หนูอายุ 15 ค่ะ อีกประมาน3-4เดือนจะ 16 ปี
.
.
.
คือ...ปัญหาที่มันหนักมากๆตอนนี้หนูมีหลายเรื่องมาก แต่ที่หนักที่สุด ที่ไม่สามารถพักความคิดได้เลย คือเรื่องในครอบครัว หนูเป็นเด็กที่อยู่กับปู่กับย่ามาตังแต่เกิดค่ะ ถามว่าตอนนั้นพ่อกับแม่หนูไปไหน....ตอนนั้นเขาติดยากันทั้งคู่ค่ะ แม่หนูหลังจากคลอดหนู ก็ไม่เคยดูแล พ่อก็เอาแต่ความสุขกับสิ่งนอกกาย เรื่องราวความทรงจำในวัยเด็กของหนูไม่ค่อยเหมือนกับเด็กๆทั่วไปเลยค่ะ พอหนูโตมา จนอายุ 6-7 ขวบความทรงจำแรกที่จำได้มาตลอด คือภาพที่พ่อของหนูทุบตีแม่ สาระพัดจะทำทุกอย่าง ตัวหนูตอนนั้น จำได้แค่ว่าหลังจากพ่ออารมณ์ดีขึ้น หนูก็ทำได้แค่เดินเข้าไปกอดแม่หนู บอกกับแม่ของหนูว่า"แม่จ๋า...ไม่ร้องไห้นะ เดี๋ยวก็หายแล้ว"เด็กอายุ 6-7 ขวบ มีความทรงจำในวัยเด็กที่แย่มากๆเลยค่ะ แต่ตอนเด็กๆหนูไม่เคยคิดอะไรเลยคิดแค่ว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เริ่มวันใหม่ มันจะดีขึ้นนั่นคือความทรงจำแรกสมัยหนู อายุ 6-7 ปี แต่หลังจากนั้น...แม่ของหนู ก็ดูแลหนูอย่างดี พ่อก็ไม่ทำแม่เหมือนก่อน ตอนนั้นมันดีมากๆนะคะ มันคือความสุขที่หาไม่ได้เลยค่ะ แม่กับพ่อพาหนูไปเที่ยวที่หนูอยากไป หนูอยากกินอะไรหนูก็ได้กิน ความรักดีๆที่พ่อกับแม่ให้หนูตอนนั้น มันมีค่ามากๆมันหาไม่ได้กับเด็กแบบหนูแล้วค่ะ แต่ความสุขนั้นมันก็อยู่กับหนูได้ไม่นานหรอกค่ะ พอหนูอายุได้ 11 ปี ก็ประมาน ป.5ได้ค่ะ พ่อกับแม่หนูก็ทะเลาะกันหนักมาก และผลที่ตามมา ก็คือเขาเลิกกันค่ะ เหตุผลหน่ะหรอคะ พ่อหนูมีคนอื่น จนทำให้แม่หนูหมดความอดทนเลยเลิกกันในที่สุด ตอนนั้นใจหนูแตกสลายเป็นผงเป็นฝุ่นเลยค่ะ ได้แต่มองพ่อกับแม่ที่กำลังทะเลาะกัน ตอนนั้นหนูทำอะไรไม่ได้ นอกจากมองดูเขาสองคน ทำได้แค่มองหน้าพ่อกับแม่ ทำได้แค่โบกมือลาแม่ตอนที่แม่ได้ทิ้งหนูไป เสียใจมากๆค่ะ แล้วหลังจากนั้นหนูก็มีติดต่อกับแม่หนูบ้าง แม่หนูยังดูแลหนูอยู่บ้าง ได้เจอกัน พาหนูไปเที่ยว แต่กับพ่อ หนูค่อนข้างจะไม่ค่อยมีความสุขเลยค่ะ พ่อของหนูพอหลังจากเลิกกับแม่ เขาก็กลับไปหาพวกยาเสพติดเหมือนเดิม