เราจะมาถามและอธิบายด้วยค่ะ..  คือว่าหนูเนี่ยเป็นเด็กอายุ17เดือนนี้18ค่ะ หนูไม่ได้เรียนต่อจบแค่ม.3 หนูมีพี่น้อง3คนหนูเป็นพี่คนโตส่วนคนกลางน้องสาวฝาแฝดเราค่ะ ใช่ค่ะหนูมีแฝด.. แล้วก็น้องสาวอีก1คน

..หนูไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ตั้งแต่เด็กค่ะ มีปู่และย่าเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก ปู่ใจดีและตามใจค่ะปู่บอกว่าเราเป็นเด็กดีและน่ารักนิสัยเงียบๆไม่ค่อยพูด ยอมคนง่าย อ่อนแอไม่ชอบอธิบาย ส่วนน้องสาวฝาแฝดของหนูนิสัยห้วนๆไม่ยอมคน ปากแจ๋ว ไม่สนโลกค่ะ หนูใช้ชีวิตปกติเลยค่ะจนหนูได้ มาเรียนต่างจังหวัดในช่วงม.1เพราะตามปู่และย่ามาค่ะเพราะมาทำงานเลยย้ายโรงเรียนมา อยู่มาช่วงม.2ย่าหนูป่วยค่ะจนเข้าโรงพยาบาลจนได้รู้ว่าป่วย และมีโรคประจำตัวเพิ่มขึ้นมาจากเดิม..แต่เดิมมีโรคเบาหวานอยู่แล้วค่ะเป็นมานานมากๆแล้วจนอาการป่วยของย่าเริ่มหนักขึ้น จนต้องย้ายกลับมาที่ที่บ้านเดิมคือต่างจังหวัดค่ะ..หนูจำเป็นต้องย้ายมากลางเทอมในช่วงม.2กลางเทอม ค่ะ..และหนูก็ได้เข้าโรงเรียนเดิม นั้นแหละค่ะจุดเปลี่ยนหลังจากที่หนูได้กลับมาอยู่บ้าน หนูมีหน้าที่ ที่ต้องดูแลย่าแหละบ้านรวมกับน้องสาว อาการย่าเริ่มป่วยเรื่อยๆและทรุดลงจนได้นอนโรงบาลบ่อยๆจนหนูได้ขึ้นม.3นั้นแหละค่ะชีวิตเปลี่ยนเลย ย่าหนูเข้าโรงพยาบาลบ่อยขึ้นและคนที่เฝ้าก็คือหนูพลัดกับน้องสาวแต่เป็นหนูซะส่วนมากเลยค่ะเพราะน้องไม่ค่อยดูสนใจเท่าไหร่ด้วยความที่ว่าย่าเลี้ยงหนูมาตั้งแต่เล็กหนูก็เป็นห่วงและรักย่ามากๆถึงขั้นเรียกว่าแม่เลยค่ะ ..ย่าหนูเข้าโรงบาลบ่อยจนแบบว่าออกได้2วันก็เข้าใหม่ค่ะบางทีก็นอนยาวๆไปเลยค่ะ คนที่ต้องเฝ้าก็คือหนูโดยที่ขาดเรียนเยอะมากๆและลาบ่อยๆ แต่จะทำไงได้ไม่มีคนเฝ้าเลยค่ะ อยากจะบอกส่วนต่างๆของย่าค่ะย่ามีลูก5คนไปอยู่กับครอบครัวหมดค่ะ และย่าได้อยู่กับหนูส่วนปู่ก็มีรักใหม่ค่ะ อันนี้เข้าใจได้แต่ปู่ไม่ทิ้งนะคะ ยังดูแลและเข้ามาหาค่ะ และอาการย่าก็หนักเรื่อยๆเพราะย่ามีแผลเพราะเหยียบถ่านไฟมาค่ะด้วยอาการที่เป็นเบาหวาน อย่างที่ทุกคนรู้ค่ะคนเป็นเบาหวานหากมีแผลที่ขาหรือเท้าจะหายยากมากๆค่ะ และย่าของหนูก็ได้แผลหนักเอาเรื่องเลยค่ะ จนได้

