เราควรพบจิตแพทย์ไหม?

แม่เราบังคับเรามาตั้งแต่เด็กๆในทุกเรื่องแม้กระทั่งเสื้อผ้าที่จะใส่ในแต่ละวันเขาก็จะเป็นคนเลือกให้บังคับให้เราใส่ในแบบที่เข้าต้องการห้ามให้เราเถียงในทุกเรื่องเขาไม่เคยผิดสักเรื่องถ้าเราเถียงเขาก็จะตบปากเราจนปากเราแตกพอเราเล่าให้พ่อฟังพ่อกับแม่ก็จะทะเลาะกันแล้วแม่ก็จะหันมาด่าเราว่าเราเป็นสาเหตุให้พ่อแม่ทะเลาะกันเราเป็นตัวซวยของบ้านและทุกครั้งที่เขาตีเราเขาจะขู่ว่าห้ามฟ้องพ่อเด็ดขาดถ้าเราไปฟ้องเวลาพ่อไม่อยู่โดนดีแน่เขาจะพูดเสมอว่าเขาให้เราเกิดมาได้เขาก็ฆ่าเราได้ พอเราเริ่มเข้ามัธยมต้นเรามีเพื่อนเพื่อนเราชวนไปเที่ยวเราไปขออนุญาติจากเขาแต่เขาก็ไม่เคยให้เราไปจนหลังๆไม่มีเพื่อนคนไหนกล้าชวนเราไปไหน ทำให้เรากลายเป็นคนเก็บตัวเป็นคนไม่มีเพื่อน จนเราเข้ามหาวิทยาลัยเราได้ออกมาอยู่หอคนเดียวมันทำให้เรารู้สึกมีอิสระมีความกล้าที่จะพูดกล้าแสดงออกมากขึ้น แต่พอเรากลับมาบ้านเราพูดในสิ่งที่เราคิดแม่ก็จะตะโกนใส่เราว่าปีกกล้าขาแข็งแล้วเก่งมากก็ไปไม่ต้องมาขอเงินอีก จนมีครั้งหนึ่งเราทะเลาะกันแล้วเราคิดสั้นผูกคอตายแต่น้องสาวเรามาช่วยไว้ทน เราเลยวิ่งหนีออกจากบ้านเดินไปตามถนนแบบไม่มีจุดหมาย แล้วเขาก็เข้ามาปลอบใจเราบอกให้เราเปิดใจคุยกับเขาเราเลยเล่าทุกอย่างที่เรารู้สึกมาตลอดให้เขาฟัง แต่เขาก็บอกว่าเราทำไมไม่ลืมเรื่องที่ผ่านมาแล้วจะจำทำไมเขาเป็นแม่เราเป็นลูกเราต้องเชื่อฟังเขา เขาไม่เคยโทษตัวเองว่าสร้างบาดแผลในความทรงจำอะไรไว้กับเราบ้าง จนถึงตอนนี้แม่ดีกับเรามากๆดูแลเอาใจใส่ทุกอย่าง แต่เรากลายเป็นคนไม่กล้าเข้าสังคม คิดมาก เวลานอนเรื่องในหัวทุกอย่างเหตุการณ์ทุกอย่างจะวนกลับมาร้องไห้แบบไม่มีเหตุผล รู้สึกไร้ค่าไม่มีตัวตน ทำร้ายตัวเอง ก้าวร้าว ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้