สวัสดีครับ ผมคือหลานลายของคุณยายอายุ 89-90 ปี
ตั้งแต่ตอนเด็กยายของผมคือคนจีนที่หนีเข้าประเทศมาที่เมืองไทย ญาติครอบครัวของคุณยายมีอยู่ 14 คน
เขาได้มาใช้อยู่ที่เมืองไทยตามปกติจนวันนึงเขาตัดสินใจมีแฟนเป็นคนไทยเขาอยากมีลูกเพื่อเอามาเลี้ยงหรือดูแล
แต่เขาไม่สามารถท้องหรือมีลูกได้จนมากระทั่งยายคนนี่ได้ไปเชียงใหม่ไปเจอสาวคนนึงชึ่งเป็นแม่ของแม่ผมเอง
ผู้หญิงคนนี้คือแม่ผู้ให้กำเนิดแม่แท้ๆของผม เขาได้เดินมาหายายคนนี่เพื่อให้ยายของผมชื้อแม่ผมไปเลี้ยงเพราะตัวเขาเองเลี้ยงดูไม่ไหว
ยายของผมเลยตัดสิ้นใจชื้อแม่ของผมตามราคา ที่ คนนั้นบอกไว้ จนมาถึงผมโต ผมจำความได้ว่าครอบครัวของเรามันอบอุ่นที่เจอยายคนนี้
มาดูแล เพราะก่อนหน้านี่แม่ของผมตายไปตอนอายุ 3 ขวบ ยายผมได้ดูแลผมมาต่อเนื่องจนผมโตอายุ 23-24 ผมได้เรียนรู้อะไรต่างๆกับยายคนนี้
ผมเลยเลี้ยงยายผมว่าแม่มาตลอด ยายคนนี้เขาขายกระเพราะปลาตั้งแต่ยายยังสาวๆ ตั้งแต่กับข้าว 3-5 บาท จนผมได้เรียนหนังสือผมเป็นน้องชายคนเล็กสุดในบ้าน มีพี่สาวเป็นทอมแต่ตัวผมเองเป็น ตุ้ด ที่ยังไม่แปลงเพศหรือทำอะไรทั้งนั้นหรือเรียกว่าเกย์ ยายคนนี้เขาเลี้ยงผมดีมากจนวันนึงผมเกเร
ผมผิดมาตลอดจนถึงทุกวันนี้ คุณยายได้เสียสามีเขาไปจนได้อยู่กับผมสองคนในบ้าน ใช้ชีวิตอดยากลำบากคนโบราณ จนสามีคุณยายเสียคุณยายได้เลิกขายกระเพราะปลา ส่วนผมทำงานเลี้ยงเขามาตลอดจนผมอายุมากขึ้นรู้จักคำว่าผู้ใหญ่มันก็สายเกิดไป พอมาทุกวันนี่ยายของผมได้แต่รอเงินผู้สูงอายุกับผู้พิการ ทางญาติช่วยบ้างนิดหน่อย ได้เงินผู้สูงอายุเดือนละ 800 ต่อเดือน เงินผู้พิการ 1000 ค่าใช้จ่ายค่าไฟค่าน้ำ ค่ากิน ของคุณยายกับของผม
จนมาถึงทุกวันนี้ คุณยายได้เกิดอาการหลงๆลืมๆ ตามอายุของเขาถามเรื่องเก่าๆ ทางซอยให้เขาไปอยู่บ้านพักคนชราแต่ผมไม่ให้เขาไปเพราะผมจะดูแลเขาเหมือนที่เขาเคยดูแลผมเมื่อตอนเด็ก เขาอดหลับอดนอนค่อยป้อนข้าวป้อนน้ำ จนเขาเข้าอายุ 89-90 เขาก็ถามเรื่องเก่าๆที่เขาเคยทำบ้างที่ยายเขาชอบพูดว่า ยายรักหนูกับพี่สาวหนูมากๆเลยน่ะ บ้างทีเขาก็พูดเรื่องตอนเด็กให้ฟัง จนมาถึงทุกวันนี้ผมได้ป้อนข้าวเขาตามปกติแล้วขึ้นมาบนห้องเพื่อให้เขามานอนข้างบนทุกครั้งเขานอนข้างล่างเพราะมันสะดวกที่เขาจะเดินเข้าห้องน้ำได้พอผมลงไป คุณยายได้เกิดอาการซักผมทำไรไม่ถูกเลยวิ่งไปให้คนในซอยบ้านช่วยเหลือ
ผมได้แต่ร้องให้แล้วคิดถึงเขาเห็นเขาใส่เครื่องช่วยหายใจมันทรมานเขา ผมเลยบอกเขาว่าอดทนน่ะเดียวเราได้กลับบ้านแล้วอยู่ถึงมือคุณหมอแล้วน่ะอาม่า
