เมื่อวันที่ 17 พ.ย. 60 ที่ผ่านมา ได้ไปสัมถาษณ์ งานใหม่ที่ รร.เอกชนแห่งหนึ่ง ใน อ.ชัยบาดาล
มันอาจจะ อ่านๆแล้วเหมือนเด็กที่ งอแงสักหน่อยนะคะ ....
เรามีเรื่องจะเล่าให้อ่าน ตลอดระยะเวลา เกือบทั้งชีวิต เราอยู่กับ ตา ยาย มาโดยตลอด เพราะ พ่อแม่เรา ไปทำงานต่างอำเภอ
อยู่มาวันนึง ตา กับ พ่อ เราทะเลาะกันอย่างรุนแรง ตาเลยให้เรามาอยู่กับพ่อแม่เรา ตอน จบ ป.5 เราโดนย้ายโรงเรียนมา ตอนนั้น รู้สึกตื่นเต้นมาก เรียนอยู่กับ พ่อแม่ จนจบ ม.3
เราก็ถูกส่งให้ไปเรียน โรงเรียนประจำ แห่งหนึ่งใน จ.ลพบุรี บอกเลยค่ะ ว่า ตอนนี้ ไม่มีเพื่อนเลยย มาตลอด 3ปี เพราะ อะไรก็ไม่รู้ จำได้ว่า ตอน ม.5-6 เรามีแฟน ทุกวันหลังเลิกเรียน เราก็จะโทรไปหาแฟนเรา เพื่อนในหอ ก็นั่นแหละคะ ชอบมาแอบจดเบอร์โทรแฟนเรา แล้วก็แอบไปโทรหา
ไม่ได้สนิทกับเรา หรอกแต่แอบมาค้นของๆเราเพื่อที่จะ โทรหาแฟนเรา สิ่งที่มันผูกใจเจ็บเรามากที่สุดคือ เขาไม่ชอบเรา แต่ เขาชอบใช้เรา เช่น เวรทำความสะอาดห้องเรียนมี 5วัน เราก็ทำคนเดียวนั่นแหละค่ะ 5วัน เลย ไม่งั้นโดนบูลลี่แล้วจะอยู่หอลำบาก เพราะ จะโดนจิกกัดอยู่ตลอดเวลา เวลาจะกินข้าวก็ต้องหาโต๊ะนั่ง ไม่ค่อยมีใครอยากให้นั่ง ทั้งๆที่เรา เป็นคนไม่พูดกับใครเลยนะ ถ้าจะพูดก็น้อย ไม่รู้ไปทำอะไรให้เขาเหมือนกัน ชอบโดนว่าๆ ปัญญาอ่อนบ้าง บ้าบ้าง เอ๋อบ้าง ทนอยู่แบบนี้มา 3ปี เพราะ ไปขอที่บ้าน ย้ายโรงเรียนเขาก็ไม่ยอม ..... พอจบ ม.6 มานะ
เรารู้สึก มีความสุขมากเลย ไม่ใช่ว่า เตรียมตัวจะเขามหาวิยาลัยนะ แต่เป็นเพราะว่า ไม่ต้องเจอเพื่อนแบบนี้อีกแล้ว เพื่อนว่าไม่พอ เอาเราไปนินทากับรุ่นน้องฟัง ว่าเราปัญญาอ่อน ไม่ค่อยเต็ม เชื่อมั่ยค่ะ ว่าเราโดนรุ่งน้องด่าว่า ไม่เคารพ มาจนถึงทุกวันนี้ เหตุผลที่น้องไม่ยอมเรียกพี่ คือ เราปัญญาอ่อน ในสายตาของเขา พอจบมาได้ ก็รู้สึกว่า โล่งอกไปเลย แม่กระทั่งครูที่สอน ยังว่าเราต่อหน้อาเราเลยว่า เราโง่ เราปัญญาอ่อน ที่ไม่มีเพื่อนเพราะ เราปัญญาอ่อน !!!
พอเราเข้ามหาวิยาลัย เราก็ได้กลับไปอยู่กับตา ยาย ตอนนี้แกแก่มากแล้ว เรียนอยู่ ปี 4 ตาก็ตาย ด้วยโรคมะเร็ง พอเรียนจบได้ 2ปี ยายก็เสีย ด้วยโรคเดียวกัน พอเรามีงานทำ (ตอนนั้น ยายยังไม่เสีย ยายดีใจมากเลย แต่ว่า เราต้องอยู่ไกล ยายอีกครั้ง ทีนี้ นานๆทีถึงได้กลับ มาอยู่ ช่วงแกๆ นอนร้องไห้เลยค่ะ คิดถึงบ้านการจากบ้านของเราในครั้งนี้ทำให้เรารู้ว่า
บ้านนั้น สำคัญกับเราแค่ไหน คิดถึงเนอะ
อยากเล่า
มันอาจจะ อ่านๆแล้วเหมือนเด็กที่ งอแงสักหน่อยนะคะ ....
