สวัสดีครับ ผมอายุ19ปี กำลังจะเข้ามหาลัย มาฟังเรื่องราวของผมกันครับ
ผมอาศัยอยู่กับพ่อ แม่ ย่า พี่สาว(พี่คนละพ่อ) ผมถูกปลูกฝังมาตั้งแต่เด็กว่า "มีเรื่องไม่สบายใจให้เราทำตัวร่าเริงมีความสุขตลอด ไม่สบายใจอะไรปรึกษาพ่อแม่ได้ตลอด"แต่พอมีปัญหาจริงๆผมไม่สามารถปรึกษาพ่อแม่ได้ เพราะ ช่วงม.1ผมมีปัญหาที่รร.แล้วผมมาบอกพ่อแม่ แต่กลับโดนด่าเสมอโดนมาเรื่อยๆจนตอนนี้ไม่สามารถปรึกษาพ่อแม่ได้ ทำให้ผมมีความกดดันและเก็บสะสมมาตลอด
ย่าก็ชอบด่า แซะผมตลอดว่าผมใช้เวลาอยู่กับคอมมากเกินไป(ผมรับงาน3d จากข้างนอกมาทำเอารายได้เสริม เพราะ พ่อแม่ไม่ได้ซื้ออะไรให้เลยแม้กระทั่งของที่จำเป็นที่ต้องใช้)ผมก็อธิบายไปเขาก็หาว่าเถียง พ่อแม่ก็ฟังแต่ความคิดเห็นของพี่ทุกครั้ง ผมไม่มีสิทธิที่จะเสนอความคิดเห็นเลยพูดไปเขาจะทำเป็นหูทวนลม ขนาดวันเกิดผมสิ่งที่ผมอยากได้คือความเอาใจใส่ผมบ้าง ผมบอกพ่อแม่ว่าอยากกินmk แต่พี่ผมบอกไม่อยากกินอยากไปกินkfc ทางบ้านก็ต้องกินตามพี่ และมักจะเป็นแบบนี้ตลอดในหลายๆเรื่องๆ ปกติผมเป็นคนพูดน้อยอยู่แล้วพอเจอผัญหาอะไรมากมายทำให้ผมไม่ค่อยพูดหนักกว่าเดิม
ผมมักจะโดนด่าด้วยคำหยาบคายใส่ทุกวัน จนมีวันนึงผมเห็นเว็บโฆษณานึงขึ้นมาในเฟสเป็นแบบทดสอบว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าไหม พอเราลองเล่นแรกๆก็ผลว่าเป็นระดับน้อย จนตอนนี้ลองเล่นล่าสุดผลว่าเป็นระดับกลางอีกคะแนนเดียวขึ้นไประดับอันตราย(ผมไม่แน่ใจว่าผลเชื่อได้ไหม)ผมมีความเครียดทุกวัน เจอความกดดัน เจอคำด่ามากมายจนคิดว่าถ้าฆ่าตัวตายมันจะโอเคมั้ยนะ เขาจะสนใจเรามั้ยนะ ถ้าตายไปมันคงจะดีกว่านี้
ส่วนใหญ่ทุกวันนี้ภาพในหัวมีแต่ อยากตาย จะตายยังไงดี ผมรู้สึกอึดอัดกับสิ่งที่เป็นเคยพูดบอกแต่พ่อแม่คิดว่าเราไม่สบายเลยปล่อยผ่านไม่สนใจ
(แล้วทำไม่ไม่ปรึกษาเพื่อนหละ) ผมไม่มีเพื่อนสนิทจริงๆซักคนในชีวิต ตอนเด็กๆผมถูกพ่อแม่กักไม่ให้เล่นกับเด็กคนอื่น อยู่แต่บ้านไม่ให้ออกไปเที่ยวเล่นที่ไหน เพื่อนที่รร.ก็แข่งกันเรียนไม่สนใจกันซักคน ไม่มีใครจริงใจให้กันพึ่งพากันแค่จะได้ผลประโยชน์ ผมถูกเลี้ยงดูแบบนี้มาจนถึงปัจจุบัน ไม่มีเพื่อน ไม่สามารถออกไปเที่ยวข้างนอกในวันหยุด ไม่สามารถไปทำงานกลุ่มข้างนอกได้ ผมไม่สามารถระบายปัญหาต่างๆออกมาได้ ไม่มีใครรับฟังจนตอนนี้พ่อกับแม่ก็ยังไม่รู้ว่าผมเป็นโรคซึมเศร้า. สิ่งที่อยากบอกตอนนี้คือ ช่วยผมด้วยผมไม่อยากรู้สึกอึดอัดแบบนี้อีกแล้ว อยากหนีไปให้พ้นจากสภาพแบบนี้
ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมเอามาเขียนอยู่ตอนนี้ผมเขียนอะไรไปบ้าง ผมแค่ต้องการระบายสิ่งที่อัดอั้น หวังว่าคนเป็นพ่อแม่ท่านอื่นๆได้เข้ามาอ่านก็หวังว่าอย่าไปทำแบบนี่กับลูกนะครับ มันส่งผลเสียหลายๆด้านมาก ผมก็ขอให้คนที่กำลังเผชิญปัญหานี้อยู่ก็เจอหนทางออกในแง่บวกนะครับ ✌🏼✌🏼
มีคำแนะนำอะไรดีๆแนะนำผมหน่อยนะ ตอนนี้กำลังคิดที่จะพบแพทย์แต่ต้องขอเวลาเก็บตังด้วยตัวเองซักหน่อย
ขอพื้นที่ระบาย ครอบครัวทำให้ฉันเป็นโรคซึมเศร้า!