แล้วก็หนักมากๆด้วย พอเวลาไม่พอใจ หรือทะเลาะกับย่าของหนู พ่อก็จะมาลงที่หนูตลอด ทั้งตบทั้งตี สาระพัด เหมือนตอนที่พ่อทำแม่ไม่มีผิด จนครั้งนึง หนูป่วยมากจนต้องนอนโรงพยาบาล ตอนนั้นก็คงมีแค่ย่ากับปู่ที่อยู่ดูแลหนูในตอนที่หนูป่วย แล้วผลสรุปที่หนูป่วย หนูเป็นพาหะธารัสซีเมีย+กับไข้เลือดออก ตอนนันมันทรมานมากๆ หนูต้องการกำลังใจจากคนที่หนูรัก คือพ่อกับแม่ของหนูแต่ตอนนั้น คนที่อยู่ข้างๆหนูก็มีแต่ย่ากับปู่เท่านั้น หลังจากวันนั้นพ่อหนูก็หายไป ทำให้หนูต้องเข็มแข็งมากๆ เพื่อให้อยู่รอด และหนูก็ค้นพบว่าคนที่รักหนูไม่น้อยไปกว่าพ่อกับแม่หนูเลย ก็คือปู่กับย่าของหนู หลังจากนั้น หนูก็พยายามตั้งใจเรียน ไม่เกเร ทำทุกอย่างให้ปู่กับย่ามีความสุขและภูมิใจในตัวหนู แล้วมันก็เป็นไปตามหวังมากๆค่ะ พอหนูขึ้นมาป.6หนูได้เป็นทั้ง นักดนตรีของโรงเรียน นักกีฬา สภานักเรียน ดรัมเมเยอร์ของโรงเรียน แล้วยังสอบได้ที่ 1 ของห้องและสายชั้น ตอนนั้นหนูมีความสุขมากๆ ที่หนูสามารถทำให้ปู่กับย่าของหนูภูมิใจในตัวหนูได้ แต่นั่นมันก็แค่ช่วงเวลาช่วงเวลาหนึ่งนั้นแหละค่ะ พอหนูขึ้นมัธยมต้น จากเด็กที่ตั้งใจเรียน เด็กที่ไม่เกเรกับปู่ย่า ก็กลายเป็นเด็กที่ดื้อรั้น เกเรไม่เอาไหน จนสุดท้าย สิ่งที่ผิดพลาดที่มันเกิดจากตัวหนูที่ได้ก่อ มันทำให้หนูได้เห็นหยดน้ำตาคนปู่และย่า วันนั้นหนูไม่รู้คิดอะไรอยู่ เพื่อนของหนูชวนให้หนูไปห้องน้ำตอนเรียนอยู่ หนูก็คิดว่าตอนนั้นคงไม่มีอะไรมาก แค่ไปเข้าห้องน้ำ แต่ที่ไหนได้ เพื่อนของหนูที่ชวนหนูไปเข้าห้องน้ำ เขาได้ชวนหนูสูบบุหรี่ ทีแรกหนูก็ไม่เอาด้วยหรอกค่ะ แต่ด้วยความกดดันที่เพื่อนหนูทำ มันเลยทำให้หนูปล่อยใจไปกับมัน แล้วสุดท้ายก็จบที่ห้องปกครองค่ะ ย่าของหนูตอนรู้ว่า หลานที่เขาถนุถนอมมาตั้งแต่เกิด ทำให้เขาเสียใจ เขาไม่พูดอะไรเลยค่ะ เขาเดินมารับหนูกลับบ้าน เดินออกจากรร.