เรามีเรื่องจะเล่าให้อ่าน ตลอดระยะเวลา เกือบทั้งชีวิต เราอยู่กับ ตา ยาย มาโดยตลอด เพราะ พ่อแม่เรา ไปทำงานต่างอำเภอ
อยู่มาวันนึง ตา กับ พ่อ เราทะเลาะกันอย่างรุนแรง ตาเลยให้เรามาอยู่กับพ่อแม่เรา ตอน จบ ป.5 เราโดนย้ายโรงเรียนมา ตอนนั้น รู้สึกตื่นเต้นมาก เรียนอยู่กับ พ่อแม่ จนจบ ม.3
เราก็ถูกส่งให้ไปเรียน โรงเรียนประจำ แห่งหนึ่งใน จ.ลพบุรี บอกเลยค่ะ ว่า ตอนนี้ ไม่มีเพื่อนเลยย มาตลอด 3ปี เพราะ อะไรก็ไม่รู้ จำได้ว่า ตอน ม.5-6 เรามีแฟน ทุกวันหลังเลิกเรียน เราก็จะโทรไปหาแฟนเรา เพื่อนในหอ ก็นั่นแหละคะ ชอบมาแอบจดเบอร์โทรแฟนเรา แล้วก็แอบไปโทรหา
ไม่ได้สนิทกับเรา หรอกแต่แอบมาค้นของๆเราเพื่อที่จะ โทรหาแฟนเรา สิ่งที่มันผูกใจเจ็บเรามากที่สุดคือ เขาไม่ชอบเรา แต่ เขาชอบใช้เรา เช่น เวรทำความสะอาดห้องเรียนมี 5วัน เราก็ทำคนเดียวนั่นแหละค่ะ 5วัน เลย ไม่งั้นโดนบูลลี่แล้วจะอยู่หอลำบาก เพราะ จะโดนจิกกัดอยู่ตลอดเวลา เวลาจะกินข้าวก็ต้องหาโต๊ะนั่ง ไม่ค่อยมีใครอยากให้นั่ง ทั้งๆที่เรา เป็นคนไม่พูดกับใครเลยนะ ถ้าจะพูดก็น้อย ไม่รู้ไปทำอะไรให้เขาเหมือนกัน ชอบโดนว่าๆ ปัญญาอ่อนบ้าง บ้าบ้าง เอ๋อบ้าง ทนอยู่แบบนี้มา 3ปี เพราะ ไปขอที่บ้าน ย้ายโรงเรียนเขาก็ไม่ยอม ..... พอจบ ม.6 มานะ
เรารู้สึก มีความสุขมากเลย ไม่ใช่ว่า เตรียมตัวจะเขามหาวิยาลัยนะ แต่เป็นเพราะว่า ไม่ต้องเจอเพื่อนแบบนี้อีกแล้ว เพื่อนว่าไม่พอ เอาเราไปนินทากับรุ่นน้องฟัง ว่าเราปัญญาอ่อน ไม่ค่อยเต็ม เชื่อมั่ยค่ะ ว่าเราโดนรุ่งน้องด่าว่า ไม่เคารพ มาจนถึงทุกวันนี้ เหตุผลที่น้องไม่ยอมเรียกพี่ คือ เราปัญญาอ่อน ในสายตาของเขา พอจบมาได้ ก็รู้สึกว่า โล่งอกไปเลย แม่กระทั่งครูที่สอน ยังว่าเราต่อหน้อาเราเลยว่า เราโง่ เราปัญญาอ่อน ที่ไม่มีเพื่อนเพราะ เราปัญญาอ่อน !!!
พอเราเข้ามหาวิยาลัย เราก็ได้กลับไปอยู่กับตา ยาย ตอนนี้แกแก่มากแล้ว เรียนอยู่ ปี 4 ตาก็ตาย ด้วยโรคมะเร็ง พอเรียนจบได้ 2ปี ยายก็เสีย ด้วยโรคเดียวกัน พอเรามีงานทำ (ตอนนั้น ยายยังไม่เสีย ยายดีใจมากเลย แต่ว่า เราต้องอยู่ไกล ยายอีกครั้ง ทีนี้ นานๆทีถึงได้กลับ มาอยู่ ช่วงแกๆ นอนร้องไห้เลยค่ะ คิดถึงบ้านการจากบ้านของเราในครั้งนี้ทำให้เรารู้ว่า
บ้านนั้น สำคัญกับเราแค่ไหน คิดถึงเนอะ