ก็ตามที่หัวข้อบอกนั่นแหละ คือเรายังไม่เข้าใจสักเท่าไหร่ในตอนนั่นคือเราแอบชอบเพื่อนคนหนึ่งในห้องค่ะ
เราจะย้อนไปตอนเราอยู่ป.4 ช่วงปิดเทอม คือตอนนั่นอ่ะเราร้องไห้เพราะคะแนนอังกฤษเราได้เยอะสุดของห้องแล้วเพื่อนมันก็หาว่าเราโกงทั้งๆที่เราไม่ได้โกงแค่อ่านหนังสือก่อนเข้ามันก็ไม่เชื่อกันเราเลยร้องไห้จากนั่นเพื่อนเราก็มาปลอบและมันเราจะเรียกเขาว่าAล่ะกันและAก็มาปลอบเพราะเพื่อนเราและAเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่อนุบาล พอตอนนั่นที่Aมาปลอบและบอกว่า "ไม่เป็นไรน่ะ อย่าไปเชื่อมัน " มันทำให้เรารู้สึกว่าเริ่มสนใจคนนี้เป็นพิเศษแหะทั้งๆที่แต่ก่อนแทบจะไม่ได้สนใจอะไรเลย แต่ตอนนั่นเราก็ยังไม่แน่ใจชัวน่ะว่าจะเรียกว่าชอบหรือป่าว และมันก็มาถึงวันที่เปิดเทอมที่เราต้องมาเรียนเราได้คิดสักพักในหัวมาตลอด(มั้ง)ว่าความรู้สึกในตอนนั่นเรียกว่าชอบหรือแค่หวั่นไหว แต่ก็น่ะพอเปิดเทอมก็รู้ใจตัวเองเลย ว่าเราตกหลุมยัยอ้วนเหนียงออกจูอนนคนนี้แล้วสิ😆 พอรู้ปุ๊บเราก็เริ่มเข้าหาเขามากขึ้นแกล้งเขาบ่อยๆจนเขาเกลียดอ่ะ พอมาป.5 ก็ตามสเตปแกล้งกันแกล้งมาแกล้งกลับผลัดกันไป จนเพื่อนมันต่างสงสัยกันว่าเราชอบAหรือป่าว เราก็ตอบว่า ป่าว ทำไงได้ล่ะกลัวเสียเพื่อนอ่ะ และวันเวลาก็ผ่านไปมีวันหนึ่งเพื่อนเราคนหนึ่งคนเดียวที่ปลอบในครั้งนั่นแหละ มันมาบอกกับเราว่ามีรุ่นน้องคนหนึ่งอ่ะเจ็บขามันเลยช่วยพยุงขึ้นบันได(เพื่อนเป็นคนลามก)คือมันบอกว่าตอนพยุงน้องอ่ะ น้องร้องว่า อื้อ โอ๊ย อะไรสักอย่างเนี้ยแหละลและมันก็ทำเสียงบั่บ เหมือนน้องเขา...อ่ะ(คิดกันเอา)เออ หลังจากนั่นเราก็รู้ว่าน้องคนนั่นคือใครจากนั่นเราก็ชอบน้องคนนั่นเฉยเลยเพราะมันกก็แค่รีแอคของอิเพื่อน เพราะเราเคยเจอน้องมาก่อนมั้งเลยชอบ แต่ก็น่ะก็ชอบแล้วในสมองก็คิดว่าคงดีแหละมั้งจะได้ลืมเรื่องAสักทีเพราะยังไงมันก็คงเป็นไปไม่ได้อยู่ดีอ่ะ แต่พอเวลาผ่านไปจนมาถึงปิดเทอมป.5เทอม2เราก็คงรู้แล้วแหละว่าต่อให้ทำยังไงสุดท้ายก็ต้องวนกลับมาที่เดิมทุกทีหลุดจากโคจรไม่ได้เลยจริงๆก็ไม่อยากเชื่อมากหรอกใช้รุ่นพี่เป็นไม้กันหมาก็แล้วพยายามเป็นร้อยๆรอบ จนมาเจอจังๆก็วันปิดเทอม2ของป.5คือตอนนั่นอ่ะเรากับAนั่งรถร.