เขาก็นิ่ง แต่สิ่งๆหนึ่งที่เห็นได้ชัดเลย คือน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมาทีละหยด ตอนนั้นทำให้หนูรู้ได้ทันที ว่าย่าของหนูคงเสียใจมากๆ และหลังจากวันนั้น หนูก็ได้สัญญากับตัวเอง ว่าจะตั้งใจเรียน จะไม่ทำให้ย่าต้องผิดหวังรอบสอง แล้วหลังจากนั้นทุกอย่างมันก็ดีขึ้น บทเรียนครั้งนั้นทำให้หนูรู้ว่า ใครที่สำคัญกับชีวิตของหนู อะไรมันดีที่สุดสำหรับหนู แล้วหนูก็ต้องอดทนให้ได้ อย่างน้อยๆต่อให้หนูไม่มีพ่อ ไม่มีแม่เหมือนตอนเด็กๆ แต่หนูก็ยังมีย่า ยังมีปู่ที่คอยอยู่ข้างๆ และให้กำลังใจหนูมาตลอด การที่เราเคยมีแล้วมันได้หายไป ทุกอย่างมันมีเหตุผล หนูเชื่อว่ายังมี ใครอีกหลายๆคนที่แย่กว่าหนู หนูอยากให้คนเหล่านั้น สู้ๆนะคะ ฟ้าหลังฝนมันมักจะสวยงามเสมอ เราต้องเข็มแข็ง อดทน ต่อสู้กับสิ่งที่ต้องเจอให้ได้............
ปล.หนูเป็นโรคซรึมเศร้าค่ะ แต่ใกล้จะหายแล้ว ยังมีอาการกลับไปคิดถึงอดีตอยู่บ้าง ทำร้ายตัวเองอยู่บ้าง แต่หนูจะพยายามรักษาตัวเอง เพื่อให้หนูได้อยู่ต่อสู้กับสิ่งที่ต้องเจออีกในวันข้างหน้า แล้วเพื่อคนที่ยืนอยู่ข้างหลังหนูด้วย..
ปล(2).ใครที่มีปัญหา อยากระบายปัญหาของตัวเอง หลังไมมาได้นะคะ
[ขอบคุณ ที่เข้ามาอ่านกันนะคะ]
ประสบการณ์ปัญหาครอบครัว ของเด็กอายุ 15 ปี (ปัญหาระดับชาติ)
.
.
.
คือ...ปัญหาที่มันหนักมากๆตอนนี้หนูมีหลายเรื่องมาก แต่ที่หนักที่สุด ที่ไม่สามารถพักความคิดได้เลย คือเรื่องในครอบครัว หนูเป็นเด็กที่อยู่กับปู่กับย่ามาตังแต่เกิดค่ะ ถามว่าตอนนั้นพ่อกับแม่หนูไปไหน....ตอนนั้นเขาติดยากันทั้งคู่ค่ะ แม่หนูหลังจากคลอดหนู ก็ไม่เคยดูแล พ่อก็เอาแต่ความสุขกับสิ่งนอกกาย เรื่องราวความทรงจำในวัยเด็กของหนูไม่ค่อยเหมือนกับเด็กๆทั่วไปเลยค่ะ พอหนูโตมา จนอายุ 6-7 ขวบความทรงจำแรกที่จำได้มาตลอด คือภาพที่พ่อของหนูทุบตีแม่ สาระพัดจะทำทุกอย่าง ตัวหนูตอนนั้น จำได้แค่ว่าหลังจากพ่ออารมณ์ดีขึ้น หนูก็ทำได้แค่เดินเข้าไปกอดแม่หนู บอกกับแม่ของหนูว่า"แม่จ๋า...ไม่ร้องไห้นะ เดี๋ยวก็หายแล้ว"เด็กอายุ 6-7 ขวบ มีความทรงจำในวัยเด็กที่แย่มากๆเลยค่ะ แต่ตอนเด็กๆหนูไม่เคยคิดอะไรเลยคิดแค่ว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เริ่มวันใหม่ มันจะดีขึ้นนั่นคือความทรงจำแรกสมัยหนู อายุ 6-7 ปี แต่หลังจากนั้น...