราก็อยู่กับยายกับพี่ชายอีก2คน(ทางบ้านส่งเงินมา หลักแสนตลอด) แล้วเหมือนช่วงชีวิตนึงไปเลยที่เราไม่มีพ่อกับแม่ จนป.4แม่ย้ายมา1ปี แต่เรากลับถูกเมินแม่เรารักพี่เรามาก แบบกลับบ้านมาเราพูดตรงๆเลย แม่เราไม่แม้แต่จะทักเราสักคำ มาถึงก็เดินไปหาพี่และตอนนั้นเรากับพี่ทะเลาะหนักมากๆจนตอนนี้ยังไม่ได้คุยกันเลย ช่วงนั้นเราไม่มีใครเลย เราเกลียดบ้านมากๆๆๆๆ แบบเราเป็นโรคซึมเศร้าไปเลย ไม่มีคืนไหนที่ไม่ร้อง เราเอาคัตเตอร์กรีดต้นเขน(กลัวคนเห็น) จนแบบมีเพื่อนๆช่วยฮิว เราก็ดีขึ้นตอนป.5-ป.6 เราเกลียดแม่เรามากมาก ตอนนั้นจำได้ว่าเราคุยกับแม่1เดือนนับคำได้ เราในใจคือเราไม่ได้เรียกแม่ เราเรียกว่าคุณ เมมเบอร์ว่า คุณ— เราเกลียดแม่มากๆ แม่พยายามบังคับ เปรียบเทียบจนตอนม.ต้น เราเริ่มแบบตะโกนว่า เออ ใส่แม่ เราโดนด่าโดนว่า เราก็เริ่มต่อต้านแม่ ไม่อยากเจอไม่อยากเห็นหน้า หลบหน้า เคยหลุดด่าแม่ว่าต่อหน้าพ่อ พ่อเราเหมือนช็อคแล้วทำเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น เราคิดว่าเรียนจบเราจะย้ายออกให้ไวที่สุดแล้วไม่กลับมาอีก แต่เรายังอยากให้ครอบครัวเราดีเหมือนตอนเด็กๆ เราไม่อยากเกลียดแม่ แต่เราก็ทำไม่ได้ เราควรทำอย่างไงดีคะ