แม่เราขี้บ่นมากๆเลยค่ะ

เราเป็นเด็กที่จบมัธยมแล้วก็ขึ้นมหาวิทยาลัย ด้วยความที่มหาวิทยาลัยไกลจากตัวบ้านมากๆ เราเลยต้องไปอยู่หอใกล้มหาวิทยาลัย

เรามีความสุขมากๆค่ะ ชีวิตแฮปปี้ เพราะเหมือนไม่โดนที่บ้านบังคับมาก แต่เราไม่เคยออกนอกลู่นอกทางนะคะ ตั้งใจเรียนตลอด

เวลาแม่เราไปเยี่ยมบ้างครั้งคราว แม่ก็ชอบบอกว่าทำไมไม่ทำนู่นทำนี่ ไม่ออกกำลังกาย ไม่ตื่นให้เช้าๆ เสียเวลาชีวิต ทำไมไม่ตื่นออกไปวิ่ง ทำไมไม่กินให้มันน้อยๆ (เราปิดเทอมค่ะ เรียนหนัก ก็อยากตื่นสายบ้าง) ทำไมๆๆๆๆๆ

พอเรากลับมาบ้าน แค่นั่งกินข้าวเฉยๆ แม่ก็บอกว่าอ้วนนะ หัดออกกำลังกายซะบ้าง เนี่ยนู่นนี่ บ่นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

แม่เราขี้บ่นและขี้โมโหมากเลยค่ะ นิดหน่อยก็โกรธ เรียกได้ว่า1สัปดาห์มี7วันต้องมี4วันที่มีเรื่องโกรธเรา
บางทีก็ชอบพูดตัดกำลังใจ บอกว่าสิ่งที่เราทำอยู่ไร้สาระบ้าง

คำพูดติดปากของแม่คือเราเด็กนิสัยไม่ดี เราแย่บ้าง ไม่เคยรักแม่เลย บางทีพูดเล่นขำๆ แต่พูดบ่อยๆ เราคิดจริง

คือเราเข้าใจความเป็นห่วงของเค้านะคะ เข้าใจเลย แต่แบบ เค้าทำให้เราไม่อยากกลับบ้านเลย เรามีความรู้สึกว่า เราไม่ดี ทำอะไรก็ไม่ดี ขนาดนั่งกินข้าวยังอ้วนเลยค่ะ

ไม่กลับบ้านก็โดนบอกว่าไม่รักบ้านแล้ว นู่นนี่ จริงๆเราไม่ได้ไม่รักนะคะ แต่พอเรากลับมา เราก็จะโดนบ่นๆๆๆๆๆๆๆๆตลอดเวลา

เราควรทำตัวยังไงดีคะ
*ข้อเสียจริงๆของเราจะพยายามปรับปรุงให้ดีขึ้นค่ะ