สวัสดีค่ะทุกท่าน สาเหตุที่เขียนกระทู้นี้ขึ้นมาเพราะอยากระบายความในใจที่ไม่เคยได้พูดเลยตลอด 5 ปีที่ผ่านมา
ตอนนี้เราเพิ่งเลิกกับแฟนที่อยู่ด้วยกันมา 5 ปีได้หนึ่งเดือนเต็ม เราเป็นคนตัดสินใจเดินออกมาเอง ตลอด 5 ปี เราอยู่ที่บ้านเค้า ตอนคบกันแรกๆก็ดูเหมือนทุกอย่างจะไปได้ดีจนคิดว่าผู้ชายคนนี้ล่ะที่จะมีครอบครัวด้วย แต่พออยู่กันนานๆเข้า ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เค้าเห็นทุกอย่างสำคัญและอย่างอื่นต้องมาก่อนเราเสมอ
ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเค้าจะเป็นคนไล่เราออกไปจากบ้านเค้า แต่ทุกครั้งที่เค้าไล่เราไม่เคยไปไหน เพราะคิดว่าตัวเองยังรักผู้ชายคนนี้ ไม่ว่าเค้าจะไปไหนกลับมาเค้าก็ยังเห็นเราอยู่ที่เดิม รอเค้าเสมอ นี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้เค้าคิดว่าเราไม่มีทางไปไหน เค้าคิดว่าเราเป็นของตาย ช่วง3-4 เดือน ก่อนที่จะเลิกกันเรานอนร้องไห้ทุกวัน เราทำหน้าที่ของเราดีทุกอย่างไม่เคยขาดตกบกพร่อง ทุกอย่างเราเตรียมพร้อมให้เค้าเสมอ ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า กับข้าว หรือแม้กระทั่งเงิน เค้าตีตัวออกห่าง กลับบ้านมาไม่ค่อยคุยกับเรา ชอบโพสต์สเตตัสพร่ำเพ้อหาผู้หญิงคนอื่น ทั้งๆที่เรายังอยู่ตรงนี้ เราเคยถามเค้า เค้าก็บอกไม่มีอะไร และทุกอย่างก็เริ่มเลวร้ายลงเรื่อยๆ เมื่อเราเริ่มถามว่าเค้ามีคนอื่นรึเปล่า เค้าจะโมโหร้ายใส่เรา เราโทรหาก็ด่าบอกว่ารำคาญ ทั้งๆที่เราก็ทำเหมือนเดิมปกติทุกอย่าง จนเค้าเอ่ยปากบอกกับเราว่าไม่ต้องทำอะไรเพื่อเค้าอีกแล้ว เค้ามีคนอื่น เค้าไม่รักเราอีกต่อไปแล้ว เค้าเป็นคนบอกเลิกเรา บอกเลิกเราซ้ำๆหลายๆครั้ง แต่ตอนนั้นเราก็ยังไม่ยอมเลิกยังยื้อเค้าไว้ และเราก็ไม่ยอมเดินออกมา จากนั้นเค้าก็ไม่ค่อยกลับบ้าน เวลานอนด้วยกันเราก็เข้าใกล้ไม่ได้ แตะต้องตัวเค้าไม่ได้ เค้าบอกให้เราต่างคนต่างนอน เค้ารู้สึกไม่ดีกับเรา คำพูดประโยคนั้นของเค้าทำร้ายจิตใจเรามาก เราเป็นคนไม่ชอบพูดหรือระบายความรู้สึกกับใคร ชอบนอนร้องไห้คนเดียว เรานอนร้องไห้ทุกวันตลอด3-4 เดือนที่ผ่านมา
