โวหารภาพพจน์ "ลิลิตพระลอ"

เวลา วารี ไหลไปมิย้อนกลับ ทางเดิน คนจริง มิเหลียวหลัง แรกรุ่น ก้าวข้ามฤดู มีพลัง มิรอรั้ง พุ่งไป เส้นชัยปอง ร้อนแดด ฝนหนาว หลายคราวผ่าน ล้วนถึงกาล งานเลิก ให้ลาถอย ผ่านชีวิต มากล้วน ทิ้งร่องรอย แดดอ่อ

งานเรื่องโคลงสี่สุภาพ ให้แต่งโคลงสี่สุภาพจำนวน ๒ บท เรื่อง หนังสือคือแหล่งปัญญา คำบังคับ ๑. อัศจรรย์ ๒. เสริมสร้าง ๓. ปรารถนา ๔. สมอง ๕. อนาคต รายละเอียดตามนี้เลยค่ะ แงงง

ซากเอ๋ยซากศพ เช่นชาวบ้านบางระจันขันรำบาญ ไม่เช่นนั้นท่านกวีเช่นศรีปราชญ์ หรือผู้กู้บ้านเมืองเรืองปัญญา อาจเป็นซากนักรบผู้กล้าหาญ กับหมู่ม่านมาประทุษอยุธยา นอนอนาถเล่ห์ใบ้ไร้ภาษา อาจจะมานอนจมถมดินเอย

           ล่วงลุประมาณ                              กาลอนุกรม  หนึ่งณนิยม    &n

...พระองค์ทรงค้นพบ การเวียนจบของจักรวาล  หนทางที่จะว่ายผ่าน วัฏสงสารอันปลดปลง  สายพิณที่ดีดนั้น ถ้าปล่อยให้มันเริ่มหย่อนลง  ละเลยและลืมหลง จะคงสำเนียงเป็นพิณไหม 

โคลงสองดั้น @ รัก คือธรรมเที่ยงแท้ ปฏิบัติชัด"เกื้อ"แล้ กระทำ  @ นำ เมตตา จรัสจ้า จงหยัดยืนกล้าท้า บั่น"กู" @ พึงตื่นรู้ "รับใช้" แด่ทุกผองผ

คนวาดรูป กราฟฟิคดีไซด์ คนเขียน 3D นักกวีคนเขียนหนังสือ คนทำเพลงคนเขียนเพลงนักร้อง คนทำหนังคนเขียนบท หมดอนาคต.....................

@ ประจงประเจิด ประดิษฐ์คำ มโนกระทำ สถานกาล ระลึกพระคุณ นิรันดร์ขาน มุมั่นจะสาน พระเมตตา