จริงๆแล้วอาจจะเป็นที่ตัวเราเองก็ได้นะ ที่คิดอะไรตื้นไปหน่อย คือเราเคยคบคนคนนึงค่ะ
แต่เลิกมาได้ประมาณ เดือนกว่าๆ คบกันเกือบปี สุดท้ายเขาทนนิสัยเราไม่ไหว ยอมรับ
ว่าตัวเราเป็นคนงี่เง่า ขี้หึง เอาแต่ใจบ้าง (บางเรื่อง) แต่ก็ใช่ว่าอีกฝ่ายเขาจะไม่เป็นแบบเรา
เขาก็เป็นค่ะ แต่เพราะเขาอาจจะเด็กกว่าเราหลายปีมาก เลยทำให้วุฒิภาวะทางอารมณ์บางอย่าง
มันทนกันไม่ได้ หรือสอนกันด้วยเหตุและผลไม่ได้ ทำให้เลิกกันไป จริงๆแล้ว ก่อนที่จะคบกัน
มันก็มีจุดที่ทำให้เอะใจอยู่เล็กน้อยนะคะว่า 'จะดีหรอ' เพราะเขาเพิ่งโดนเทมาเหมือนกันแล้ว
เขาก็เหมือนดึงเราเข้าไปเป็นเหตุผลในการมูฟออนรักครั้งนั้นของเขา ซึ่งเราก็รู้สึกนะคะว่า เขา
ยังแคร์แฟนเก่าอยู่ เหมือนอยากให้แฟนเก่ารู้ว่าเขามีชีวิตที่ดีขึ้นเพราะเจอเรา แล้วเขาก็อยาก
เอาชนะเพื่อนสนิทเขาด้วยที่เพื่อนสนิทแอบปลื้มๆเรา ซึ่งมันเป็นอะไรที่.... เรามานั่งคิดดูแล้ว
ทำไมต้องเป็นเราที่เป็นฝ่ายถูกกระทำ หรือเป็นฝ่ายถูกบอกเลิก ทั้งๆที่ ความผิดของเราอาจจะ
ทำให้เขาไม่สบายใจแต่มันก็ปรับกันได้ไม่ใช่หรอ ที่ผ่านมาเราดูแลเขาดีกว่าแม่เขาอีกนะ
เมตตา เอาใจใส่ อยากไปไหนก็ไปเป็นเพื่อน แม้กระทั่งไปเดินดูหอพักนักศึกษาก็เดินไปเป็นเพื่อน
แล้วหอพักก็ไม่ได้อยู่ติดๆกัน เดินตั้งแต่ 11:00-14:00 ข้าวไม่ได้กิน เวลาขัดสนอะไรเราก็ออกให้เพราะ
เรารู้สึกว่า เราหาได้มากกว่า แต่ไม่ได้ต้องการจะทวงบุญคุณหรืออะไร แค่อยู่ด้วยกันก็พอ เราซื่อสัตย์
เวลามีผู้ชายมาคุยเราก็บอกเขาว่ามันเป็นแบบนี้ แบบนี้นะ เขาก็รับรู้ โอเค ยอมรับว่า
เราอาจจะไปทำให้เขาไม่มีอิสระกับการใช้ชีวิต แต่นี่คือสิ่งที่คนซื่อสัตย์ควรได้รับหรอ และ
คือที่เราทำไปมันเทียบกับความผิดแค่เราทำให้เค้าอึดอัดใจ ไม่ได้เลยหรอ หรือเพราะกำลังจะอยู่กันคนละที่
เขากำลังจะไปอยู่ที่มหิดลค่ะ ศาลายา ก็ต้องย้ายจากบ้านไปอยู่หอ เพราะที่นั่นเป็นสังคมใหม่ของเค้า แล้วเราล่ะ?
