บางทีการเริ่มต้นชีวิตใหม่ โลกใหม่อาจจะดีที่สุดหรือเปล่า

คือเราเรียนจบมาได็2ปีแล้ว ป.ตรีทางด้านบริหารค่ะสิ่งที่เราเรียนบริหารก็เพราะแม่บอกว่ามันหางานง่ายสอบงานง่าย บัดนี้เรายังว่างงานอยู่เลย โชคชะตาเหมือนเล่นตลกกับเราทุกอย่าง ทั้งสอบติดหน่วยงานหนึ่งๆแต่ดันเค้าเอาคนของเค้า (ซึ่งคนของเค้าอยู่อันดับหลังเรามากๆ ทำให้เราเซงมากว่าให้เราสอบเพื่ออะไรวะ55555จนเราไม่อยากสอบหน่วยงานนี้ละ แถมเป็นหน่วยงานที่แม่ทำด้วยไม่อยากไปสอบอีกควรบอกแม่ยังไงดีคะ) เราชอบมีปัญหากับแม่มีแค่เรื่องเดียวก็คือเรื่องเรียนเหมือนแม่อยากให้เรียนอีกอย่างแต่เราอยากเรียนอีกอย่าง(ซึ่งที่เรียนเป็นสิ่งที่แม่ไม่ชอบไม่เห็นด้วย แต่เราก็เคยฝืนความรู้สึก ฝืนคำสั่งแม่ไปแล้วครั้งนึงตอนม.ปลาย คือแม่บอกให้เราเรียนสายวิทย์ แต่เรารู้ตัวเองตั้งแต่ม.ต้นแล้วว่าเราไปไม่ไหวเราไม่ชอบสายวิทย์ ไม่ชอบคำนวณ เราทำ    เกรดม.ต้นไม่ได้ดีเลย เราเลยคิดว่าการที่เรียนม.ปลายสายวิทย์อีกเราต้องโดนรีไทน์แน่ๆเลย และอีกอย่างเราชอบภาษาด้วย เราเลยเลือกที่จะขัดใจแม่ ซึ่งเรารู้สึกดีนะที่เรียนสายศิลป์เรียนแบบไม่กดดันตัวเอง เรียนแบบมีความสุข เรารู้เลยว่าความสุขคืออะไร แต่พอมาเรียนมหาลัยเรากลับรู้สึกว่าการเรียนสายบริหารทางคำนวณมันน่าเบื่อ แต่เราก็ถูๆไถเรียนไปแม่อยากให้เรียนอะไรก็เรียน เพราะแม่บอกไว้ก่อนเข้ามหาลัยแล้วว่าถ้าภาษาไม่โดดเด่นก็อย่าคิดที่จะเรียนภาษา แต่เราก็ไม่โดดเด่นจริงๆ ตอนเรียนศิลป์คือพอไปได้เฉยๆคือก็ดีไม่ตกเหมือนสายวิทย์ เราเลยต้องอดทนเรียนตามที่แม่อยากให้เรียน แม่บอกเรียนสายนี้(บริหาร)จะมีงานทำ เราก็เออจริงหรอ ผลสุดท้ายมันไม่จริง แต่เราก็กลับไปไม่ได้ละไง เราเลยคิดว่าตอนเราว่างนี้เราจะเรียนภาษาจีนอย่างจริงจัง อยากพูดได้ เขียนได้สื่อสารได้ เพื่อเอาไปเรียนต่อ แต่ทุกครั้งที่เรียนต้องแอบเรียน เพราะแม่ไม่สนับสนุนตั่งแต่ม.ปลายแล้วจึงทำให้เวลาแม่เห็นหนังสือภาษาจีนแม่จะบ่นๆแล้วมีปัญหากันตลอด เราเคยบอกแม่เรื่องความฝัน และสิ่งที่อยากทำจริงๆของเราให้แม่ฟังนะ ทั้งๆที่รู้ว่าแม่ไม่เห็นด้วยแต่ก็อยากเล่าเผื่อแแม่จะเข้าใจและยอมให้เราทำตามในสิ่งที่เราอยากทำ แต่สุดท้ายแม่ก็บอกกับเราว่าเราเพ้อฝัน ความฝันเรามันเป็นความฝันของเด็กๆ ความฝันเราคือการเรียนต่อภาษาจีนที่เราเรียนมาจากม.