รเดียวกัน และมันก็เกิดคงามรู้สึกแปลกข้างในยังไงก็ไม่รู้(ปกติเป็นคนร้องไห้ยากมาก)เรารู้สึกแบบไม่อยากให้วันนั่นมันเดินหน้าเลยไม่อยากห่างเขาอยากเห็นแค่หน้าก็ยังดีอ่ะ อยากใฟ้เวลาหยุดแต่ก็ทำแบบนั่นไม่ได้เพราะกฏของเวลาคือห้ามหยุดหรือย้อนกลับไป คือจะบอกยังไงดีอ่ะคือตั้งแต่ยังไม่ขึ้นรถแล้วล่ะเรารู้สึกแปลกข้างในมันรู้สึกเศร้ามากเหมือนน้ำตาจะไหลแต่เราก็ต้องกลั้นไว้ไม่อยากให้ใครเห็นแม้แต่เขาที่ยิ้มอย่างสดใสไม่รู้อะไรเลยว่าคนข้างหลังตรงเบาะหลังเธอเขาเศร้าแค่ไหน จนมันมาถึงระหว่างทางร.รเราและบ้านAเราคือแบบกลั้นสุดๆอ่ะจนพี่ๆเริ่มจับสังเกตุกันเหมือนรู้ว่าเศร้าตัดกับAที่ไม่รู้ไรเลย และพอมาถึงหน้าบ้านของAมันเป็นช่วงที่ทรมานมากสำหรับเราคือตอนที่เห็นAก้าวจากรถลงไปยังบ้านอยู่ๆเราก็รู้สึกกลั้นน้ำตาไม่ไหวแล้ว แต่เราก็ยังคงฝืนกลั้นแบบนั่นต่อไปอ่ะไม่อยากให้ใครเห็น แต่ก็น่ะมาถึงบ้านเสร็จเราก็เต็มที่จร้าปล่อยให้ไหลดั่งสายน้ำ และก็มาจนได้วันเปิดเทอมวันแรกของป.6เทอม1คือตอนนั่นจะเป็นช่วงที่เริ่มจะเป็นวัยรุ่นเราก็ต้องมีดูแลตัวเองคุมอาหารไรบ้างอะเหนาะปรากฎว่าน้ำหนักเราลดไป4กิโลหน้าเราขาวเนียนสิวไม่มีเหนียงไม่ออกตัวสูง คือตอนนั่นเราคิดว่าเราเพอเฟคแล้วน่ะที่เหลือแค่รอเขาให้มาหา แต่ก็ผิดคาดขั้นสุดจากยัยอ้วนที่เราชอบกลายมาเป็นผู้หญิงบ้าชายขั้นสุกคือ อยากได้ฉันต้องได้อ่ะ แต่เห็นยังงั้นเราก็คิดว่ายังมีหวังน่ะเพราะอย่างน้อยๆเธอก็ยังคุยกับเรา เวลาผ่านไปจะเข้าประมาณกีฬาสีมั้งช่ววแรกๆ เราตัดสินใจเด็ดขาดกับเพื่อนเรามากว่าจะขอให้เพื่อนช่วยจีบรุ่นน้องที่เราเล่าให้ดูตอนป.5หน่อยได้มั้ย เพื่อนก็ตอบตกลง จริงๆที่เราทำลงไปก็เพราะอยากให้เขาหึงออกอาการยังไง แต่ก็ไม่ได้อะไรอ่ะคือ..เรามโนเองทั้งหมดว่าเขาจะหึงกับเป็นตัวเราเองที่หึงเขา เวลาก็ผ่านไปเรากับรุ่นน้องคนนั่นก็เริ่มคุยกันมากขึ้นจนมีเหตุการหนึ่งที่ทำให้เราต้องห่างกันแบบต่างคนต่างอยู่ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวาย(ขอไม่เล่าน่ะ)พอเหตุการนั่นผ่านไปเราก็รู้แล้วเลยว่าต้องให้ทำเพื่อเธอแทบตายรักเธอแค่ไหนก็ไม่มีวันได้ใจเธอยู่ดี เราก็เลย เอาว่ะ ถ้ามันยังอยู่แบบนี้ถ้าเขายังเห็นแบบนี้ก็เดินหน้าแหะ เราเลยลุยจีบรุ่นน้องจนสำเร็จจนได้เป็นแฟนกัน และ เรื่องที่เราแทบรับไม่ได้ก็เกิดขึ้นคือAมีแฟนแล้ว ตอนนั่นเรารู้สึกรักเขาไม่เหมือนเดิมมั้งเพราะต้องในจะมีน้องเป็นแฟนเราอีกเลยบั่บไม่ได้รู้สึกหึงอะไรมากแค่รับไม่ได้ แต่ก็น่ะวันเวลาก็ผ่านไปหลายอย่างก็เปลี่ยนไป เราได้เลิกกับรุ่นน้องคนนั่นเพราะว่าเหตมาจากรุ่นน้องอีกคนที่เป็นแฟนเพื่อนมาแย่งแฟนเรา เราเลยเลิกกันไปในวันวิชาการวันสุดท้าย และหลังจากนั่นไม่นานก็มาถึงวันสอบเราได้แต่คิดและทบทวนมาตลอดว่าจะเอายังไงดีจะบอกเขาดีมั้ยเพราะว่าตลอด3ปีไม่เคยหยุดรักได้เลยสักนิดแค่รู้สึกขึ้นลงๆ สุดท้ายเราเลยไปเฉลยกับเพื่อนของเราว่าเราชอบไอ้Aขอร้องอย่าบอกAแต่ทำยังไงได้เราเลยต้องเตรียมแผนสองคือ เราใช้เพื่อนคนนึงเป็นไม้กันหมาให้เราเพื่อให้เข้าใจผิดว่าเราชอบเพื่อนคนนี้ทั้งๆที่จริงเป็นAพอวันสอบผ่านพ้นไป จนมาถึงวันที่เราต้องลาจากกันคือ วันปัจฉิมป.6เราได้เตรียมของบางอย่างมาเป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายให้รุ่นน้องที่ทำให้เราเคยมีความสุขครั้งหนึ่งด้วย นั่นก็คือแหวน หลังจากให้ของขวัญเสร็จเราก็ต้องตัดสินใจให้Aเขียนชื่อบนเสื้อนักเรียนให้เราซึ่งมันเขียนว่า ขอโทษที่เคยแกล้ง จากนั่นมันเขียนชื่อเราเสร็จเรากะจะเขียนให้มันแต่จำไม่ได้ว่าเขียนอะไร😂จากนั่นAก็ขึ้นรถกลับบ้านไป แต่เราคงไปกับAไม่ได้เพราะต้องไปฉลองปัจฉิมกับกลุ่มเพื่อนซึ่งเราลืมหยิบเงินมาเลยต้องมาสองรอบ(ไม่เกี่ยวเหนาะ)😂หลังจากวันนั่นจบลงไป เราก็พยายามเต๊าะมันทุกวิธีทางเลย แต่ก็ไม่สำเร็จหรอกแม่มันอยากให้มันมีแฟนตอนมันอายุ17แม่Aชั่งไม่รู้อะไรบ้างเลยว่าลูกสาวมีแฟนตอนอายุ12แล้วค่ะ(ขำๆเหนาะ)พอทักไปไม่นานมากมันลบเพื่อนในเฟซเราเพราะเราลงสตอรี่เกี่ยวกับเขา เราเลยตกใจมากเพื่อนAมันก็ทักมาเตือนเราด้วยเราเลยตัดสินใจลบสตอรี่เพราะมันจะส่งสตอรี่ไปให้แม่Aดูแต่ก็ไม่ทัน เราเลยทักไปหาAแต่มันก็ไม่ตอบเรา เราเลยปลงเราคิดว่าเราควรปล่อยว่างได้แล้ว เหมือนเราชอบเขาแต่ยังไม่ได้เริ่มต้นอะไรเลยสักอย่าง เราเลยคิดว่าถ้าเราเป็นแบบที่เธอชอบได้เราก็คงไม่ต้องมานั่งเศร้าแบบนี้หรอก สุดท้ายเราก็ปล่อยเธอไม่ติดต่อหรือทักอะไรเลยAก็ยังคงคุยกับเพื่อนๆของเขาไปยกเว้นเรา เพราะเขาคงให้คำว่าเพื่อนกับเราไม่ได้แล้วล่ะตั้งแต่เข้ามาในวงจรของเขา ทุกวันนี้ก็ยังคงอยู่ที่เดิมเหมือนเริ่มคงามรู้สึกใหม่ทุกครั้งเหมือนวันที่เรารู้สึกกับAมันยังอยู่น่ะถึงแม้จะไม่มีความทรงจำดีๆเลยแต่ก็เคยแอบถ่ายรูปตอนเขาเลือกของด้วย555แต่ก็ยังว่าเขาไม่ได้มีนสนิยมแบบเราอ่ะ แต่ก็ยังคงเป็นแบบนี้ต่อไปไม่เปลี่ยนใจหรอก😂😂😊
คุณคิดว่าเรา รัก ชอบ หรือหลงเขากันแน่น่ะ ถ้ามีอะไรเพิ่มเติมแชร์กันได้น่ะ ถ้าเขียนผิดตรงไหนก็ขอโทษด้วย😁
