คนภายในประเทศ รู้สึกอย่างไรกับ ผู้ที่มาจากต่างประเทศได้รับการต้อนรับอยู่ในสถานที่กักกันตัว อยู่อย่างสบาย

เขาก็ให้ความร่วมมือ ยอมถูกกักตัว14วัน เพื่อจะรักษาประเทศของเราให้ขาวสะอาดแล้วไงคะ นึกอารมณ์เหมือนโดนขังในห้องนอนครึ่งเดือน อยากกินอะไรก็ไม่ได้กิน อยากทำอะไรก็ไม่ได้ทำ มันกดดันมากนะคะ

คนที่กลับมาไม่ใช่ว่าจะเป็นผีน้อยทุกคน หลายคนไปเรียนต่อแล้วกลับมาพัฒนาประเทศชาติ บางคนไปทำงานถูกต้องตามกฎหมายเพื่อส่งเงินกลับมาให้ลูกให้หลานที่อยู่ในไทยได้กินได้ใช้ จะได้มีชีวิตที่ดีขึ้น

แต่ตอนนี้โรคระบาด ใครๆก็อยากกลับมาที่ที่เรียกว่าบ้าน ที่ที่รู้สึกปลอดภัย เขากำลังหนีร้อนมาพึ่งเย็น

บางคนอาจจะยังไม่ได้วางแผนจะกลับ แต่สถานการณ์มันบังคับ จึงต้องกลับมาตั้งหลักหรือเอาชีวิตรอดก่อน เหตุผลของแต่ละคนก็คงแตกต่างกันไป

ไฟลท์บินที่จัดให้ก็ไม่ได้ถี่มาก เพราะต้องกระจายความช่วยเหลือไปในหลายๆประเทศ บางประเทศมีไฟลท์พิเศษแค่เดือนละไม่กี่ครั้ง จำนวนที่นั่งก็ถูกจำกัด เพราะต้องลงชื่อ และรอคิว ไม่ใช่ว่าใครอยากกลับเมื่อไหร่ยังไงก็ได้ ต้องขออนุญาตจากรัฐบาลก่อน

คนที่กลับก็จ่ายค่าตั๋วกลับเองเต็มจำนวน รัฐสนับสนุนในเรื่องกินและที่พัก อาจจะมีอะไรบกพร่องไปบ้าง ซึ่งรัฐก็คงพยายามช่วยเหลืออย่างเต็มที่ และหาทางแก้ไขอย่างต่อเนื่อง

แล้วคนที่อยู่ต่างแดนตอนนี้ ยังมีอีกจำนวนมากที่ไม่มีเงินไปตรวจสุขภาพ ไม่มีเงินซื้อตั๋วกลับ คิดถึงบ้านคิดถึงครอบครัว ได้แต่นอนร้องไห้อยู่ในห้องแคบๆ ไม่มีงาน ไม่มีเงิน จะอดตายเหมือนกัน เพราะค่าครองชีพก็สูงลิ่ว ยังต้องจ่ายค่าเช่าบ้าน ยังต้องซื้อข้าวกิน แถมยังอยู่ท่ามกลางโรคระบาดที่แสนน่ากลัว

เหตุการณ์แบบนี้ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น ไม่มีใครคาดคิด จุดนี้เราควรจะเห็นใจ และให้กำลังใจกัน ให้กำลังใจรัฐบาล จะดีกว่าไหมคะ