เขาอยากพูดแต่มันพูดไม่ได้ ได้แต่ฟังเราพูดถึงเขาพูดไม่ได้ เขาก็พยายามพูดได้ยินเสียงนิดน้อยว่าอยากกลับบ้าน ผมบอกว่านอนก่อนน่ะเดียวก็ได้กลับ
ผมอยากให้หาย 70% อีก 30 ผมอยากให้มันเป็นไปตามยถากรรม ผมอยากให้เขาหายอยากให้เขากลับมาพูดหรือมาบ่นให้ผมฟังทุกวัน จนคุณหมอบอกว่า
ถ้าเกิดจากอาการแบบนี้มีสิทธิ์ที่ 70-30 70 คือไม่อยู่อีก 30 คืออยู่ คุณหมอเลยตัดสิทธิใจถามเราว่าถ้าคุณยายไม่หายใจให้ปั้มหัวใจไหมค่ะ เราบอกว่าปั้มเลยครับขอให้เขารอดทุกอย่างมันเกิดขึ้นแบบนี้ผมทำไรไม่ถูก กลับมาบ้านไม่เห็นรอยยิ้มของยายไม่เห็นภาพเก่าๆที่คุณยายอยู่ประจำ มันทำให้ผมเสียสิ้งบ้างอย่างไปมันทำให้ผมรู้ว่า การที่ไม่มีเขาแล้วเราต้องอยู่ให้ได้แบบเขาที่เขาเคยอยู่มาเมื่อก่อน จนทำให้ผมคิดถึงเขานอนไม่ได้กินอะไรไม่ค่อยลง
#ผมอยากจะถามว่า สิ่งที่ผมทำลงไปผมแย่ใช่ไหมที่ดูแลเขาไม่ดีพอ ตอนนี้ผมทำใจไม่ได้เลยมีแต่คำที่คุณหมอบอกว่าถ้าคุณยายเสียเขาจะโทรติดต่อผมไม่อยากรับสายเลยเพราะยังไงมันก็ต้องเกิดขึ้น ผมควรทำยังไงดีครับเพราะให้เขาอยู่กับผมไปนานๆ
#ที่ผมมาเล่าผมอยากให้ทุกคนคิดในสิ่งที่ตัวเองทำถึงผมอายุจะน้อยแต่ผมคิดถึงในสิ่งที่คุณยายเล่ามาตลอด ผมมาระบายความรู้สึกที่ผมเจอมาวันนี้แล้วกระทูนี่จะอยู่ในสมองแล้วหัวใจของผมตลอดไป
คุณยายอายุ 89-90
ตั้งแต่ตอนเด็กยายของผมคือคนจีนที่หนีเข้าประเทศมาที่เมืองไทย ญาติครอบครัวของคุณยายมีอยู่ 14 คน
เขาได้มาใช้อยู่ที่เมืองไทยตามปกติจนวันนึงเขาตัดสินใจมีแฟนเป็นคนไทยเขาอยากมีลูกเพื่อเอามาเลี้ยงหรือดูแล
แต่เขาไม่สามารถท้องหรือมีลูกได้จนมากระทั่งยายคนนี่ได้ไปเชียงใหม่ไปเจอสาวคนนึงชึ่งเป็นแม่ของแม่ผมเอง
ผู้หญิงคนนี้คือแม่ผู้ให้กำเนิดแม่แท้ๆของผม เขาได้เดินมาหายายคนนี่เพื่อให้ยายของผมชื้อแม่ผมไปเลี้ยงเพราะตัวเขาเองเลี้ยงดูไม่ไหว
ยายของผมเลยตัดสิ้นใจชื้อแม่ของผมตามราคา ที่ คนนั้นบอกไว้ จนมาถึงผมโต ผมจำความได้ว่าครอบครัวของเรามันอบอุ่นที่เจอยายคนนี้
มาดูแล เพราะก่อนหน้านี่แม่ของผมตายไปตอนอายุ 3 ขวบ ยายผมได้ดูแลผมมาต่อเนื่องจนผมโตอายุ 23-24 ผมได้เรียนรู้อะไรต่างๆกับยายคนนี้
ผมเลยเลี้ยงยายผมว่าแม่มาตลอด ยายคนนี้เขาขายกระเพราะปลาตั้งแต่ยายยังสาวๆ ตั้งแต่กับข้าว 3-5 บาท จนผมได้เรียนหนังสือผมเป็นน้องชายคนเล็กสุดในบ้าน มีพี่สาวเป็นทอมแต่ตัวผมเองเป็น ตุ้ด ที่ยังไม่แปลงเพศหรือทำอะไรทั้งนั้นหรือเรียกว่าเกย์ ยายคนนี้เขาเลี้ยงผมดีมากจนวันนึงผมเกเร