ตัดนิ้วเท้านิ้วนิ้วนึงไป😓นั้นก็คือนิ้วโป้งหรือหัวแม่เท่านั้นแหละค่ะและอาการก็หนักเพราะป่วยจากโรคใหม่จนเข้าห้องicuค่ะได้อยู่7วัน และได้ออกมาแยกตัวในห้องพักฟื้น ตอนนั้นก็มีลูกสาวแกมาหานะคะไม่ถึงอาทิตย์ถ้าจำได้และก็กลับค่ะ หลังจากออกจากโรงบาลไม่นานก็มีหนูดูแล และลูกของย่าก็มาดูแลที่บ้านค่ะลูกสาวคนเดิมที่มาเฝ้าที่โรงบาลค่ะ อยู่ดูแลเดือนนึงแล้วก็ไปช่วงนั้นอาการดีขึ้นไม่ได้หนักเท่าไหร่หลังจากออกจากโรงบาลและได้เดือนกว่าอาการก็หนักขึ้นเพราะย่าเราได้เจาะปอดตอนอยู่โรงบาลค่ะช่วงนั้นบวมน้ำเกลือหนักมาก และหนูก็ได้ดูแลจ่าต่อหลังจากที่ลูกของย่ากลับไป หนูเรียกอาก็แล้วกันนะคะ อาการย่าก็ทรุดลงและหนักขึ้นเรื่อยๆจนเข้าโรงบาลจากที่บ่อยคือบ่อยกว่าเดิมคนพาไปคือหนูค่ะ จัดการเอกสารก็หนูทั้งหมดไม่ค่อยมีใครรู้เกี่ยวกับย่านอกจากหนูเลย และย่าได้มีการทรุดลงจนขาไม่มีแรงเดิน แบบที่ว่าติดเตียงอ่ะค่ะ หนูเลยต้องดูแลย่าทั้งที่บ้านและโรงบาลจนหนูไม่มีเวลาเรียนเลยเอาจริงๆค่ะ อาทิตย์นึงไปไม่ถึง4วันบางครั้งก็นอนโรงบาลยาวๆจนไปอาทิตย์ล่ะครั้งเลยค่ะ จนเปลี่ยนเทอมเพราะหนูก็ดูแลมาตลอด และได้ขึ้นเทอมสองก็อย่างเดิมแหละค่ะย่าเดินยังไม่ได้ ก็ต้องดูแลยาวๆ แต่ไม่ค่อยได้นอนโรงบาลบ่อยนักอาทิตย์ล่ะ2วันค่ะ ช่วงนี้ได้นอนเพราะความดันตกค่ะ และอาการก็ดีขึ้นค่ะแต่ด้วยได้โรคใหม่มาคือโรคตับแข็งค่ะ ขอบอกว่าย่าหนูไม่เคยกินเหล้าหรือสูบบุหรี่เลยค่ะ จนอาการป่วยโรคตับก็มาและได้รักษาอีกโรงพยาบาลในตัวเมืองดลยค่ะ ค่อนข้างไกลจากบ้าน โดยที่ไปโรงพยาบาลได้คือจ้างรถค่ะ ที่บ้านไม่มีรถ ถ้าไปโรงบาลรัฐก็เป็นหนักๆก็รถฉุกเฉินค่ะไปบ่อยมากๆ ไปทีไรก็นอนโรงบาลตลอดค่ะ จนได้รักษาโรคตับที่ในเมืองค่ะ ย่าก็ยังไม่ดีขึ้นร้อยเปอร์เซ็นต์ค่ะ แต่ก็เดินได้แค่นิดเดียวค่ะโดยต้องพยุง เดินได้ไม่ถึง10ก้าวก็ขาอ่อนและเหนื่อยค่ะ และหนูก็ต้องเข้าเทอมสองทุกอย่างโอเคและดีขึ้นเรื่อยๆค่ะแต่ย่าก็ไปหาหมอเรื่อยๆแต่ไม่ได้นอนโรงบาลบ่อยๆแล้วค่ะทุกอย่างก็โอเคและหนูก็ได้มีเวลาเรียนค่ะ.... จนเวลาผ่านมาจนถึงวันที่หนูต้องจบแต่หนูไม่จบค่ะ เพราะขาดโรงเรียนไปในช่วงเทอมแรกในชั้นม.3ค่ะ เศร้ามากก และหนูก็ได้เรียนใหม่ค่ะเรียนเพิ่ม และย่าอาการนอนโรงบาลก็มาอีกค่ะเพราะโรคตับ ครั้งนี้นอนบ่อยเพราะย่าจะมีอาการเหนื่อยมากๆ เพราะท้องโตสาเหตุคือมีน้ำในท้องค่ะต้องไปเจาะออกบ่อยอาทิตย์ละ2ครั้งค่ะ...ส่วนน้องสาวก็ไม่สนใจเท่าไหร่เพราะมีหนูดูแลย่า ก็ช่วยๆกันดูค่ะใช่ว่าหนูจะดูคนเดียว และก็ได้เข้าสู่ช่วงวัยรุ่นนั้นแหละค่ะอาการอยากเที่ยวไปกับเพื่อนก็มาค่ะ แต่ไม่ใช่หนูนั้นคือน้องสาวหนูเองค่ะ น้องสาวจะไปกับเพื่อนหนีเที่ยวค่ะแบบแอบไปกลับมาอีกทีก็ตี2แต่ก็มีโดนปู่จับได้ค่ะ และคนที่โดนด่าก็เป็นหนูเช่นเคยเพราะหนูเป็นพี่มีหน้าที่ดูแลน้องแต่น้องกลับทำตัวแบบนี้ หนูก็โดนด่าไปตามระเบียบแต่ปู่ไม่ค่อยอยากจะดุหนูเท่าไหร่ ปู่อยากจะดุน้องแต่มันก็ไม่ฟัง ค่ะ....ไม่สนโลกจริงๆ หนูก็อยากไปเที่ยวบ้างนะคะแต่ความห่วงย่ามากกว่าทิ้งไม่ได้ และเวลาก็ผ่านไปหนูจบม.3แล้วค่ะ และมีวันนึงย่าก็บอกว่าอยากแยู่กับลูกสาว แต่ลูกสาวแกก็อยู่ต่างจังหวัดไม่ไกลกันมากค่ะ และหนูก็ได้ตัดสินใจมากลับย่าเพราะหนูห่วงย่าถ้าหนูไม่มาย่าก็อาจจะได้อยู่คนเดียวเพราะอาและแฟนของอาต้องทำงานค่ะ และหนูก็มาอยู่นี่ หนูก็ทำหน้าที่คืองานบ้านปกติเลยค่ะ ที่บ้านอามีอยู่6คนรวมหนูกับย่าในตอนนั้น ... หนูมีหน้าที่ทำงานบ้านล้างจานหุงข้าว มีลูกสะใภ้ของอาช่วยๆงานบ้านอยู่ค่ะรุ่นเดียวกับหนูเลยค่ะ ทุกคนคือต้องไปทำงานเลี้ยงตัวเองแต่หนูได้ดูย่าค่ะ หนูก็ได้ไปทำในบางโอกาสค่ะ ส่วนมากก็ดูแลย่าค่ะ หน้าที่ทำกับข้าวก็อาค่ะ เวลาที่ทุกคนไปทำงานหนูก็ต้องทำงานบ้านไว้ล้างจานที่กินไว้เมื่อเช้าซักผ้าให้ทุกคน แล้วแต่ว่าเค้าจะให้ตังมั้ยอันนี้บางโอกาสค่ะ รองเท้าก็ขัดให้ไม่กี่ครั้งถุงเท้าก็ซักให้ทุกคนค่ะ เพราะเค้าทำงาน แต่หนูไม่ได้เงินด้วยเค้านะคะ เพราะหาเลี้ยงกันเองค่ะ หนูก็มีค่าขนมที่อาให้นิดหน่อยล่ะหนูก็ทำงานในบางโอกาสหนูก็เก็บเพราะไม่ค่อยจะใช้กลัวเปลืองค่ะเพราะไม่ค่อยมี