ก็คือ กะจะทิ้งให้เป็นแบบนี้ อยู่ในยุคทีงานหายาก ต้องใช้สมาธิในการอ่านหนังสือสอบ แต่เราไม่มี
สมาธิในการอ่านเลย พอเขาบอกเลิก เราก็ขอโอกาสอยู่นานค่ะ วันเดียวกับอีกคืนนีง สุดท้าย เขายื่น
คำขาดว่า 'ไม่' เราก็โอเคค่ะ ไม่คือไม่ บางครั้งเราก็อยู่กับตัวเองได้ เพราะเราไม่ได้ไปเสพอะไรที่เกี่ยวกับเขาอีกเลย
ไม่ได้ไปดูว่าเขาอัพอะไร เราเลิกเล่นโซเชียลไปเลยค่ะ ทั้งๆที่เราเป็นคนติดไอจี เฟสบุคมาก ตอนอยู่คนเดียว
บ้างก็ทำใจได้ เพราะมีเพื่อนคอยคุย บางครั้งก็ทำใจไม่ได้เพราะปล่อยวางไม่ได้ เอาแต่คิดว่า อะไรทำให้ฉันต้อง
มาเจอกับคนคนนี้ ทั้งๆที่เขาไม่ใช่คนที่ฉันรักเลย เขาหล่อค่ะ หน้าตาดี แต่เราไม่ได้ชอบคนที่เด็กกว่าขนาดนั้น
เค้าดูแลเราในการ support อะไรไม่ได้ แต่ก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไมถึงยอมคบ ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วตั้งแต่แรกว่ามันไม่ได้ราบรื่น
มีทะเลาะกันตลอด บ่อยครั้ง หนักเข้าก็ร้องไห้กอดคอกัน ก็ไม่รู้ว่าจะหลุดพ้นจากความรู้สึกนี้ได้ยังไง เราผิดไหมคะ ที่
ไม่อยากเห็นเค้ามีความสุข เพราะสิ่งที่เราเจอ มันไม่ควรจะลงเอยแบบนี้ นั่งสมาธิสวดมนต์ก็แล้วนะคะ แต่สุดท้ายอยู่ๆ
ก็มาคิดว่า ทำไมต้องเป็นเราที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ เราสึกคิดลบขึ้นมาอีกแล้ว
-คำถามถือ-
1. ถ้าเราเป็นแบบนี้เราควรปรึกษาจิตแพทย์ไหม
2. เราคิดแบบนี้กับเขา เราผิดไหม ที่ไม่อยากเห็นเขามีความสุขหรือสมหวังกับอะไรง่ายๆ
3. มีใครเคยผ่านจุดนี้โดยไม่นึกถึงการอยากลาโลกบ้างไหมคะ
4. เวรกรรมที่เขาทำให้เราเสียใจมีจริงไหม
ไม่รู้ว่าเป็นเวรกรรมอะไรรึเปล่า... ทำให้เราต้องเจออะไรแบบนี้
แต่เลิกมาได้ประมาณ เดือนกว่าๆ คบกันเกือบปี สุดท้ายเขาทนนิสัยเราไม่ไหว ยอมรับ
ว่าตัวเราเป็นคนงี่เง่า ขี้หึง เอาแต่ใจบ้าง (บางเรื่อง) แต่ก็ใช่ว่าอีกฝ่ายเขาจะไม่เป็นแบบเรา
เขาก็เป็นค่ะ แต่เพราะเขาอาจจะเด็กกว่าเราหลายปีมาก เลยทำให้วุฒิภาวะทางอารมณ์บางอย่าง
มันทนกันไม่ได้ หรือสอนกันด้วยเหตุและผลไม่ได้ ทำให้เลิกกันไป จริงๆแล้ว ก่อนที่จะคบกัน
มันก็มีจุดที่ทำให้เอะใจอยู่เล็กน้อยนะคะว่า 'จะดีหรอ' เพราะเขาเพิ่งโดนเทมาเหมือนกันแล้ว
เขาก็เหมือนดึงเราเข้าไปเป็นเหตุผลในการมูฟออนรักครั้งนั้นของเขา ซึ่งเราก็รู้สึกนะคะว่า เขา
ยังแคร์แฟนเก่าอยู่ เหมือนอยากให้แฟนเก่ารู้ว่าเขามีชีวิตที่ดีขึ้นเพราะเจอเรา แล้วเขาก็อยาก
เอาชนะเพื่อนสนิทเขาด้วยที่เพื่อนสนิทแอบปลื้มๆเรา ซึ่งมันเป็นอะไรที่.... เรามานั่งคิดดูแล้ว
