เราทีพี่น้อง4คนเราเป็นลูกคนที่2เราไม่ได้อยู่กับแม่ตั้งแต่เด็กๆเพราะเค้าไม่เคยคิดจะอุปการะเราเลยตอนเด็กๆเลยทำให้เรามีอีกครอบครัวนึงซึ่งเขาเป็นเพื่อนกับแม่ของแม่เรานั้นก็คือเป็นเพื่อนกับยายของเราเค้าเลี้ยงดูเราตั้งแต่เราเกิดได้10วันทุกอย่างในชีวิตเรายิ่งกว่าละครอีกเราได้ถูกปลอมแปลงเอกสารใบเกิดทำให้เราเป็นลูกของแม่คนที่เลี้ยงดูเรามาแต่มียายค่อยส่งเงินค่าเลี้ยงดูให้ตลอดทุกเดือนจนวันนึงเราเรียนจบ ม 3 ตอนนี้บ้านที่แม่แท้ๆเราอยู่และยายอยู่เขารวยมากๆเราและแม่ไม่แท้(ขอตั้งซื่อแม่ไม่แท้ว่าแม่2)ขึ้นมาอยู่ด้วยกันเรามาเรียนต่อ ม 4 เราอยู่ไปจน ม 6 แม่2ของเราก็กลับไปอยู่บ้านนอกเหมือนเดิมเพราะเขาแก่มากแล้วอายุ60กว่าแล้วเข้าเรื่องเลยหลักเลยนะ
คือบ้านเราอยู่ด้วยกันหลายคนในครอบครัวมีคนหลายคนเราเป็นลูกคนที่2 ซึ่งคนที่1-3-4 ทุกคนได้รับทุกอย่างหมดเราคนเดียวที่ไม่ได้อะไรขนาดของในห้องทุกอย่างเรายังต้องซื้อเองและช่วงเราอยู่ ม 4-6แม่ไม่เคยให้เงินเราใช้ในชีวิตเลยสักบาททั้งที่เขามีเงินเยอะมากมีแต่ยายที่ค่อยให้เราทุกอาทิตย์โทรศัพท์ทุกเครื่องของทุกอย่างเราต้องเก็บเงินซื้อเองในขนาดลูกหลายๆคนอยากได้อะไรได้กันหมดทุกคนจนตอนเราเข้ามหาลัยซึ่งเราเรียนหนักมากเลิกดึกตอนเราอยู่ปี1กว่าเราจะถึงบ้านก็มืดค่ำนั่งรถตู้กลับทุกวันตอนข้ามสะพานลอยมืดๆและต้องนั่งวินเข้าบ้านอีกจนเราไม่ไหวอยู่ปี2เราตักสินใจอยู่หอแต่เขาไม่ออกเงินค่าหอให้สักบาทเราต้องทำงานและเก็บเงินจ่ายเองตลอดต้องบอกก่อนเลยว่าสาขาที่เราเรียนต้องจ่ายเงินทุกวันอาทิตย์นึงก็ประมาณ300-500บางอาทิตย์ก็ปาไปเป็นพันเพราะค่าแลปแพงซึ่งเรามีแฟนแฟนเราก็ช่วยเรามากๆจนเรากับแฟนตั้งสินใจไปอยู่บ้านแฟนพ่อแม่แฟนดีกับเรามากๆเป็นครอบครัวที่น่ารักและไม่เคยมีปัญหาเรื่องแบบนี้เรามันเลยทำให้เราไม่ค่อยกลับบ้านการกลับบ้านครั้งนึงของเราคือทรมานมากที่ต้องทนและท่องในใจตลอดว่าเมื่อไรเวลาจะผ่านไปเร็วๆล่าสุดแมวเราไม่สบสยเกร็ดเลือดต่ำเลยต้องค่อนป้อนยาให้ทุกวันเราเลยไม่ได้กลับบ้านเลย1เดือนทุกอาทิตย์แม่เราจะเป็นคนโอนเงินของยายให้ตลอดแต่สมมุติเราทักไปวันจันทร์เราจะได้เงินอีกทีวันศุกร์หรือบางทีก็เลยไปอาทิตย์อื่นๆซึ่งมันทำให้เราหมุนเงินไม่ทันตลอดจนตอนนี้เรามีปัญหาคือเราทักเขาไปล่าสุดบอกให้เขาโอนเงินให้เราหน่อยแต่เขาตอบเรากลับมาว่าไปเอาจากยายเองแล้วก็ไม่ต้องทักมาแล้วไม่ต้องเข้าบ้านไม่ให้เข้าเขาโกดที่เราไม่กลับบ้านเป็นเวลานานเราบอกเขาจลอดไม่ใช่ไม่บอกตอนนี้เรากำลังขึ้นปี3อีกนิดเดียวก็จะจบแล้วแต่มันทำให้เราท้อมากท้อจนอยากจะตายๆไปสักทีไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกทุดอย่างในชีวิตเราอดทนมา5-6ปีตลอดเราทนจนเคบคิดจะตายหลายครั้งแต่ครั้ฃนี้มันสุดๆแลเวจริฃๆที่เกิดมามีครอลครัวแบบนี้ยายเราก็เป็นคนหัวโบรานชอบด่าเราตลอดและชอบพูดให้เราเจ็บในใจตลอดว่าเราอะเกิดมาก็ไม่มีบุญโชคร้ายที่ได้เป็นลูแม่2ทั้งที่คนที่ไม่ได้เป็นอะไรกัลเรากลับรักและเข้าใจเราที่สุดดูแลเราด้วยหัวใจมาตลอดเราท้อมากๆควรทำยังไงดีใจมันไมาสู่แล้วจริฃๆ
