ภาวะภัยแล้ง เริ่มรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ เกิดสถิติใหม่ๆ ที่ทำลายกันได้ตลอดในแต่ละปี  แม่น้ำยมหลายๆช่วง ไม่เหลือสภาพความเป็นลำน้ำขนาดใหญ่ เพราะน้ำแล้งแห้งสนิทจนไม่เหลือสภาพ
แถมปริมาณของฝนในแต่ละปี ก็ลดน้อยลงไปเรื่อย หรือถ้าฝนไม่น้อยก็กลายเป็นฝนตกใต้เขื่อนขนาดใหญ่ ซึ่งทำให้การเก็บน้ำไว้ปริมาณมากทำได้ไม่มีประสิทธิภาพ

แต่บางที บางปี มีพายุหลุดเข้ามาซักลูก หอบปริมาณน้ำ ปริมาณฝนจากทะเลจีนใต้มาจำนวนมาก แต่ด้วยความที่แม่น้ำยมไม่มีเขื่อนขนาดใหญ่ ปริมาณน้ำที่ได้รับจากป่าเขาตอนบน น้ำก็จะไหลลงพื้นที่ลุ่มน้ำด้านล่างทิ้ง ท่วมท้องทุ่งนา ป่าสวน เหลือล้นเกินความจำเป็นไปมากมาย

ประเทศไทยเราจะกลับมาเริ่มพิจารณากันใหม่ได้หรือยังว่า
เราควรจะให้ความสำคัญกับปากท้อง ชีวิตผู้คนทั้งสองฝั่งลำน้ำยม ให้มีน้ำกินน้ำใช้ในอย่างต่อเนื่อง ในปริมาณที่เหมาะสม หรือจะปล่อยให้เป็นไปตามที่ฟ้าดินหรือพระเจ้าจะเห็นชอบ เพราะเราต้องให้ความสำคัญกับป่าไม้สักทองของไทยเป็นสำคัญที่สุด