พึ่งจบ แต่ทำใจกับวัยทำงานไม่ได้

หมดแล้วจริงๆอะหรอชีวิตมหาลัย มีความสุขมาก ช่วงที่ดีที่สุดในชีวิต เที่ยวเล่น ไม่ต้องคิดอะไร รับผิดชอบมากสุดก็งานที่ส่ง หอเป็นเซฟโซนของเราเลย เพราะที่บ้านเรามีแต่ความเครียด
ไปเรียนสายตลอดเพราะแวะซ้ำน้ำซื้อขนมเก่งง ไหนจะแต่งหน้าอีก มีอิสระสุดๆแต่ก็มาพร้อมกับความรับผิดชอบที่ต้องดูแลตัวเองให้จนจบได้  เวลาเศร้าก็มีเพื่อนรายล้อม ปาร์ตี้กันดูแลกันไป

      แต่พอมาเทียบกับการทำงานมันไม่สนุกเลย หาเงินใช้เองได้จริง แต่ต้องรับผิดชอบทั้งงานทั้งเงินที่ต้องให้พอใช้ในแต่ละเดือน มาสายก็หักเงิน เพื่อนก็ไม่มี อยู่บ้านไปไหนดึกๆก็ไม่ได้ ทำอะไรก็โดนด่า สำหรับเราบ้านเป็นที่สุดท้ายที่เราอยากอยู่(พ่อแม่เราไม่เข้าใจและคอยแต่หาเรื่อง) เหงามากๆ ต่างกับมหาลัยฟ้ากับเหว

      เหมือนเราไปอยู่ในโลกความฝันมา4ปี แล้วต้องกลับมาเผชิญโลกความจริงที่โหดร้ายมาก อยากกลับไปวัยมหาลัยเหมือนเดิม เจอเพื่อนๆ นั่งโง่ๆในห้องเรียน คิดว่าวันนี้จะกินอะไรดี ร้านเดิมไหม เมื่อไรแม่จะโอนตังมา แต่ต่อให้ตอนนี้เรากลับไปที่เดิม ทุกคนก็ไม่มีใครอยู่ที่เดิมแล้ว เพราะเราต้องเติบโตไปเรื่อยๆ ความทรงจำมันดีซะจนไม่อยากให้มันผ่านไปเลย