กลัวสังคมการทำงาน เราดูตลกมากมั้ยคะ

สวัสดีค่ะ เราเป็นนักศึกษาจบใหม่ในช่วงเดือน กุมภาพันธ์ ตั้งแต่นั้นลากยาวมาถึงตอนนี้ เราก็ไม่ได้ทำงาน เรามีความหวาดกลัวในใจสูงมากและมีอาการผวาเสียงดังๆหรือเสียงตะคอก ทำให้เรากลัวที่จะไปอยู่ในสังคมทำงาน เราเลยไม่กล้าหางานทำสักที เราจบสาขาคอมพิวเตอร์กราฟิกสื่อสิ่งพิมพ์มาค่ะ ผ่านการฝึกงานแล้วแต่กว่าจะผ่าน ลำบากมากๆเลยค่ะ ต้องแอบครอบครัวไปพบจิตแพทย์เพื่อช่วยให้ตัวเราเองยังไหวกับสังคมการทำงาน วันไหนที่ขาดยาหรือไม่ได้ไปตามนัดหมอ เราก็แพนิคหวาดกลัวเพื่อนร่วมงานและสถานประกอบการรุนแรงมากๆ กลัวว่าจะล้มเหลว ทำงานพลาด ทำให้ทุกคนผิดหวัง เป็นที่รังเกียจ แต่ก็ดิ้นรนจนฝึกงานจบมาได้ค่ะ พอกลับมายังบ้านเกิด ความลับที่เก็บเอาไว้ก็แตก ครอบครัวเจอยาที่เราทานเพื่อกล่อมประสาทตัวเอง เราทะเลาะกับครอบครัวเพราะครอบครัวไม่เข้าใจสิ่งที่เราเป็น ครอบครัวพูดกับเราว่า

"เพราะติดเกม ติดนิยาย ติดการ์ตูนไง ถึงได้เอ๋อ สมองไม่เอาห่าอะไรเลย ไม่เกี่ยวกับโรคหรอก ดูกูเนี่ยแม่ อยากผูกคอตายทุกวันยังไม่เห็นเป็นอะไรเลย คิดไปเอง เล่นใหญ่ แล้วรู้มั้ย เพราะ-ยาห่านั่นแหละ ถึงได้เอ๋อมากกว่าเดิมไง กูอายเค้า"

จากนั้นเราไม่เคยได้ไปพบจิตแพทย์และรับยาอีกเลยค่ะ เรารู้สึกสิ้นหวัง เหมือนโลกทั้งใบของเราได้พังลงชั่วพริบตา ตอนที่ครอบครัวยังไม่รู้ เราตั้งมั่นเอาไว้ว่า ถ้าเรียนจบ อธิบายให้ครอบครัวเข้าใจว่าเราเป็นอย่างงี้ๆขอให้เรามีอิสระโดยไม่ต้องอุกแอบได้หรือไม่ จะได้สามารถทำงานได้อย่างสบายใจ มีความฝันจะทำงานเพื่อพ่อแม่ค่ะ แต่หลังจากนั้น ความฝันและไฟในการอยากทำงานมันบางลงจนหายไปแล้ว เราไม่รู้ว่าเราต้องทำงานไปเพื่ออะไร แม่รักเราที่ ตัวเรา หรือ เงินจากประโยชน์ ของเรา เราต้องการกำลังใจและความเข้าใจมากๆนะคะ เราว่ามันมีผลมากพอที่จะทำให้เราสู้กับทุกสิ่งอย่าง แต่ตั้งแต่เด็กจนโต ไม่เคยเห็นแม่ให้กำลังใจใครเลย พ่อทำงานเหนื่อยมากๆ ทุกๆวันถ้าได้เงินน้อยแม่ก็จะด่า ประชดประชัน ถ้าได้เงินเยอะก็ดีใจ แต่ไม่มีการบอกรักหรือให้กำลังใจ

เราเลยไม่รู้ว่า เราจะทำงานไปทำไม ถ้าเรารู้ว่าเราไม่มีวันได้สิ่งๆนั้นจาก แม่ เรากลัวค่ะ กลัวทุกอย่างจนยอมโดนแม่ด่าสารพัส เพื่อไม่ต้องออกสู่สังคมงาน
เราค่อนข้างจะโดนคนรอบตัวเปรียบเทียบสารพัส เช่น

"ขนาดคนพิการยังสู้เลย" "โตจนหมาไม่ถึงแล้วยังเกาะพ่อแม่-" " อีสำออย ตายๆไปเถอะ" "ไม่มีประโยชย์ไม่น่าเกิดมาเลยอ่ะ" "อย่างต้องตัดแขนขาให้คนพิการ จะได้รู้ว่าดิ้นรนคืออะไร" "ไปตายไปถ้าจะเรื่องเยอะขนาดนี้" "ลูกคนอื่นยังกล้าเลย ทำไมทำไม่ได้" "ทำไมไม่เก่งเหมือนลูกคนอื่น" "ทำไมไม่กล้าและเก่งเหมือนพี่สาว" "ทำไมไม่สวยเหมือนน้องสาว" "สารรูปแบบนี้ใครจะกล้ารับทำงาน"

เราเครียดที่คำพูดและความทรงจำแย่ๆต่างๆรุมเร้าจนเป็นเสียงที่หลอกหลอนในหัว เราอยากทำงาน แต่ความกลัวและสิ่งเหล่านี้มันทำให้เราไม่กล้าเลย...

อยากร้องดังๆว่าช่วยด้วย แต่ทุกคนคงจะคิดว่าอินี่บ้า เราท้อจนคิดว่าคนไม่มีประโยชน์แบบเราทำไมถึงยังมีชีวิตอยู่ เป็นไปได้ถ้าหลับแล้วไม่ตื่นมาอีกเลยคงจะดีกว่า

แฮะๆ จะมาปรึกษาเรื่องไม่กล้าหางาน ดันลากยาวมาขนาดนี้ต้องขออภัยพี่ๆน้องๆชาวพันทิปที่อ่านนะคะ ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เสียเวลา แต่ว่า ขอโทษค่ะ...