อาการพวกนี้เราเป็นมานานแล้วค่ะ อันที่จริงก็ตั้งแต่เด็กๆแล้ว กลัวที่จะเปลี่ยนแปลง แม้กระทั่งเรื่องเล็กๆน้อยๅอย่างเสื้อผ้า ต่อให้เราไม่ได้ใส่แล้วเราก็จะไม่ยกให้ใครเพราะเรากลัวที่มันจะหายไป พอโตขึ้นมาหน่อยก็กลัวการจะย้ายโรงเรียน ย้ายห้อง หรือย้ายที่นั่ง
แต่ช่วงที่ผ่านมาเหมือนทุกอย่างหยุดชะงัก เรามีเวลาอยู่กับความคิดของตัวเองมากขึ้นกลายเป็นว่าทุกอย่างหนักกว่าเดิม เราไม่เปลี่ยนเพลงที่ฟัง ไม่เปลี่ยนรายการที่ดู ไม่กล้าเดินไปสถานที่ที่ไม่เคยเข้า ไม่กล้านั่งรถสายที่ไม่เคยไป ไม่อยากเปลี่ยนโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่แม้ว่าเครื่องเดิมจะไม่ไหวแล้ว ไม่อยากเปลี่ยนรองเท้า เสื้อผ้า กระเป๋า และเราไม่อยากโตขึ้น เราไม่อยากให้อะไรเปลี่ยนไปเลย และถ้าเลือกได้อยากกลับไปใช้เวลาอยู่ในช่วง 8-10 ปีก่อนเสมอ เหมือนมีโลกสองใบตัดสลับใช้ระหว่างโลกอดีตที่เป็นจินตภาพกับโลกปัจจุบัน (อาจจะฟังดูเข้าใจยากนะคะ 555)
ในช่วงล็อกดาว์นนอนอยู่บ้านมันก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แต่ช่วงนี้มันปลดล็อกแล้ว ทุกอย่างกลับมากลายเป็นว่ามันส่งผลกับชีวิตปัจจุบันจนรวนไปหมด แต่เราก็ยังปล่อยเรื่องนี้ผ่านไปไม่ได้ กลายเป็นคนเหม่อๆ รู้นะคะว่าทุกอย่างต้องเปลี่ยนแปลง แล้วก็บอกตัวเองเสมอ แต่สุดท้ายพอผ่านไปเห็นอะไรเดิมๆที่คุ้นตา สถานที่ที่คุ้นเคย หรือเพลงที่ชวนให้นึกถึงเวลานั้นๆ มันก็พาลกลับมาฟุ้งซ่านและกลัวการเปลี่ยนแปลงอีกแล้ว
ถ้าใครเคยเจอปัญหานี้ คุณมีวิธีจัดการกับความรู้สึกตัวเองอย่างไรคะ เหนื่อยที่จะรู้สึกแบบนี้แล้ว
ขอบคุณค่ะ ^^
เคยกลัวการเปลี่ยนแปลงแม้กระทั่งเรื่องเล็กๆน้อยๆกันไหมคะ แล้วถ้าเคยแก้ปัญหากันอย่างไร
แต่ช่วงที่ผ่านมาเหมือนทุกอย่างหยุดชะงัก เรามีเวลาอยู่กับความคิดของตัวเองมากขึ้นกลายเป็นว่าทุกอย่างหนักกว่าเดิม เราไม่เปลี่ยนเพลงที่ฟัง ไม่เปลี่ยนรายการที่ดู ไม่กล้าเดินไปสถานที่ที่ไม่เคยเข้า ไม่กล้านั่งรถสายที่ไม่เคยไป ไม่อยากเปลี่ยนโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่แม้ว่าเครื่องเดิมจะไม่ไหวแล้ว ไม่อยากเปลี่ยนรองเท้า เสื้อผ้า กระเป๋า และเราไม่อยากโตขึ้น เราไม่อยากให้อะไรเปลี่ยนไปเลย และถ้าเลือกได้อยากกลับไปใช้เวลาอยู่ในช่วง 8-10 ปีก่อนเสมอ เหมือนมีโลกสองใบตัดสลับใช้ระหว่างโลกอดีตที่เป็นจินตภาพกับโลกปัจจุบัน (อาจจะฟังดูเข้าใจยากนะคะ 555)
ในช่วงล็อกดาว์นนอนอยู่บ้านมันก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แต่ช่วงนี้มันปลดล็อกแล้ว ทุกอย่างกลับมากลายเป็นว่ามันส่งผลกับชีวิตปัจจุบันจนรวนไปหมด แต่เราก็ยังปล่อยเรื่องนี้ผ่านไปไม่ได้ กลายเป็นคนเหม่อๆ รู้นะคะว่าทุกอย่างต้องเปลี่ยนแปลง แล้วก็บอกตัวเองเสมอ แต่สุดท้ายพอผ่านไปเห็นอะไรเดิมๆที่คุ้นตา สถานที่ที่คุ้นเคย หรือเพลงที่ชวนให้นึกถึงเวลานั้นๆ มันก็พาลกลับมาฟุ้งซ่านและกลัวการเปลี่ยนแปลงอีกแล้ว
ถ้าใครเคยเจอปัญหานี้ คุณมีวิธีจัดการกับความรู้สึกตัวเองอย่างไรคะ เหนื่อยที่จะรู้สึกแบบนี้แล้ว
ขอบคุณค่ะ ^^