เหมือนทุกอย่างใกล้จะจบลงแล้ว เราเสียใจมากพอแล้ว อยู่ๆก็มีข้อความปริศนาจากใครไม่รู้ส่งรูปโปรไฟล์ผู้หญิงมาให้เรา 3 คน แล้วบอกกับเราว่าแฟนเรามีคนอื่นที่ทำงานตั้งนานเป็นปีๆแล้ว ลองทักไปถามผู้หญิงพวกนี้ดูสิว่าเคยนอนกับแฟนเรามั้ย วินาทีนั้นเหมือนมีมีดนับพันๆเล่มแทงทะลุหัวใจ เจ็บจนร้องไม่ออก มันจุกไปหมด ชาไปทั้งตัว พอตั้งสติได้เราก็ค่อยๆทักไปถามคนที่เค้าส่งมา เค้าบอกกับเราว่าอยากจะบอกนานแล้ว แต่เค้ากลัวเราไม่เชื่อ แต่สุดท้ายเค้าก็ตัดสินใจบอกเพราะสงสารเรา เราเป็นคนดีเกินไปที่เชื่อใจแฟนตัวเอง ไม่เคยตาม ไม่เคยเช็คอะไรเลย สุดท้ายเลยโดนหักหลังแบบนี้ จากนั้นเราก็ตัดสินใจทักไปหาผู้หญิงทั้งสามคนนั้น แต่คำตอบที่ได้ก็เหมือนไม่มีอะไร แต่ในใจเราลึกๆไม่เชื่อแน่นอน พอแฟนเรารู้เรื่องเค้าก็ด่าเรา โมโหใส่ว่าทำไมต้องไปทักถามคนนั้นคนนี้ ทำตัววุ่นวายไปหมด เราเลยบอกเค้าไปว่าเป็นใครก็ต้องทำในเมื่อถามเค้าแล้วเค้าบอกว่ามันไม่มีอะไร ถ้าหากมันไม่มีอะไรจริงๆ คงไม่มีใครสร้างเรื่องส่งข้อความมาให้ขนาดนั้น เค้าหาว่าเรางี่เง่า ปัญญาอ่อน โง่ ใครพูดอะไรก็เชื่อไปหมด สรุปแล้วเค้าว่าเราเป็นคนผิด ทั้งๆที่ผ่านมาเราไม่เคยไปวุ่นวายที่ทำงานเค้า ไม่เคยไปสนิทกับสังคมทำงานเค้า ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะเค้าไม่อยากให้เรารู้เรื่องนี้ เลยไม่เคยพาเราไปให้ใครที่ทำงานรู้จักทั้งๆที่เราอยู่กับเค้ามา 5 ปี เราคิดทบทวนหลายต่อหลายครั้งว่าควรทำยังไงดีกับชีวิตต่อจากนี้ไป จนนอนไม่หลับหลายวัน ทานอะไรไม่ลง น้ำหนักลด เครียด มันตันไปหมดทุกอย่าง
เราตัดสินใจกลับบ้านโดยไม่บอกเค้า โกหกเค้าว่าไปหาเพื่อน พอเรากลับถึงบ้านก็ได้มีเวลาคิดทบทวน เราตัดสินใจบอกกับทางบ้านว่าเราจะเลิกกับเค้า ทางบ้านเราบอกอยากเลิกก็เลิกถ้าเค้าไม่ดีก็ไม่ต้องไปทนอยู่ ไม่เหมือนกับที่บ้านเค้าที่คอยแต่บอกว่าให้เราอดทน ให้ค่อยๆคุยกับเค้า พูดดีๆกับเค้า ให้เอาใจเค้า เราอดทนมามากพอแล้ว เราบอกเลยว่าเราจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว วันนั้นพอเค้ารู้ว่าเราไม่กลับบ้าน เค้าโกรธมาก ส่งข้อความ ทั้งโทรมาบอกว่าให้ไปเอาของที่บ้านเค้านะเก็บไว้ให้แล้ว วันนั้นเค้าขนเสื้อผ้า ของทุกอย่างของเราไปกองรวมกันไว้ บอกว่าจะเผาทิ้งถ้าไม่ไปเอา คืนนั้นเรารีบหาที่ัพักใหม่ใกล้ที่ทำงาน