.....และหนูทำหน้าที่แบบนี้จนบ้านที่ลูกสาวย่าอีกคนนึงปลูกให้ ลักษณะบ้านคือก่ออิฐ มีห้องน้ำตัวบ้านโล่งๆ ประมาณนั้นค่ะไม่ได้ฉาบห้องครัวหน้าห้องน้ำยังทำไม่เสร็จค่ะ เลยลงมาอยู่กับย่าก่อนเพราะด้านบนที่มันค่อนข้างแคบมากๆ ขนาดที่ได้นอนในครัวกับย่าค่ะ เพราะพื้นที่น้อย อันนี้เข้าใจได้ไม่ดราม่าค่ะ แต่ที่ดราม่าคือหลังจากที่ลงมาอยู่ด้านล่างแล้วตอนแรกยังไม่มีประตูค่ะ ใช่แค่ผ้ามาปิด ช่วงนั้นแอบน่ากลัว และได้มาอยู่ด้านล่างที่บ้านที่พึ่งสร้างและนั้นแหละค่ะ บ้านในนี้คือในป่าค่ะ ไม่มีผู้คนเลยเพราะบนอยู่ เอาแบบว่าเหมือนอยู่สองคนค่ะ อาก็ไม่ค่อยได้ลงมาดูเท่าไหร่จนย่าดราม่าว่าไม่มีใครสนใจให้อยู่กับหนูสองคน ไม่มีใครให้คุยด้วย สัญญาณก็มีขีดเดียวอย่างว่าแหละค่ะในป่า แต่ที่บ้านอาติดอินเทอร์เน็ตค่ะ แต่ลงมาไม่ถึง ถ้าหากถึงก็หลุดบ่อยค่ะ เพีาะมันห่างกันนิดหน่อยประมาณร้อยเมตรได้แหละค่ะ หรืออาจจะน้อยกว่านั้นนิดเดียวเอาเป็นร้อยเมตรเลยค่ะ 

หนูแหละย่าเงียบเหงามากไม่ค่อยเจอผู้คนถ้าออกไปข้างนอกก็มีแต่โรงบาลค่ะ อาทิตย์หนึ่งไปทีค่ะ แต่ตอนนี้ 1เดือนกว่ายังไม่ไปเลยเพราะอาการย่าดีขึ้นมากๆ เพราะอยู่กับหนู หนูทำหน้าที่ทำกับข้าวงานบ้านทุกอย่างแต่ไม่มีคนคุยด้วยเลยค่ะว่างๆฟังธรรมกับย่าค่ะ ปล่อยวางหน่อยให้สบายใจไม่อยากให้ย่าคิดมาก เพราะย่าดราม่าว่าไม่มีใครสนใจบ้านใกล้กับอาก็ไม่ค่อยลงมาค่ะ ที่หนูบอกขึ้นๆลงๆเพราะเป็นทางเรียบแล้วก็เนินนะคะ หนูเดินเอาค่ะ มันค่อนค้างใกล้ แต่ก็ไม่มีใครลงมาดูหรือคุยด้วยนานๆทีอาลงมา ทุกวันนี้เศร้ามากเลยค่ะเงียบเหงามากๆ เหมือนทั้งโลกมีอยู่สองคนไม่ได้ออกไปไหน อาเอามอไซค์ไปทำงานและแฟนอาก็ขับรถยนต์ กับข้าวที่กินส่วนมากเป็นปลาค่ะกินปลาทุกวันเลยค่ะ เพราะอาเป็นคนซื้อกลับข้าวเข้าตู้เย็นค่ะ มีแต่ปลาจริงแค่ปลาค่ะผักไม่มีเวลาออกไปด้านนอกหนูก็ซื้อค่ะ เพราะเดี๋ยวจะได้กินแต่ปลา เวลาหนูจะออกไปไหนหนูก็ไปไม่ได้ค่ะ ห่วงย่าไม่อยากให้อยู่คนเดียว