อยู่กับสามีมา 10 ปีแล้วค่ะ ปัจจุบันต่างคนต่างมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ
โดยสามียังทำอยู่กับพ่อแม่เขา เพราะช่วยทำธุรกิจที่บ้าน 
บ้านสามีจะมีลูกน้อง มีแม่บ้านค่ะ ก็เลยไม่ต้องทำอะไรเลย อยากได้อะไรก็แค่เอ่ยปาก เดี๋ยวก็มีคนทำให้แล้ว 

สามีมีนิสัยเฉื่อยแฉะ อืดอาด วันๆนั่งอยู่แต่กับโต๊ะ ว่างก็ไถแต่โทรศัพท์ 
มีปัญหาอะไร นึกอะไรไม่ออกก็แม่ ทำอะไรไม่ได้ก็แม่ รอแม่ก่อน ถามแม่ก่อน อะไรๆก็แม่ 
สามีอายุ 29 แล้วนะคะ แต่ไม่เป็นโล้เป็นพาย ไม่มีความทะเยอทะยาน ดูไม่ได้อยากมีอนาคตอะไรมากไปกว่าการทำงานอยู่กับบ้าน กับแม่เขานี่อะค่ะ
เหมือนหุ่นยนต์ แม่สั่งก็ทำ แม่ไม่สั่งก็ไม่ทำ 

สิ่งดีๆในตัวเขาคือ เขารักเรา ตามใจเราหมด แต่เราว่ามันไม่ใช่อะค่ะ คุณจะดีแต่กับเรื่องเราคนเดียวมันไม่ได้ 

ไม่รู้จะทำยังไงดีค่ะ ว่าแล้ว สอนแล้ว เตือนแล้ว ทะเลาะแล้ว อะไรก็แล้ว ก็ยังเอื่อยเฉื่อยเหมือนเดิม

ปล.สามีไม่มีอำนาจการตัดสินใจอะไรในบ้านเท่าไหร่นะคะ ส่วนใหญ่แม่เขาจะบอกว่า เดี๋ยวแม่จัดการเอง 
เรานี่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเลย เราอยากมีอะไรของตัวเอง แต่เหมือนเราพยายามอยู่คนเดียวอะค่ะ สามีไม่ให้ความร่วมมือเลย
เหมือนเด็ก เหมือนยังไม่โต ยังออกจากอกแม่ไม่ได้ 

ไม่รู้เหมือนกันว่าอยากได้ทางออก หรือคำปลอบใจ หรืออะไร เครียดค่ะ เครียดทุกวัน เบื่อหน่ายมาก