มันคืออะไรกันแน่ รัก ชอบหรือหลง
เราจะย้อนไปตอนเราอยู่ป.4 ช่วงปิดเทอม คือตอนนั่นอ่ะเราร้องไห้เพราะคะแนนอังกฤษเราได้เยอะสุดของห้องแล้วเพื่อนมันก็หาว่าเราโกงทั้งๆที่เราไม่ได้โกงแค่อ่านหนังสือก่อนเข้ามันก็ไม่เชื่อกันเราเลยร้องไห้จากนั่นเพื่อนเราก็มาปลอบและมันเราจะเรียกเขาว่าAล่ะกันและAก็มาปลอบเพราะเพื่อนเราและAเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่อนุบาล พอตอนนั่นที่Aมาปลอบและบอกว่า "ไม่เป็นไรน่ะ อย่าไปเชื่อมัน " มันทำให้เรารู้สึกว่าเริ่มสนใจคนนี้เป็นพิเศษแหะทั้งๆที่แต่ก่อนแทบจะไม่ได้สนใจอะไรเลย แต่ตอนนั่นเราก็ยังไม่แน่ใจชัวน่ะว่าจะเรียกว่าชอบหรือป่าว และมันก็มาถึงวันที่เปิดเทอมที่เราต้องมาเรียนเราได้คิดสักพักในหัวมาตลอด(มั้ง)ว่าความรู้สึกในตอนนั่นเรียกว่าชอบหรือแค่หวั่นไหว แต่ก็น่ะพอเปิดเทอมก็รู้ใจตัวเองเลย ว่าเราตกหลุมยัยอ้วนเหนียงออกจูอนนคนนี้แล้วสิ😆 พอรู้ปุ๊บเราก็เริ่มเข้าหาเขามากขึ้นแกล้งเขาบ่อยๆจนเขาเกลียดอ่ะ พอมาป.5 ก็ตามสเตปแกล้งกันแกล้งมาแกล้งกลับผลัดกันไป จนเพื่อนมันต่างสงสัยกันว่าเราชอบAหรือป่าว เราก็ตอบว่า ป่าว ทำไงได้ล่ะกลัวเสียเพื่อนอ่ะ และวันเวลาก็ผ่านไปมีวันหนึ่งเพื่อนเราคนหนึ่งคนเดียวที่ปลอบในครั้งนั่นแหละ มันมาบอกกับเราว่ามีรุ่นน้องคนหนึ่งอ่ะเจ็บขามันเลยช่วยพยุงขึ้นบันได(เพื่อนเป็นคนลามก)คือมันบอกว่าตอนพยุงน้องอ่ะ น้องร้องว่า อื้อ โอ๊ย อะไรสักอย่างเนี้ยแหละลและมันก็ทำเสียงบั่บ เหมือนน้องเขา...อ่ะ(คิดกันเอา)เออ หลังจากนั่นเราก็รู้ว่าน้องคนนั่นคือใครจากนั่นเราก็ชอบน้องคนนั่นเฉยเลยเพราะมันกก็แค่รีแอคของอิเพื่อน เพราะเราเคยเจอน้องมาก่อนมั้งเลยชอบ แต่ก็น่ะก็ชอบแล้วในสมองก็คิดว่าคงดีแหละมั้งจะได้ลืมเรื่องAสักทีเพราะยังไงมันก็คงเป็นไปไม่ได้อยู่ดีอ่ะ แต่พอเวลาผ่านไปจนมาถึงปิดเทอมป.5เทอม2เราก็คงรู้แล้วแหละว่าต่อให้ทำยังไงสุดท้ายก็ต้องวนกลับมาที่เดิมทุกทีหลุดจากโคจรไม่ได้เลยจริงๆก็ไม่อยากเชื่อมากหรอกใช้รุ่นพี่เป็นไม้กันหมาก็แล้วพยายามเป็นร้อยๆรอบ จนมาเจอจังๆก็วันปิดเทอม2ของป.5คือตอนนั่นอ่ะเรากับAนั่งรถร.