รักไม่ลูกไม่เท่ากัน
คือบ้านเราอยู่ด้วยกันหลายคนในครอบครัวมีคนหลายคนเราเป็นลูกคนที่2 ซึ่งคนที่1-3-4 ทุกคนได้รับทุกอย่างหมดเราคนเดียวที่ไม่ได้อะไรขนาดของในห้องทุกอย่างเรายังต้องซื้อเองและช่วงเราอยู่ ม 4-6แม่ไม่เคยให้เงินเราใช้ในชีวิตเลยสักบาททั้งที่เขามีเงินเยอะมากมีแต่ยายที่ค่อยให้เราทุกอาทิตย์โทรศัพท์ทุกเครื่องของทุกอย่างเราต้องเก็บเงินซื้อเองในขนาดลูกหลายๆคนอยากได้อะไรได้กันหมดทุกคนจนตอนเราเข้ามหาลัยซึ่งเราเรียนหนักมากเลิกดึกตอนเราอยู่ปี1กว่าเราจะถึงบ้านก็มืดค่ำนั่งรถตู้กลับทุกวันตอนข้ามสะพานลอยมืดๆและต้องนั่งวินเข้าบ้านอีกจนเราไม่ไหวอยู่ปี2เราตักสินใจอยู่หอแต่เขาไม่ออกเงินค่าหอให้สักบาทเราต้องทำงานและเก็บเงินจ่ายเองตลอดต้องบอกก่อนเลยว่าสาขาที่เราเรียนต้องจ่ายเงินทุกวันอาทิตย์นึงก็ประมาณ300-500บางอาทิตย์ก็ปาไปเป็นพันเพราะค่าแลปแพงซึ่งเรามีแฟนแฟนเราก็ช่วยเรามากๆจนเรากับแฟนตั้งสินใจไปอยู่บ้านแฟนพ่อแม่แฟนดีกับเรามากๆเป็นครอบครัวที่น่ารักและไม่เคยมีปัญหาเรื่องแบบนี้เรามันเลยทำให้เราไม่ค่อยกลับบ้านการกลับบ้านครั้งนึงของเราคือทรมานมากที่ต้องทนและท่องในใจตลอดว่าเมื่อไรเวลาจะผ่านไปเร็วๆล่าสุดแมวเราไม่สบสยเกร็ดเลือดต่ำเลยต้องค่อนป้อนยาให้ทุกวันเราเลยไม่ได้กลับบ้านเลย1เดือนทุกอาทิตย์แม่เราจะเป็นคนโอนเงินของยายให้ตลอดแต่สมมุติเราทักไปวันจันทร์เราจะได้เงินอีกทีวันศุกร์หรือบางทีก็เลยไปอาทิตย์อื่นๆซึ่งมันทำให้เราหมุนเงินไม่ทันตลอดจนตอนนี้เรามีปัญหาคือเราทักเขาไปล่าสุดบอกให้เขาโอนเงินให้เราหน่อยแต่เขาตอบเรากลับมาว่าไปเอาจากยายเองแล้วก็ไม่ต้องทักมาแล้วไม่ต้องเข้าบ้านไม่ให้เข้าเขาโกดที่เราไม่กลับบ้านเป็นเวลานานเราบอกเขาจลอดไม่ใช่ไม่บอกตอนนี้เรากำลังขึ้นปี3อีกนิดเดียวก็จะจบแล้วแต่มันทำให้เราท้อมากท้อจนอยากจะตายๆไปสักทีไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกทุดอย่างในชีวิตเราอดทนมา5-6ปีตลอดเราทนจนเคบคิดจะตายหลายครั้งแต่ครั้ฃนี้มันสุดๆแลเวจริฃๆที่เกิดมามีครอลครัวแบบนี้ยายเราก็เป็นคนหัวโบรานชอบด่าเราตลอดและชอบพูดให้เราเจ็บในใจตลอดว่าเราอะเกิดมาก็ไม่มีบุญโชคร้ายที่ได้เป็นลูแม่2ทั้งที่คนที่ไม่ได้เป็นอะไรกัลเรากลับรักและเข้าใจเราที่สุดดูแลเราด้วยหัวใจมาตลอดเราท้อมากๆควรทำยังไงดีใจมันไมาสู่แล้วจริฃๆ