แล้วจองเลย เช้าวันรุ่งขึ้นเรากลับไปที่บ้านเค้าแล้วไปขนของ เค้ารอเรากลับไป ตอนที่เรากำลังจะออกจากบ้านเค้า เค้าขอคุยด้วย มาบอกว่าอยู่กับเค้าได้มั้ย ไม่ไปได้มั้ย กอดเราแล้วก็ร้องไห้ แต่ในวันนั้นเราบอกเค้าว่าเราจะไป เราไม่อยากเสียใจอีกแล้ว และวันนั้นก็เป็นครั้งแรกที่เราไม่มีน้ำตาให้เค้าสักหยด แล้วพยายามเดินออกมาอย่างเข้มแข็ง กลั้นน้ำตาไว้จนสุดขีด สุดท้ายเราก็ทำได้
หลังจากที่ย้ายออกมา เค้าก็พยายามโทรมา มาพูดดีกับเราว่าขอโอกาสได้มั้ยอย่างนั้นอย่างนี้ กลับไปหาเค้าได้มั้ย ให้อภัยเค้าได้มั้ย เค้าขอโทษ ไม่เสียดายเวลาที่อยู่ด้วยกันมาเหรอ เค้าก็สามสิบกว่าจะให้ไปเริ่มใหม่กับใคร เค้าหาว่าเราใจดำ ใจร้าย เพื่อนเค้าก็พยายามติดต่อเรามาบอกว่าเค้าร้องไห้ เสียใจคร่ำครวญ เราเลยบอกเค้าไปว่า ที่ผ่านมาเราเสียใจกับเค้ามามากพอแล้ว ในวันที่เราต้องการเค้า เค้าไม่เคยอยู่ แต่เราอยู่ในวันที่เค้าต้องการเสมอ มองกลับมาเค้าก็เจอเราที่เดิมเสมอ เราต้องทนทุกข์ทรมาน นอนร้องไห้เสียใจคนเดียว บอกใครไม่ได้มาหลายเดือน ต้องแกล้งทำตัวร่าเริงเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นตลอด ต้องคอยโกหกคนอื่นว่าเราสบายดี เรายังรักกันดี เราให้อภัยเค้านับครั้งไม่ถ้วน ให้โอกาสซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เค้าไม่เคยรับรู้เลยว่าที่ผ่านมาเราให้อภัยเค้ามาตลอด พอมาถึงตอนนี้เค้ายังมาบอกว่าเค้าไม่เคยขอโอกาสเราเลย ทั้งๆที่เราให้โอกาสเค้าทำร้ายเรามาตลอด แม้แต่คำขอโทษที่ออกจากปากเค้าสักคำก็ไม่เคยมี ถ้าหากวันนั้นเค้าเอ่ยคำขอโทษกับเรา แล้วบอกว่าจะไม่ทำอีก เราก็คงจะยังให้อภัยเค้าเหมือนเดิม แต่เค้าทิ้งโอกาสสุดท้ายนั้นเอง
เราคิดทบทวนดีแล้วเราบอกเค้าไปแบบนั้น แต่เค้าก็ยังมาบอกบอกว่าไม่ยอมเลิก ทั้งๆที่เค้าบอกเลิกเราซ้ำแล้วซ้ำเล่า แล้วด่าว่าเราโง่ที่ไม่รู้ว่าเค้ามีคนอื่น ตอนนี้มาเอ่ยคำขอโทษ ขอโอกาส พอเราไม่ให้ก็หาว่าเราใจทำ ทั้งๆที่ผ่านมาเค้าทำร้ายเรามาตลอด ตอนนี้เราบล็อคทุกทางที่เค้าสามารถติดต่อเราได้ ไม่รับรู้อะไร ไม่คุยกับเค้า ตอนนี้เราไม่ได้รู้สึกคิดถึงเค้า อยู่คนเดียวได้ อาจจะมีเหงาบ้างบางครั้ง แต่เราไม่ได้นอนร้องไห้คนเดียวเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