ปลาย และเรียนจบก็เรียนต่อครูเพื่อเอามาสอนภาษาให้กับคนที่สนใจหรือทางสถาบัน ทางโรงเรียน มหาวิทยาลัย แค่นี้ ความฝันเราเพ้อเจ่อจริงๆใช่มั้ย แต่มันเป็นสิ่งที่เราอยากทำจริงๆแต่ไม่มีโอกาสซักครั้งเพราะแม่คอยดูอยู่ตลอดเวลา ตั้งแต่เราเกิดมาเราไม่เคยได้ทำอะไรในสิ่งที่ตนเองอยากทำเลย เหมือนแม่วางแพลนให้เราตลอดว่าต้องงั้นต้องี้นะ แม่บอกเสมอว่ามันคือสิ่งที่ดีกับตัวเรา แต่แม่ไม่เคยรู้เลยว่าสิ่งที่แม่บอกว่าดีมันเป็นสิ่งที่ทำให้เราอึดอัด ไม่อยากทำ ไม่อยากต้องการมัน เรามองไปรอบๆข้างพี่ๆน้องๆของเราตอนนี้เค้าก็เริ่มมีงานทำมีอาชีพที่เค้ารัก เค้าชอบกันทั้งนั้นเค้าได้ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ เค้ามีความสุขกับมัน บางครั้งความสุขของน้องเราก็ตรงกับของแม่เค้าด้วย เหมือนน้องบางคนของเราเค้าคิดอะไรทำอะไรก็ตรงความคิดของแม่เค้าตลอด บางทีแม่เค้าก็ช่วยแนะนำด้วย แต่เราทำไมเหมือนหุ่นยนต์ต้องคอยฟังคำสั่งแม่ตลอด เราเบื่อ ในบางความรู้สึกเราอยากไปเริ่มชีวิตใหม่ เราว่าการที่บางคนเค้าทำบุญเยอะๆแล้วได้ไปเริ้มต้นชีวิตใหม่เป็นสิ่งที่ดีนะ เราก็เคยคิดว่าเราเบื่อละอะเราไม่อยากอยู่เป็นหุ่นยนต์ มีความคิดมีสมองแต่ไม่สามารถออกมาใช้ หรือออกมาทำได้เราก็ไม่อยากอยู่ละ เราอยากรู้ว่าการที่เราทำบุญมาตั้งแต่เด็กน้อยจนอายุ20กว่าชองเรา ถ้าไปเกิดใหม่มันจะดีกว่านี้มั้ยเราจะได้ทำอะไรตามใจเรากว่านี้มั้ย เราเบื่อ แม่บอกไม่ชอบคนจีนแต่แม่ก็เข้าข่ายเลี้ยงเราแบบคนจีนเลยที่บงการทุกๆอย่าง เราควรทำอย่างไรดี เราเคยบอกกับตัวเองนะว่าถ้าเรามีลูกหรือมีหลานเราจะให้ลูกหลานได้เรียน ได้ทำในสิ่งทีเค้าอยากทำ ให้เค้ารับผิดชอบกับสิ่งที่ตัวเองเลือกและเราก็คอยสนับสนุนหรือช่วยเหลือเค้าห่างๆเค้าจะมีความสุขในแบบที่เค้าเป็น  เราก็แค่อยากให้แม่เป็นแบบนี้นะ แต่เเม่เราไม่เป็นเราควรทำอย่างไรดี
   ขอโทษที่เราละบายเรื่องที่น่าเบื่อกับทุกๆคนในนี้นะคะ แต่เราไม่มีที่ระบายจริงๆค่ะ เราแค่อยากขอคนที่รับฟังและบอกกับเราทีว่ามันจะพอมีทางออกให้เราได้มั้ยเท่านั้นเอง เราเบื่อจริงๆเราเหนื่อยกับสิ่งที่ไม่เป็นตัวเองด้วย บางครั้งเราก็อยากตะโกนดังๆบอกแม่นะว่าอย่ากดดันเราเกินเราชักจะไม่อยากอยู่แล้ว เรารำคาญ (แต่ก็ทำไม่ได้ไง ได้แต่เออๆทำไป ทำบุญให้มากๆด้วยเผื่อหมดกรรมตรงนี้จะได้มีบุญที่ทำไว้ชาติหน้า จะได้สมหวังเหมือนคนอื่นๆบ้าง)