ชีวิตคนเราไม่เท่ากัน

สวัสดีค่ะ เกริ่นเรื่องเลยนะคะ ดิฉันเกิดมาในตระกูลที่ไม่ได้รวยมากแต่ก็ไม่ได้ถึงกับจน พ่อของดิฉันมีพี่น้องห้าคน พ่อฉันเป็นคนที่สาม และทุกคนมีฐานะที่มั่นคงค่อยข้างไปในทางที่รวยและมีมากกว่าครอบครัวของฉัน พ่อของฉันมีลูกช้า ฉันกับน้องเลยเป็นหลานเกือบสุดท้ายของตระกูลพ่อฉันมีลูกสองคน คือฉันและน้องสาว ทุกๆวัน พ่อฉันเป็นคนไปรับ-ส่งที่รร.กลับมาแม่ฉันก็คอยทำอาหารไว้ให้ทานมันเป็นแบบนี้ประจำทุกวัน จนมันทำให้พวกญาติฝ่ายพ่อบอกกับพ่อและแม่ฉันว่า ทำไมไม่ปล่อยให้ไปกลับเองบ้าง ก็โตๆกันแล้ว ดูอย่างพี่ๆ (ก็คือพวกลูกลุงป้าอา) เขากลับเองตั้งแต่ ม.1 เดี๋ยวก็ไปใช้ชีวิตภายนอกไม่เป็นหรอก เหมือนลูกแหง่อยู่ในอกแม่  แต่แม่กับพูดว่า ที่แม่ให้พ่อไปรับไปส่ง เพราะว่าแม่เป็นห่วง ยังไงก็มีเวลาอยู่แล้ว จะได้ไม่ต้องเสียค่ารถเพิ่มด้วย ปลอดภัยกว่าตั้งเยอะ (แต่ฉันกับน้องก็เคยนั่งรถโดยสารกับเองบางครั้ง) การที่พ่อของฉันมีฐานะที่ไม่ได้ดีกว่าพวกเขา ทำให้พวกเขามองว่าครอบครัวฉันต่ำต่อยกว่า อาทิเช่น พวกพี่ๆ(ลูกพี่ลูกน้องกัน) จะพาฉันกับน้องไปเที่ยว พวกเขาก็จะย้ำเสมอว่าให้แต่งตัวสวยๆ เสื้อผ้าที่ดูดีหน่อยนะ จนบางครั้งฉันก็ไม่อยากไป มันเป็นการไปแล้วดูต่ำกว่าคนอื่น และเมื่อไม่นานมานี้ พ่อของฉันพึ่งซื้อรถใหม่ (มือสอง) พวกลุงๆป้าๆก็จะมาบอกว่า ซื้อรถใหม่มือหนึ่งไปเถอะ ใช้ทำไมมือสอง เป็นฉันฉันไม่ซื้อนะ (ฉันจะพยายามคิดว่าพวกเขาหวังดีแล้วกัน) เวลาบ้านมีเทศกาล แม่ฉันเป็นคนชอบทำอาหาร ก็จะทำแบบหม้อใหญ่ๆไว้มากินรวมกัน คนพวกนี้ก็จะช่วยออกบ้าง แต่ถ้ามันเป็นของจุกจิกแม่ฉันก็จะเป็นคนออกทั้งหมด แม่บอกว่าให้ทานคนได้บุญนะลูก แล้วก็จะมีลุงเขยคนนึงเขาเป็นครู ก็จะสอนหนังสือวิชานั้นให้ฉันกับน้องฟรี แต่แม่ของฉันก็ซื้อของไปให้ตลอดถือว่าเป็นน้ำใจ ฉันกับน้องซาบซึ้งมาก แต่ที่ไม่อยากไปเรียนกับลุงเขยเพราะสายตาของป้าแท้ๆกดดันมากกว่าเหมือนไม่อยากให้ใครดีกว่าลูกตัวเอง ( ฉันพยายามคิดนะ ว่าทำไมต้องมาอิจฉาชีวิตของฉันด้วย ทั้งๆที่ตัวเองดีกว่า เวลาคนชมฉัน ป้าคนนี้ก็จะชักสีหน้าไม่พอใจแล้วก็พูดถึงลูกตัวเองมาแทรกตลอด)  บอกตรงๆค่ะ ฉันกลับน้องแทบไม่ค่อยได้ไปดูหนังโรงเลย ปีนึงครั้งนึงหรือไม่ก็ทั้งปีไม่ได้ไปเลย เกิดมานับครั้งได้ว่าไปกี่ครั้ง แต่ฉันไม่ได้เศร้านะคะ เพราะว่าการที่ฉันไม่ได้ไปดูหนัง ฉันมีเวลาอยู่กับครอบครัวมากขึ้น บางครั้งทำขนมกับแม่ ดูหนังในทีวีกับพ่อ ช่วยแม่ขายของ(ลืมบอกค่ะบ้านฉันเปิดร้านขายของ) ยิ่งเวลาไปเที่ยวกับเพื่อนยิ่งไม่ค่อยได้ไปค่ะ ไม่ใช่ว่าพ่อแม่ห้ามนะคะ แต่ฉันกับน้องอยากช่วยแม่ขายของมากกว่า เวลาฉันกับน้องอยากได้อะไรก็จะเก็บเงินซื้อเองจะได้ไม่เปลี่ยนเงินพ่อกับแม่ ทุกวันนี้ฉันห่อข้าวไปกินที่รร. เองเพื่อประหยัดเงิน และมันประหยัดไปได้เยอะเลย ก่อนหน้านั้นน้องน่าจะหลุดปากมา บอกว่าหนูเคยโดนเพื่อนไม่คุยด้วย เพราะว่าหนูจน ฉันโครตจะจุกและคิดกับตัวเองเสมอว่าฉันจะพาครอบครัวไปในทิศทางที่ดีขึ้น ยกระดับชีวิตของครอบครัวฉัน พ่อเคยพูดกับฉันว่า พ่อกับแม่ไม่มีอะไรจะให้หนู นอกจากความรู้และการศึกษาที่จะให้ได้ ฉันกับน้องเลยต้องขยันค่ะ ทั้งเกรดเฉลี่ย ต้องทำให้ได้ดี เพราะเป็นสิ่งเดียวที่พ่อและแม่ให้มา อย่างน้อยๆมันก็เป็นอย่างเดียวที่จะสามารถยกระดับชีวิตของฉันให้ดีขึ้นเป็นอันดับแรก ฉันเกลียดการโดนบูลลี่และดูถูกมาก คนไม่เคยโดนอาจจะไม่รู้ถึงความรู้สึกนี้ แต่ขอเถอะค่ะ อย่าไปดูถูกชีวิตใครเลยเพราะบางครั้งเราไม่เคยตกไปอยู่ในที่ๆเขากำลังเจออยู่ และยิ่งอย่าดูถูกที้สุดคือ ครอบครัวเอง คนอื่นมองมาด้วยสายตาดูถูกมันไม่เท่ากับสายตาที่ญาติมองมาหรอกจริงมั้ย วันนี้แค่อยากมารับายหน่ะค่ะ