แม่ของหนู ก็ดูแลหนูอย่างดี พ่อก็ไม่ทำแม่เหมือนก่อน ตอนนั้นมันดีมากๆนะคะ มันคือความสุขที่หาไม่ได้เลยค่ะ แม่กับพ่อพาหนูไปเที่ยวที่หนูอยากไป หนูอยากกินอะไรหนูก็ได้กิน ความรักดีๆที่พ่อกับแม่ให้หนูตอนนั้น มันมีค่ามากๆมันหาไม่ได้กับเด็กแบบหนูแล้วค่ะ แต่ความสุขนั้นมันก็อยู่กับหนูได้ไม่นานหรอกค่ะ พอหนูอายุได้ 11 ปี ก็ประมาน ป.5ได้ค่ะ พ่อกับแม่หนูก็ทะเลาะกันหนักมาก และผลที่ตามมา ก็คือเขาเลิกกันค่ะ เหตุผลหน่ะหรอคะ พ่อหนูมีคนอื่น จนทำให้แม่หนูหมดความอดทนเลยเลิกกันในที่สุด ตอนนั้นใจหนูแตกสลายเป็นผงเป็นฝุ่นเลยค่ะ ได้แต่มองพ่อกับแม่ที่กำลังทะเลาะกัน ตอนนั้นหนูทำอะไรไม่ได้ นอกจากมองดูเขาสองคน ทำได้แค่มองหน้าพ่อกับแม่ ทำได้แค่โบกมือลาแม่ตอนที่แม่ได้ทิ้งหนูไป เสียใจมากๆค่ะ แล้วหลังจากนั้นหนูก็มีติดต่อกับแม่หนูบ้าง แม่หนูยังดูแลหนูอยู่บ้าง ได้เจอกัน พาหนูไปเที่ยว แต่กับพ่อ หนูค่อนข้างจะไม่ค่อยมีความสุขเลยค่ะ พ่อของหนูพอหลังจากเลิกกับแม่ เขาก็กลับไปหาพวกยาเสพติดเหมือนเดิม แล้วก็หนักมากๆด้วย พอเวลาไม่พอใจ หรือทะเลาะกับย่าของหนู พ่อก็จะมาลงที่หนูตลอด ทั้งตบทั้งตี สาระพัด เหมือนตอนที่พ่อทำแม่ไม่มีผิด จนครั้งนึง หนูป่วยมากจนต้องนอนโรงพยาบาล ตอนนั้นก็คงมีแค่ย่ากับปู่ที่อยู่ดูแลหนูในตอนที่หนูป่วย แล้วผลสรุปที่หนูป่วย หนูเป็นพาหะธารัสซีเมีย+กับไข้เลือดออก ตอนนันมันทรมานมากๆ หนูต้องการกำลังใจจากคนที่หนูรัก คือพ่อกับแม่ของหนูแต่ตอนนั้น คนที่อยู่ข้างๆหนูก็มีแต่ย่ากับปู่เท่านั้น หลังจากวันนั้นพ่อหนูก็หายไป ทำให้หนูต้องเข็มแข็งมากๆ เพื่อให้อยู่รอด และหนูก็ค้นพบว่าคนที่รักหนูไม่น้อยไปกว่าพ่อกับแม่หนูเลย ก็คือปู่กับย่าของหนู หลังจากนั้น หนูก็พยายามตั้งใจเรียน ไม่เกเร ทำทุกอย่างให้ปู่กับย่ามีความสุขและภูมิใจในตัวหนู แล้วมันก็เป็นไปตามหวังมากๆค่ะ พอหนูขึ้นมาป.6หนูได้เป็นทั้ง นักดนตรีของโรงเรียน นักกีฬา สภานักเรียน ดรัมเมเยอร์ของโรงเรียน แล้วยังสอบได้ที่ 1 ของห้องและสายชั้น ตอนนั้นหนูมีความสุขมากๆ ที่หนูสามารถทำให้ปู่กับย่าของหนูภูมิใจในตัวหนูได้ แต่นั่นมันก็แค่ช่วงเวลาช่วงเวลาหนึ่งนั้นแหละค่ะ พอหนูขึ้นมัธยมต้น จากเด็กที่ตั้งใจเรียน เด็กที่ไม่เกเรกับปู่ย่า ก็กลายเป็นเด็กที่ดื้อรั้น เกเรไม่เอาไหน จนสุดท้าย สิ่งที่ผิดพลาดที่มันเกิดจากตัวหนูที่ได้ก่อ มันทำให้หนูได้เห็นหยดน้ำตาคนปู่และย่า วันนั้นหนูไม่รู้คิดอะไรอยู่ เพื่อนของหนูชวนให้หนูไปห้องน้ำตอนเรียนอยู่ หนูก็คิดว่าตอนนั้นคงไม่มีอะไรมาก แค่ไปเข้าห้องน้ำ แต่ที่ไหนได้ เพื่อนของหนูที่ชวนหนูไปเข้าห้องน้ำ เขาได้ชวนหนูสูบบุหรี่ ทีแรกหนูก็ไม่เอาด้วยหรอกค่ะ แต่ด้วยความกดดันที่เพื่อนหนูทำ มันเลยทำให้หนูปล่อยใจไปกับมัน แล้วสุดท้ายก็จบที่ห้องปกครองค่ะ ย่าของหนูตอนรู้ว่า หลานที่เขาถนุถนอมมาตั้งแต่เกิด ทำให้เขาเสียใจ เขาไม่พูดอะไรเลยค่ะ เขาเดินมารับหนูกลับบ้าน เดินออกจากรร.เขาก็นิ่ง แต่สิ่งๆหนึ่งที่เห็นได้ชัดเลย คือน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมาทีละหยด ตอนนั้นทำให้หนูรู้ได้ทันที ว่าย่าของหนูคงเสียใจมากๆ และหลังจากวันนั้น หนูก็ได้สัญญากับตัวเอง ว่าจะตั้งใจเรียน จะไม่ทำให้ย่าต้องผิดหวังรอบสอง แล้วหลังจากนั้นทุกอย่างมันก็ดีขึ้น บทเรียนครั้งนั้นทำให้หนูรู้ว่า ใครที่สำคัญกับชีวิตของหนู อะไรมันดีที่สุดสำหรับหนู แล้วหนูก็ต้องอดทนให้ได้ อย่างน้อยๆต่อให้หนูไม่มีพ่อ ไม่มีแม่เหมือนตอนเด็กๆ แต่หนูก็ยังมีย่า ยังมีปู่ที่คอยอยู่ข้างๆ และให้กำลังใจหนูมาตลอด การที่เราเคยมีแล้วมันได้หายไป ทุกอย่างมันมีเหตุผล หนูเชื่อว่ายังมี ใครอีกหลายๆคนที่แย่กว่าหนู หนูอยากให้คนเหล่านั้น สู้ๆนะคะ ฟ้าหลังฝนมันมักจะสวยงามเสมอ เราต้องเข็มแข็ง อดทน ต่อสู้กับสิ่งที่ต้องเจอให้ได้............
ปล.หนูเป็นโรคซรึมเศร้าค่ะ แต่ใกล้จะหายแล้ว ยังมีอาการกลับไปคิดถึงอดีตอยู่บ้าง ทำร้ายตัวเองอยู่บ้าง แต่หนูจะพยายามรักษาตัวเอง เพื่อให้หนูได้อยู่ต่อสู้กับสิ่งที่ต้องเจออีกในวันข้างหน้า แล้วเพื่อคนที่ยืนอยู่ข้างหลังหนูด้วย..
ปล(2).ใครที่มีปัญหา อยากระบายปัญหาของตัวเอง หลังไมมาได้นะคะ
[ขอบคุณ ที่เข้ามาอ่านกันนะคะ]