มีอยู่วันหนึ่งผมเดินถือเค้กไปไห้คนที่ผมชอบเพราะวันนั้นเป็นวันเกิดของเธอ
เเต่พอกำลังเดินไปหาเธอเพื่อจะเอาเค้กไปไห้
เเต่ ผมเห็นรุ่นพี่คนหนึ่งกำลังจับมือเธออยู่เเล้วพูดอะไรสักอย่างกับเธอ ผมทำอะไรไม่ได้เลยตอนนั้น
ได้เเต่ยืนอยู่ห่างๆคอยสังเกตุการณ์ เเล้วผมก็ได้ยินประโยคหนึ่ง?ออกจากปากรุ่นพี่คนนั้น ประโยคนั้นทำผมสตั้น ผมล้มลงไปกับพื้นผมหลั่นนำ้ตาไม่ได้ ตอนนั้นผมควบคุมสติไว้ไม่ได้เเล้วผมก็ลุกขึ้นพร้อมกับวิ่งเข้าไปหารุ่นพี่คนนั้น เเล้วเอาเค้กที่ซื้อมาไห้เธอปาใส่กน้าเขาไปเต็มๆ มันเป็นระยะใกล้มากผมจึงไม่พลาด เเล้วผมซัดหน้ารุ่นพี่คนนั้นจนเลือดออก ตาบวม ปากเเตกจนเขาไม่สามารถยืนเองได้ ผมหันไปถามเธอว่าตอบ?อะไรรุ่นพี่เขา กับสีหน้าที่ร้องไห้เเละโกรธไปพร้อมกันเธอคนนั้นบอกว่า..... เเล้วเธอคนนั้นก็วิ่งหนีไป เเล้วคนอื่นๆที่ผ่านมาเห็นก็เข้ามาห้ามเอาไว้ หลังจากนั้นผมก็ไม่ไปเจอหน้าเธอหรือรุ่นพี่คนนั้นอีกเลยเป็นเวลา 1 เดือน ล่าสุดผมขอโทษรุ่นพี่คนนั้น เเล้วย้ายโรงเรียนออกมา
รุ่นพี่ : ช่วยเป็นเเฟนกับพี่ได้ไหม
เธอ : ตกลงค่ะ...
Don't know if it's done right
Don't know if it's done right
เเต่พอกำลังเดินไปหาเธอเพื่อจะเอาเค้กไปไห้
เเต่ ผมเห็นรุ่นพี่คนหนึ่งกำลังจับมือเธออยู่เเล้วพูดอะไรสักอย่างกับเธอ ผมทำอะไรไม่ได้เลยตอนนั้น
ได้เเต่ยืนอยู่ห่างๆคอยสังเกตุการณ์ เเล้วผมก็ได้ยินประโยคหนึ่ง?ออกจากปากรุ่นพี่คนนั้น ประโยคนั้นทำผมสตั้น ผมล้มลงไปกับพื้นผมหลั่นนำ้ตาไม่ได้ ตอนนั้นผมควบคุมสติไว้ไม่ได้เเล้วผมก็ลุกขึ้นพร้อมกับวิ่งเข้าไปหารุ่นพี่คนนั้น เเล้วเอาเค้กที่ซื้อมาไห้เธอปาใส่กน้าเขาไปเต็มๆ มันเป็นระยะใกล้มากผมจึงไม่พลาด เเล้วผมซัดหน้ารุ่นพี่คนนั้นจนเลือดออก ตาบวม ปากเเตกจนเขาไม่สามารถยืนเองได้ ผมหันไปถามเธอว่าตอบ?อะไรรุ่นพี่เขา กับสีหน้าที่ร้องไห้เเละโกรธไปพร้อมกันเธอคนนั้นบอกว่า..... เเล้วเธอคนนั้นก็วิ่งหนีไป เเล้วคนอื่นๆที่ผ่านมาเห็นก็เข้ามาห้ามเอาไว้ หลังจากนั้นผมก็ไม่ไปเจอหน้าเธอหรือรุ่นพี่คนนั้นอีกเลยเป็นเวลา 1 เดือน ล่าสุดผมขอโทษรุ่นพี่คนนั้น เเล้วย้ายโรงเรียนออกมา
รุ่นพี่ : ช่วยเป็นเเฟนกับพี่ได้ไหม
เธอ : ตกลงค่ะ...
Don't know if it's done right