รเดียวกัน และมันก็เกิดคงามรู้สึกแปลกข้างในยังไงก็ไม่รู้(ปกติเป็นคนร้องไห้ยากมาก)เรารู้สึกแบบไม่อยากให้วันนั่นมันเดินหน้าเลยไม่อยากห่างเขาอยากเห็นแค่หน้าก็ยังดีอ่ะ อยากใฟ้เวลาหยุดแต่ก็ทำแบบนั่นไม่ได้เพราะกฏของเวลาคือห้ามหยุดหรือย้อนกลับไป คือจะบอกยังไงดีอ่ะคือตั้งแต่ยังไม่ขึ้นรถแล้วล่ะเรารู้สึกแปลกข้างในมันรู้สึกเศร้ามากเหมือนน้ำตาจะไหลแต่เราก็ต้องกลั้นไว้ไม่อยากให้ใครเห็นแม้แต่เขาที่ยิ้มอย่างสดใสไม่รู้อะไรเลยว่าคนข้างหลังตรงเบาะหลังเธอเขาเศร้าแค่ไหน จนมันมาถึงระหว่างทางร.รเราและบ้านAเราคือแบบกลั้นสุดๆอ่ะจนพี่ๆเริ่มจับสังเกตุกันเหมือนรู้ว่าเศร้าตัดกับAที่ไม่รู้ไรเลย และพอมาถึงหน้าบ้านของAมันเป็นช่วงที่ทรมานมากสำหรับเราคือตอนที่เห็นAก้าวจากรถลงไปยังบ้านอยู่ๆเราก็รู้สึกกลั้นน้ำตาไม่ไหวแล้ว แต่เราก็ยังคงฝืนกลั้นแบบนั่นต่อไปอ่ะไม่อยากให้ใครเห็น แต่ก็น่ะมาถึงบ้านเสร็จเราก็เต็มที่จร้าปล่อยให้ไหลดั่งสายน้ำ และก็มาจนได้วันเปิดเทอมวันแรกของป.6เทอม1คือตอนนั่นจะเป็นช่วงที่เริ่มจะเป็นวัยรุ่นเราก็ต้องมีดูแลตัวเองคุมอาหารไรบ้างอะเหนาะปรากฎว่าน้ำหนักเราลดไป4กิโลหน้าเราขาวเนียนสิวไม่มีเหนียงไม่ออกตัวสูง คือตอนนั่นเราคิดว่าเราเพอเฟคแล้วน่ะที่เหลือแค่รอเขาให้มาหา แต่ก็ผิดคาดขั้นสุดจากยัยอ้วนที่เราชอบกลายมาเป็นผู้หญิงบ้าชายขั้นสุกคือ อยากได้ฉันต้องได้อ่ะ แต่เห็นยังงั้นเราก็คิดว่ายังมีหวังน่ะเพราะอย่างน้อยๆเธอก็ยังคุยกับเรา เวลาผ่านไปจะเข้าประมาณกีฬาสีมั้งช่ววแรกๆ เราตัดสินใจเด็ดขาดกับเพื่อนเรามากว่าจะขอให้เพื่อนช่วยจีบรุ่นน้องที่เราเล่าให้ดูตอนป.5หน่อยได้มั้ย เพื่อนก็ตอบตกลง จริงๆที่เราทำลงไปก็เพราะอยากให้เขาหึงออกอาการยังไง แต่ก็ไม่ได้อะไรอ่ะคือ..เรามโนเองทั้งหมดว่าเขาจะหึงกับเป็นตัวเราเองที่หึงเขา เวลาก็ผ่านไปเรากับรุ่นน้องคนนั่นก็เริ่มคุยกันมากขึ้นจนมีเหตุการหนึ่งที่ทำให้เราต้องห่างกันแบบต่างคนต่างอยู่ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวาย(ขอไม่เล่าน่ะ)พอเหตุการนั่นผ่านไปเราก็รู้แล้วเลยว่าต้องให้ทำเพื่อเธอแทบตายรักเธอแค่ไหนก็ไม่มีวันได้ใจเธอยู่ดี เราก็เลย เอาว่ะ ถ้ามันยังอยู่แบบนี้ถ้าเขายังเห็นแบบนี้ก็เดินหน้าแหะ เราเลยลุยจีบรุ่นน้องจนสำเร็จจนได้เป็นแฟนกัน และ เรื่องที่เราแทบรับไม่ได้ก็เกิดขึ้นคือAมีแฟนแล้ว ตอนนั่นเรารู้สึกรักเขาไม่เหมือนเดิมมั้งเพราะต้องในจะมีน้องเป็นแฟนเราอีกเลยบั่บไม่ได้รู้สึกหึงอะไรมากแค่รับไม่ได้ แต่ก็น่ะวันเวลาก็ผ่านไปหลายอย่างก็เปลี่ยนไป เราได้เลิกกับรุ่นน้องคนนั่นเพราะว่าเหตมาจากรุ่นน้องอีกคนที่เป็นแฟนเพื่อนมาแย่งแฟนเรา