เวลาอาไม่ไปทำงานก็ลงมาบ้าง แต่ไม่บ่อยค่ะ จนตอนนี้หนูเหงามีอาการเหม่อจิตใจไม่อยู่กับตัว ไม่ได้คุยกับใคร คิดท้อเหนื่อยมากๆค่ะไม่อยากอยู่แบบนี้ เพราะแฟนอาด่าหนูบ่อยทำอะไรก็ไม่ถูกใจ และก็ไม่ให้เกียรติย่าเลยค่ะพูดเป็นเล่นจนย่าร้องไห้และบอกหนูว่าอยากกับอยู่บ่อยมากๆ ทั้งเหนื่อยทั้งท้อ ใครก็ไม่ได้คุยด้วย เหงาเงียบ หนูเหม่อจนย่าบอกว่าหนูเป็นโรคซึมเศร้าเพราะเวลาหนูโดนด่าโดนว่าอยู่บ่อยๆ แต่หนูไม่อธิบายหนูไม่ชอบพูด และไม่เถียงด้วยค่ะ นี่แหละค่ะเป็นคนไม่ชอบอธิบายเลยเป็นตัวร้ายในทุกๆเรื่อง หนูก็อดทนค่ะ หนูคิดแค่ว่าเค้าสอน แต่ย่ารับไม่ได้บอกว่าอยากกลับบ้าน  แต่หนูบอกว่าถ้ากลับเราไม่มีรถพาย่าไปหาหมอ และลูกๆสาวของย่าจะไม่ส่งให้กินอีกต่อไป หนูไม่ได้เรียนต่อเพราะต้องดูแลย่าหนูยอมแลกค่ะ ส่วนน้องสาวหนูไม่มาด้วยค่ะ เพราะตอนนี้อยู่กับแฟน น้องทิ้งหนูและย่าค่ะ บอกว่าเดี๋ยวส่งเงินให้แต่ก็ไม่เคยได้ มีแต่หนูที่ให้น้อง เพราะน้องบอกว่าไม่มีเงิน ทุวันนี้หนูก็ไม่มีเงินค่ะ ไม่ได้ไปไหน ไม่ได้ทำงาน ไม่มีคนให้เงิน หนูไม่เคยขอเงินอาเลยค่ะ กลัวจะเดือดร้อนไม่มีหนูก็ไม่ใช้ ส่วนที่หนูบอกว่าน้องสาวทิ้งเพราะทักไปก็อ่านแต่ไม่ตอบ โทรไปแต่ไม่รับสาย ไม่มีใครอยากคุยด้วยค่ะ จนตอนนี้ไม่รู้ว่าจะเอายังไงดี หนูทนอยู่ได้ค่ะแต่ย่าร้องไห้หนูทนไม่ได้ ไม่มีใครเห็นย่าร้องนอกจากหนู ลูกของย่า5คน ไม่สนใจกันหน่อยเหรอคะ หนูคิดแบบนี้หนูผิดมั้ย เหมือนหนูและย่าถูกทอดทิ้งไว้กลางไม่มีที่ไปทำอะไรไม่ได้ด้วยค่ะ

.......หนูควรทำอย่างไรดีคะช่วยบอกหนูที หนูน้อยใจจังไม่มีอิสระแบบคนอื่น ไม่ได้ไปไหนแค่ผู้คนยังไม่เห็นเลยค่ะ รู้สึกเหมือนอยู่คนล่ะโลกกับทุกคนเลย เหนื่อยมากๆค่ะ สภาพจิตใจแย่ไม่ไหวเลยร้องไห้บ่อยมากๆ มันไม่มีอะไรให้เลือกเลยซักอย่าง.....หนูทำไงอย่างไรดีคะ!? ตอนนี้หนูเป็นเด็กไม่น่ารักเลย เพราะหนูซึมไม่ยิ้มไม่มีความสุขแบบที่เคย ฟังเพลงก็ไม่อิน ทำอะไรก็เบื่อไปหมดค่ะ  หนูบอกกับตัวเองแค่ว่าต้องอดทน...😇  ขอบคุณที่อ่านกันนะคะ หนูแค่อยากระบาย😊🤍