ผมผิดมาตลอดจนถึงทุกวันนี้ คุณยายได้เสียสามีเขาไปจนได้อยู่กับผมสองคนในบ้าน ใช้ชีวิตอดยากลำบากคนโบราณ จนสามีคุณยายเสียคุณยายได้เลิกขายกระเพราะปลา ส่วนผมทำงานเลี้ยงเขามาตลอดจนผมอายุมากขึ้นรู้จักคำว่าผู้ใหญ่มันก็สายเกิดไป พอมาทุกวันนี่ยายของผมได้แต่รอเงินผู้สูงอายุกับผู้พิการ ทางญาติช่วยบ้างนิดหน่อย ได้เงินผู้สูงอายุเดือนละ 800 ต่อเดือน เงินผู้พิการ 1000 ค่าใช้จ่ายค่าไฟค่าน้ำ ค่ากิน ของคุณยายกับของผม
จนมาถึงทุกวันนี้ คุณยายได้เกิดอาการหลงๆลืมๆ ตามอายุของเขาถามเรื่องเก่าๆ ทางซอยให้เขาไปอยู่บ้านพักคนชราแต่ผมไม่ให้เขาไปเพราะผมจะดูแลเขาเหมือนที่เขาเคยดูแลผมเมื่อตอนเด็ก เขาอดหลับอดนอนค่อยป้อนข้าวป้อนน้ำ จนเขาเข้าอายุ 89-90 เขาก็ถามเรื่องเก่าๆที่เขาเคยทำบ้างที่ยายเขาชอบพูดว่า ยายรักหนูกับพี่สาวหนูมากๆเลยน่ะ บ้างทีเขาก็พูดเรื่องตอนเด็กให้ฟัง จนมาถึงทุกวันนี้ผมได้ป้อนข้าวเขาตามปกติแล้วขึ้นมาบนห้องเพื่อให้เขามานอนข้างบนทุกครั้งเขานอนข้างล่างเพราะมันสะดวกที่เขาจะเดินเข้าห้องน้ำได้พอผมลงไป คุณยายได้เกิดอาการซักผมทำไรไม่ถูกเลยวิ่งไปให้คนในซอยบ้านช่วยเหลือ
ผมได้แต่ร้องให้แล้วคิดถึงเขาเห็นเขาใส่เครื่องช่วยหายใจมันทรมานเขา ผมเลยบอกเขาว่าอดทนน่ะเดียวเราได้กลับบ้านแล้วอยู่ถึงมือคุณหมอแล้วน่ะอาม่า
เขาอยากพูดแต่มันพูดไม่ได้ ได้แต่ฟังเราพูดถึงเขาพูดไม่ได้ เขาก็พยายามพูดได้ยินเสียงนิดน้อยว่าอยากกลับบ้าน ผมบอกว่านอนก่อนน่ะเดียวก็ได้กลับ
ผมอยากให้หาย 70% อีก 30 ผมอยากให้มันเป็นไปตามยถากรรม ผมอยากให้เขาหายอยากให้เขากลับมาพูดหรือมาบ่นให้ผมฟังทุกวัน จนคุณหมอบอกว่า
ถ้าเกิดจากอาการแบบนี้มีสิทธิ์ที่ 70-30 70 คือไม่อยู่อีก 30 คืออยู่ คุณหมอเลยตัดสิทธิใจถามเราว่าถ้าคุณยายไม่หายใจให้ปั้มหัวใจไหมค่ะ เราบอกว่าปั้มเลยครับขอให้เขารอดทุกอย่างมันเกิดขึ้นแบบนี้ผมทำไรไม่ถูก กลับมาบ้านไม่เห็นรอยยิ้มของยายไม่เห็นภาพเก่าๆที่คุณยายอยู่ประจำ มันทำให้ผมเสียสิ้งบ้างอย่างไปมันทำให้ผมรู้ว่า การที่ไม่มีเขาแล้วเราต้องอยู่ให้ได้แบบเขาที่เขาเคยอยู่มาเมื่อก่อน จนทำให้ผมคิดถึงเขานอนไม่ได้กินอะไรไม่ค่อยลง
#ผมอยากจะถามว่า สิ่งที่ผมทำลงไปผมแย่ใช่ไหมที่ดูแลเขาไม่ดีพอ ตอนนี้ผมทำใจไม่ได้เลยมีแต่คำที่คุณหมอบอกว่าถ้าคุณยายเสียเขาจะโทรติดต่อผมไม่อยากรับสายเลยเพราะยังไงมันก็ต้องเกิดขึ้น ผมควรทำยังไงดีครับเพราะให้เขาอยู่กับผมไปนานๆ
#ที่ผมมาเล่าผมอยากให้ทุกคนคิดในสิ่งที่ตัวเองทำถึงผมอายุจะน้อยแต่ผมคิดถึงในสิ่งที่คุณยายเล่ามาตลอด ผมมาระบายความรู้สึกที่ผมเจอมาวันนี้แล้วกระทูนี่จะอยู่ในสมองแล้วหัวใจของผมตลอดไป