มีใครเคยเป็นแบบเรามั้ยคะ เราเป็นโรคซึมเศร้าหรอคะ

เรารู้สึกว่าเราเบื่อเหลือเกินค่ะ กับทุกอย่าง
เราเหนื่อยกับชีวิตจังเลยค่ะ
ทุกอย่างมันจำเป็นต้องเหนื่อย ต้องพยายามขนาดนี้เลยหรอคะ
มองไปข้างหน้าวันไหนก็ยังเหนื่อย
เรามีเพื่อนนะคะ มีแม่กับน้องที่น่ารัก
แต่ในบางมุมบางเวลา เรารู้สึกโดดเดี่ยวมาก เคว้งเหลือเกิน ทำไมทำยากขนาดนี้

เราแค่อยากรู้สึกสงบบ้าง
สักนาทีนึงก็ยังดี

เราคิดถึงพ่อเรา ท่านไม่อยู่ตรงนี้แล้ว
คำสุดท้ายที่ท่านพูดกับเราตอนเราอกหักครั้งแรก ท่านก็อุสาต์ขับรถไปส่งให้กลัวเราไปไม่ไหว
ท่านบอกตอนเราลงรถว่า มีอะไรโทรหาพ่อได้เสมอนะ พ่อว่างทั้งวันเลยวันนี้
เรารู้ค่ะว่างานที่ทำงานพ่อค่อนข้างยุ่งมาก เขาก็ยังเป็นห่วงเราขนาดนี้
หลังจากคำนั้น ตอนเย็นวันนั้นเราก็ไม่ได้ยินเสียงท่านอีกต่อไปแล้ว

บางทีน้อยใจตัวเองเหลือเกิน ทำไมคนอื่นเค้าดูมีความสุขจัง
ทำไมเราโชคร้ายในหลายๆเรื่องขนาดนี้

ยกตัวอย่างเช่นความรัก
เรารักใคร เราทำดีทุกอย่าง ให้ทุกอย่างเท่าที่คนคนนึงจะทำได้แล้ว
แต่ทำไมทุกคนถึงไปจากเราง่ายดายแบบนั้นคะ

ยกตัวอย่างเรื่องชีวิต
เราเหนื่อยมาตลอด ทำงานตั้งแต่อายุ14 ปิดเทอมหรือเปิดเทอมก็ไม่เคยได้พัก
เราเรียนเก่ง ไม่เคยเกรดตกตั้งแต่เด็ก
เราเป็นลูกที่ดี ไม่เคยนอกลู่นอกทาง

เราแค่อยากรู้
เราพลาดอะไร
เราผิดไปตรงไหน
ทำไมเราถึงเป็นแบบนี้

เราก็เป็นคนดีไม่ใช่หรอ
เราไม่เคยแม้แต่ทำร้ายใครก่อนเลยแม้ทางความคิดหรือการกระทำ
ทำไมเราไม่ได้สิ่งดีๆกลับมาเลยคะ
ถ้าต้องรอ แล้วอีกนานแค่ไหนคะ เราก็เหนื่อยก็อดทนมาขนาดนี้แล้วนิคะ
มันยังมองไม่เห็นทางเลย
ทำไมเราถึงเจ็บปวดทุกนาทีขนาดนี้ เราอยากรู้สึกสงบแล้วค่ะ