เราเลยเลิกกันไปในวันวิชาการวันสุดท้าย และหลังจากนั่นไม่นานก็มาถึงวันสอบเราได้แต่คิดและทบทวนมาตลอดว่าจะเอายังไงดีจะบอกเขาดีมั้ยเพราะว่าตลอด3ปีไม่เคยหยุดรักได้เลยสักนิดแค่รู้สึกขึ้นลงๆ สุดท้ายเราเลยไปเฉลยกับเพื่อนของเราว่าเราชอบไอ้Aขอร้องอย่าบอกAแต่ทำยังไงได้เราเลยต้องเตรียมแผนสองคือ เราใช้เพื่อนคนนึงเป็นไม้กันหมาให้เราเพื่อให้เข้าใจผิดว่าเราชอบเพื่อนคนนี้ทั้งๆที่จริงเป็นAพอวันสอบผ่านพ้นไป จนมาถึงวันที่เราต้องลาจากกันคือ วันปัจฉิมป.6เราได้เตรียมของบางอย่างมาเป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายให้รุ่นน้องที่ทำให้เราเคยมีความสุขครั้งหนึ่งด้วย นั่นก็คือแหวน หลังจากให้ของขวัญเสร็จเราก็ต้องตัดสินใจให้Aเขียนชื่อบนเสื้อนักเรียนให้เราซึ่งมันเขียนว่า ขอโทษที่เคยแกล้ง จากนั่นมันเขียนชื่อเราเสร็จเรากะจะเขียนให้มันแต่จำไม่ได้ว่าเขียนอะไร😂จากนั่นAก็ขึ้นรถกลับบ้านไป แต่เราคงไปกับAไม่ได้เพราะต้องไปฉลองปัจฉิมกับกลุ่มเพื่อนซึ่งเราลืมหยิบเงินมาเลยต้องมาสองรอบ(ไม่เกี่ยวเหนาะ)😂หลังจากวันนั่นจบลงไป เราก็พยายามเต๊าะมันทุกวิธีทางเลย แต่ก็ไม่สำเร็จหรอกแม่มันอยากให้มันมีแฟนตอนมันอายุ17แม่Aชั่งไม่รู้อะไรบ้างเลยว่าลูกสาวมีแฟนตอนอายุ12แล้วค่ะ(ขำๆเหนาะ)พอทักไปไม่นานมากมันลบเพื่อนในเฟซเราเพราะเราลงสตอรี่เกี่ยวกับเขา เราเลยตกใจมากเพื่อนAมันก็ทักมาเตือนเราด้วยเราเลยตัดสินใจลบสตอรี่เพราะมันจะส่งสตอรี่ไปให้แม่Aดูแต่ก็ไม่ทัน เราเลยทักไปหาAแต่มันก็ไม่ตอบเรา เราเลยปลงเราคิดว่าเราควรปล่อยว่างได้แล้ว เหมือนเราชอบเขาแต่ยังไม่ได้เริ่มต้นอะไรเลยสักอย่าง เราเลยคิดว่าถ้าเราเป็นแบบที่เธอชอบได้เราก็คงไม่ต้องมานั่งเศร้าแบบนี้หรอก สุดท้ายเราก็ปล่อยเธอไม่ติดต่อหรือทักอะไรเลยAก็ยังคงคุยกับเพื่อนๆของเขาไปยกเว้นเรา เพราะเขาคงให้คำว่าเพื่อนกับเราไม่ได้แล้วล่ะตั้งแต่เข้ามาในวงจรของเขา ทุกวันนี้ก็ยังคงอยู่ที่เดิมเหมือนเริ่มคงามรู้สึกใหม่ทุกครั้งเหมือนวันที่เรารู้สึกกับAมันยังอยู่น่ะถึงแม้จะไม่มีความทรงจำดีๆเลยแต่ก็เคยแอบถ่ายรูปตอนเขาเลือกของด้วย555แต่ก็ยังว่าเขาไม่ได้มีนสนิยมแบบเราอ่ะ แต่ก็ยังคงเป็นแบบนี้ต่อไปไม่เปลี่ยนใจหรอก😂😂😊
คุณคิดว่าเรา รัก ชอบ หรือหลงเขากันแน่น่ะ ถ้ามีอะไรเพิ่มเติมแชร์กันได้น่ะ ถ้าเขียนผิดตรงไหนก็ขอโทษด้วย😁