คือเรื่อง เราอยู่ที่จังหวัดที่ไม่ค่อยเจริญมาก แล้วเวลามีอะไรก็จะแบ่งปันเสมอ เราเป็นฝ่ายให้เพื้อนก่อนเสมอ และเพื่อนก็แบ่งปันให้เรากลับมาโดยไม่คิดอะไร
โดยที่ สมมุติว่าไปบ้านเพื่อนคนไหนหรือเพื่อนมาบ้านเรา ถึงขนาด ไปค้นตู้เย็นค้นตู้กับข้าวกินได้เลย ทุกคน เราและเพื่อนเชื่อใจกันขนาดให้เข้าห้องไปวางเงินไว้1000-2000ก็ไม่หาย
จะเอาอะไรไปกิน หยิบได้เลย ไม่สนใจไม่ว่าจะไปบ้านใคร
แต่เราเรียนจบมา.6 มาเรียนภาคใต้จากที่เราภาคกลางตอนบน เราคงเคยชินกับการที่เราเดินไปหยิบอะไรกิน หรืออะไร แต่เพื่อนที่นี่จะมองเราอีกแบบ เช่น เราเเละเพื่อนเก่าจะไม่โกหกกันเลย ไม่สนใจว่าจะไปหยิบอะไร แต่เรามานี่ เวลาจะหยิบอะไรเราบอกเสมอเวลาขออะไร บอกเสมอ แต่เพื่อนไม่ฟังและไม่ได้สนใจฟัง เราเข้าใจว่าฟังแล้ว เราหยิบไป เเต่สุดท้ายเขาไม่รู้เรื่อง แล้วว่าเราเป็นคนที่หยิบอะไรไม่ขอ
เราเข้าใจ แต่เราขอ แล้วเราก็อาจไปหยิบจับอะไร ของเพื่อนๆมากเพราะไม่คิดว่า ที่นี่จะแอนตี้ขนาดนั้น สุดท้ายเวลามีอะไรที่ผิดพลาด เพื่อนทุกคนจะมองมาที่เราเสมอ แม้ว่าเราจะทำไม่ทำ แล้วเพื่อนทั้งกลุ่มไม่คิดจะมาคุยกับเราให้รู้เรื่อง
แล้วเลือกมองเราแบบนั้น แบบที่ว่าเป็นคนที่หยิบไม่ขอ
ทำอะไรผิดก็โกหก ไม่ยอมรับ ทั้งๆที่เราไม่เคยโกหกกับเพื่อนเลย ไม่เคยหักหลังเลยสักนิด ให้ใจเพื่อนเต็มร้อย แต่สายตาที่มองมาที่เราและใจที่ให้มา มีแต่ความระเเวง และมองเราไม่ดีแบบนั้น โดยที่จะแอนตี้ในใจเสมอไม่ว่าทำอพไรจะมองเราไม่ดี
เราเครียดมาก ขอระบาย ที่นี่แหละ
เรามาจากบ้านนอกที่เวลามีอะไรก็แบ่งปันกันตลอด ไม่คิดอะไร แต่พอมาที่อื่นเขาแอนตี้เรื่องของที่จะหยิบหรือใช้เพราะเราเคยชินมา
โดยที่ สมมุติว่าไปบ้านเพื่อนคนไหนหรือเพื่อนมาบ้านเรา ถึงขนาด ไปค้นตู้เย็นค้นตู้กับข้าวกินได้เลย ทุกคน เราและเพื่อนเชื่อใจกันขนาดให้เข้าห้องไปวางเงินไว้1000-2000ก็ไม่หาย
จะเอาอะไรไปกิน หยิบได้เลย ไม่สนใจไม่ว่าจะไปบ้านใคร
แต่เราเรียนจบมา.6 มาเรียนภาคใต้จากที่เราภาคกลางตอนบน เราคงเคยชินกับการที่เราเดินไปหยิบอะไรกิน หรืออะไร แต่เพื่อนที่นี่จะมองเราอีกแบบ เช่น เราเเละเพื่อนเก่าจะไม่โกหกกันเลย ไม่สนใจว่าจะไปหยิบอะไร แต่เรามานี่ เวลาจะหยิบอะไรเราบอกเสมอเวลาขออะไร บอกเสมอ แต่เพื่อนไม่ฟังและไม่ได้สนใจฟัง เราเข้าใจว่าฟังแล้ว เราหยิบไป เเต่สุดท้ายเขาไม่รู้เรื่อง แล้วว่าเราเป็นคนที่หยิบอะไรไม่ขอ
เราเข้าใจ แต่เราขอ แล้วเราก็อาจไปหยิบจับอะไร ของเพื่อนๆมากเพราะไม่คิดว่า ที่นี่จะแอนตี้ขนาดนั้น สุดท้ายเวลามีอะไรที่ผิดพลาด เพื่อนทุกคนจะมองมาที่เราเสมอ แม้ว่าเราจะทำไม่ทำ แล้วเพื่อนทั้งกลุ่มไม่คิดจะมาคุยกับเราให้รู้เรื่อง
แล้วเลือกมองเราแบบนั้น แบบที่ว่าเป็นคนที่หยิบไม่ขอ
ทำอะไรผิดก็โกหก ไม่ยอมรับ ทั้งๆที่เราไม่เคยโกหกกับเพื่อนเลย ไม่เคยหักหลังเลยสักนิด ให้ใจเพื่อนเต็มร้อย แต่สายตาที่มองมาที่เราและใจที่ให้มา มีแต่ความระเเวง และมองเราไม่ดีแบบนั้น โดยที่จะแอนตี้ในใจเสมอไม่ว่าทำอพไรจะมองเราไม่ดี
เราเครียดมาก ขอระบาย ที่นี่แหละ