ทำไมต้องเป็นเราที่เป็นฝ่ายถูกกระทำ หรือเป็นฝ่ายถูกบอกเลิก ทั้งๆที่ ความผิดของเราอาจจะ
ทำให้เขาไม่สบายใจแต่มันก็ปรับกันได้ไม่ใช่หรอ ที่ผ่านมาเราดูแลเขาดีกว่าแม่เขาอีกนะ
เมตตา เอาใจใส่ อยากไปไหนก็ไปเป็นเพื่อน แม้กระทั่งไปเดินดูหอพักนักศึกษาก็เดินไปเป็นเพื่อน
แล้วหอพักก็ไม่ได้อยู่ติดๆกัน เดินตั้งแต่ 11:00-14:00 ข้าวไม่ได้กิน เวลาขัดสนอะไรเราก็ออกให้เพราะ
เรารู้สึกว่า เราหาได้มากกว่า แต่ไม่ได้ต้องการจะทวงบุญคุณหรืออะไร แค่อยู่ด้วยกันก็พอ เราซื่อสัตย์
เวลามีผู้ชายมาคุยเราก็บอกเขาว่ามันเป็นแบบนี้ แบบนี้นะ เขาก็รับรู้ โอเค ยอมรับว่า
เราอาจจะไปทำให้เขาไม่มีอิสระกับการใช้ชีวิต แต่นี่คือสิ่งที่คนซื่อสัตย์ควรได้รับหรอ และ
คือที่เราทำไปมันเทียบกับความผิดแค่เราทำให้เค้าอึดอัดใจ ไม่ได้เลยหรอ หรือเพราะกำลังจะอยู่กันคนละที่
เขากำลังจะไปอยู่ที่มหิดลค่ะ ศาลายา ก็ต้องย้ายจากบ้านไปอยู่หอ เพราะที่นั่นเป็นสังคมใหม่ของเค้า แล้วเราล่ะ?
ก็คือ กะจะทิ้งให้เป็นแบบนี้ อยู่ในยุคทีงานหายาก ต้องใช้สมาธิในการอ่านหนังสือสอบ แต่เราไม่มี
สมาธิในการอ่านเลย พอเขาบอกเลิก เราก็ขอโอกาสอยู่นานค่ะ วันเดียวกับอีกคืนนีง สุดท้าย เขายื่น
คำขาดว่า 'ไม่' เราก็โอเคค่ะ ไม่คือไม่ บางครั้งเราก็อยู่กับตัวเองได้ เพราะเราไม่ได้ไปเสพอะไรที่เกี่ยวกับเขาอีกเลย
ไม่ได้ไปดูว่าเขาอัพอะไร เราเลิกเล่นโซเชียลไปเลยค่ะ ทั้งๆที่เราเป็นคนติดไอจี เฟสบุคมาก ตอนอยู่คนเดียว
บ้างก็ทำใจได้ เพราะมีเพื่อนคอยคุย บางครั้งก็ทำใจไม่ได้เพราะปล่อยวางไม่ได้ เอาแต่คิดว่า อะไรทำให้ฉันต้อง
มาเจอกับคนคนนี้ ทั้งๆที่เขาไม่ใช่คนที่ฉันรักเลย เขาหล่อค่ะ หน้าตาดี แต่เราไม่ได้ชอบคนที่เด็กกว่าขนาดนั้น
เค้าดูแลเราในการ support อะไรไม่ได้ แต่ก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไมถึงยอมคบ ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วตั้งแต่แรกว่ามันไม่ได้ราบรื่น
มีทะเลาะกันตลอด บ่อยครั้ง หนักเข้าก็ร้องไห้กอดคอกัน ก็ไม่รู้ว่าจะหลุดพ้นจากความรู้สึกนี้ได้ยังไง เราผิดไหมคะ ที่
ไม่อยากเห็นเค้ามีความสุข เพราะสิ่งที่เราเจอ มันไม่ควรจะลงเอยแบบนี้ นั่งสมาธิสวดมนต์ก็แล้วนะคะ แต่สุดท้ายอยู่ๆ
ก็มาคิดว่า ทำไมต้องเป็นเราที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ เราสึกคิดลบขึ้นมาอีกแล้ว
-คำถามถือ-
1. ถ้าเราเป็นแบบนี้เราควรปรึกษาจิตแพทย์ไหม
2. เราคิดแบบนี้กับเขา เราผิดไหม ที่ไม่อยากเห็นเขามีความสุขหรือสมหวังกับอะไรง่ายๆ
3. มีใครเคยผ่านจุดนี้โดยไม่นึกถึงการอยากลาโลกบ้างไหมคะ
4. เวรกรรมที่เขาทำให้เราเสียใจมีจริงไหม