ผมอาศัยอยู่กับพ่อ แม่ ย่า พี่สาว(พี่คนละพ่อ) ผมถูกปลูกฝังมาตั้งแต่เด็กว่า "มีเรื่องไม่สบายใจให้เราทำตัวร่าเริงมีความสุขตลอด ไม่สบายใจอะไรปรึกษาพ่อแม่ได้ตลอด"แต่พอมีปัญหาจริงๆผมไม่สามารถปรึกษาพ่อแม่ได้ เพราะ ช่วงม.1ผมมีปัญหาที่รร.แล้วผมมาบอกพ่อแม่ แต่กลับโดนด่าเสมอโดนมาเรื่อยๆจนตอนนี้ไม่สามารถปรึกษาพ่อแม่ได้ ทำให้ผมมีความกดดันและเก็บสะสมมาตลอด
ย่าก็ชอบด่า แซะผมตลอดว่าผมใช้เวลาอยู่กับคอมมากเกินไป(ผมรับงาน3d จากข้างนอกมาทำเอารายได้เสริม เพราะ พ่อแม่ไม่ได้ซื้ออะไรให้เลยแม้กระทั่งของที่จำเป็นที่ต้องใช้)ผมก็อธิบายไปเขาก็หาว่าเถียง พ่อแม่ก็ฟังแต่ความคิดเห็นของพี่ทุกครั้ง ผมไม่มีสิทธิที่จะเสนอความคิดเห็นเลยพูดไปเขาจะทำเป็นหูทวนลม ขนาดวันเกิดผมสิ่งที่ผมอยากได้คือความเอาใจใส่ผมบ้าง ผมบอกพ่อแม่ว่าอยากกินmk แต่พี่ผมบอกไม่อยากกินอยากไปกินkfc ทางบ้านก็ต้องกินตามพี่ และมักจะเป็นแบบนี้ตลอดในหลายๆเรื่องๆ ปกติผมเป็นคนพูดน้อยอยู่แล้วพอเจอผัญหาอะไรมากมายทำให้ผมไม่ค่อยพูดหนักกว่าเดิม
ผมมักจะโดนด่าด้วยคำหยาบคายใส่ทุกวัน จนมีวันนึงผมเห็นเว็บโฆษณานึงขึ้นมาในเฟสเป็นแบบทดสอบว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าไหม พอเราลองเล่นแรกๆก็ผลว่าเป็นระดับน้อย จนตอนนี้ลองเล่นล่าสุดผลว่าเป็นระดับกลางอีกคะแนนเดียวขึ้นไประดับอันตราย(ผมไม่แน่ใจว่าผลเชื่อได้ไหม)ผมมีความเครียดทุกวัน เจอความกดดัน เจอคำด่ามากมายจนคิดว่าถ้าฆ่าตัวตายมันจะโอเคมั้ยนะ เขาจะสนใจเรามั้ยนะ ถ้าตายไปมันคงจะดีกว่านี้
ส่วนใหญ่ทุกวันนี้ภาพในหัวมีแต่ อยากตาย จะตายยังไงดี ผมรู้สึกอึดอัดกับสิ่งที่เป็นเคยพูดบอกแต่พ่อแม่คิดว่าเราไม่สบายเลยปล่อยผ่านไม่สนใจ
(แล้วทำไม่ไม่ปรึกษาเพื่อนหละ) ผมไม่มีเพื่อนสนิทจริงๆซักคนในชีวิต ตอนเด็กๆผมถูกพ่อแม่กักไม่ให้เล่นกับเด็กคนอื่น อยู่แต่บ้านไม่ให้ออกไปเที่ยวเล่นที่ไหน เพื่อนที่รร.ก็แข่งกันเรียนไม่สนใจกันซักคน ไม่มีใครจริงใจให้กันพึ่งพากันแค่จะได้ผลประโยชน์ ผมถูกเลี้ยงดูแบบนี้มาจนถึงปัจจุบัน ไม่มีเพื่อน ไม่สามารถออกไปเที่ยวข้างนอกในวันหยุด ไม่สามารถไปทำงานกลุ่มข้างนอกได้ ผมไม่สามารถระบายปัญหาต่างๆออกมาได้ ไม่มีใครรับฟังจนตอนนี้พ่อกับแม่ก็ยังไม่รู้ว่าผมเป็นโรคซึมเศร้า. สิ่งที่อยากบอกตอนนี้คือ ช่วยผมด้วยผมไม่อยากรู้สึกอึดอัดแบบนี้อีกแล้ว อยากหนีไปให้พ้นจากสภาพแบบนี้
ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมเอามาเขียนอยู่ตอนนี้ผมเขียนอะไรไปบ้าง ผมแค่ต้องการระบายสิ่งที่อัดอั้น หวังว่าคนเป็นพ่อแม่ท่านอื่นๆได้เข้ามาอ่านก็หวังว่าอย่าไปทำแบบนี่กับลูกนะครับ มันส่งผลเสียหลายๆด้านมาก ผมก็ขอให้คนที่กำลังเผชิญปัญหานี้อยู่ก็เจอหนทางออกในแง่บวกนะครับ ✌🏼✌🏼
มีคำแนะนำอะไรดีๆแนะนำผมหน่อยนะ ตอนนี้กำลังคิดที่จะพบแพทย์แต่ต้องขอเวลาเก็บตังด้วยตัวเองซักหน่อย