เราไม่เข้าใจว่าทำไมคนอื่นต้องหาว่าเราใจดำที่ไม่ให้โอกาสเค้า ไม่เสียดายเวลา 5 ปีเลยเหรอ ที่ผ่านมาเราเองที่ผิด ผิดที่ยอมให้เค้าทำร้ายมาตลอด รักคนอื่นจนลืมรักตัวเอง เราผิดที่เราตัดสินใจเลือกคนผิดเอง แล้วเราผิดเหรอ?ที่เป็นคนเดินออกมา พวกเค้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราต้องเจอกับอะไรมาบ้าง มันหมดแรงแล้วที่ทนมานานต่อให้รักมากแค่ไหนก็ตาม ลึกๆเรายังแปลกใจตัวเองว่าทั้งๆที่เคยอยากออกมาตั้งนานแต่ทำไม่เคยได้ แต่พอจะเดินมาจริงๆแล้วทำไมไม่เสียใจเลย แล้วหากเราอยากจะเริ่มต้นใหม่กับใครสักคน แล้วคนที่ผิดคือเราเหรอ? แต่คนที่ทิ้งกันก่อนไม่ใช่เราแน่นอน เราไม่เคยนอกใจ ซื่อสัตย์ตลอด ตอนนี้เรากำลังมีความสุขกับชีวิตใหม่ที่เราเลือก เรารู้สึกดี เรากลับมารักตัวเองแล้ว และต่อจากนี้ไปเราจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายอีก ขอบคุณบทเรียนนี้จริงๆ ขอบคุณมากๆ ที่ทำให้เราแกร่งขึ้น ไม่ว่าจะเจอปัญหาอะไรต่อจากนี้มันคงเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยไปเลยสำหรับเรา
ผิดไหมตัดสินใจเดินออกมาจากชีวิตคนๆนึงที่อยู่ด้วยกันมาตลอด 5 ปี เพราะคิดว่าพอแล้วกับน้ำตาที่เสียไป
ตอนนี้เราเพิ่งเลิกกับแฟนที่อยู่ด้วยกันมา 5 ปีได้หนึ่งเดือนเต็ม เราเป็นคนตัดสินใจเดินออกมาเอง ตลอด 5 ปี เราอยู่ที่บ้านเค้า ตอนคบกันแรกๆก็ดูเหมือนทุกอย่างจะไปได้ดีจนคิดว่าผู้ชายคนนี้ล่ะที่จะมีครอบครัวด้วย แต่พออยู่กันนานๆเข้า ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เค้าเห็นทุกอย่างสำคัญและอย่างอื่นต้องมาก่อนเราเสมอ
ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเค้าจะเป็นคนไล่เราออกไปจากบ้านเค้า แต่ทุกครั้งที่เค้าไล่เราไม่เคยไปไหน เพราะคิดว่าตัวเองยังรักผู้ชายคนนี้ ไม่ว่าเค้าจะไปไหนกลับมาเค้าก็ยังเห็นเราอยู่ที่เดิม รอเค้าเสมอ นี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้เค้าคิดว่าเราไม่มีทางไปไหน เค้าคิดว่าเราเป็นของตาย ช่วง3-4 เดือน ก่อนที่จะเลิกกันเรานอนร้องไห้ทุกวัน เราทำหน้าที่ของเราดีทุกอย่างไม่เคยขาดตกบกพร่อง ทุกอย่างเราเตรียมพร้อมให้เค้าเสมอ ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า กับข้าว หรือแม้กระทั่งเงิน เค้าตีตัวออกห่าง กลับบ้านมาไม่ค่อยคุยกับเรา ชอบโพสต์สเตตัสพร่ำเพ้อหาผู้หญิงคนอื่น ทั้งๆที่เรายังอยู่ตรงนี้ เราเคยถามเค้า เค้าก็บอกไม่มีอะไร และทุกอย่างก็เริ่มเลวร้ายลงเรื่อยๆ เมื่อเราเริ่มถามว่าเค้ามีคนอื่นรึเปล่า เค้าจะโมโหร้ายใส่เรา เราโทรหาก็ด่าบอกว่ารำคาญ ทั้งๆที่เราก็ทำเหมือนเดิมปกติทุกอย่าง จนเค้าเอ่ยปากบอกกับเราว่าไม่ต้องทำอะไรเพื่อเค้าอีกแล้ว เค้ามีคนอื่น เค้าไม่รักเราอีกต่อไปแล้ว เค้าเป็นคนบอกเลิกเรา บอกเลิกเราซ้ำๆหลายๆครั้ง แต่ตอนนั้นเราก็ยังไม่ยอมเลิกยังยื้อเค้าไว้ และเราก็ไม่ยอมเดินออกมา จากนั้นเค้าก็ไม่ค่อยกลับบ้าน เวลานอนด้วยกันเราก็เข้าใกล้ไม่ได้ แตะต้องตัวเค้าไม่ได้ เค้าบอกให้เราต่างคนต่างนอน เค้ารู้สึกไม่ดีกับเรา คำพูดประโยคนั้นของเค้าทำร้ายจิตใจเรามาก เราเป็นคนไม่ชอบพูดหรือระบายความรู้สึกกับใคร ชอบนอนร้องไห้คนเดียว เรานอนร้องไห้ทุกวันตลอด3-4 เดือนที่ผ่านมา
เหมือนทุกอย่างใกล้จะจบลงแล้ว เราเสียใจมากพอแล้ว อยู่ๆก็มีข้อความปริศนาจากใครไม่รู้ส่งรูปโปรไฟล์ผู้หญิงมาให้เรา 3 คน แล้วบอกกับเราว่าแฟนเรามีคนอื่นที่ทำงานตั้งนานเป็นปีๆแล้ว ลองทักไปถามผู้หญิงพวกนี้ดูสิว่าเคยนอนกับแฟนเรามั้ย วินาทีนั้นเหมือนมีมีดนับพันๆเล่มแทงทะลุหัวใจ เจ็บจนร้องไม่ออก มันจุกไปหมด ชาไปทั้งตัว พอตั้งสติได้เราก็ค่อยๆทักไปถามคนที่เค้าส่งมา เค้าบอกกับเราว่าอยากจะบอกนานแล้ว แต่เค้ากลัวเราไม่เชื่อ แต่สุดท้ายเค้าก็ตัดสินใจบอกเพราะสงสารเรา เราเป็นคนดีเกินไปที่เชื่อใจแฟนตัวเอง ไม่เคยตาม ไม่เคยเช็คอะไรเลย สุดท้ายเลยโดนหักหลังแบบนี้ จากนั้นเราก็ตัดสินใจทักไปหาผู้หญิงทั้งสามคนนั้น แต่คำตอบที่ได้ก็เหมือนไม่มีอะไร แต่ในใจเราลึกๆไม่เชื่อแน่นอน พอแฟนเรารู้เรื่องเค้าก็ด่าเรา โมโหใส่ว่าทำไมต้องไปทักถามคนนั้นคนนี้ ทำตัววุ่นวายไปหมด เราเลยบอกเค้าไปว่าเป็นใครก็ต้องทำในเมื่อถามเค้าแล้วเค้าบอกว่ามันไม่มีอะไร ถ้าหากมันไม่มีอะไรจริงๆ คงไม่มีใครสร้างเรื่องส่งข้อความมาให้ขนาดนั้น เค้าหาว่าเรางี่เง่า ปัญญาอ่อน โง่ ใครพูดอะไรก็เชื่อไปหมด สรุปแล้วเค้าว่าเราเป็นคนผิด ทั้งๆที่ผ่านมาเราไม่เคยไปวุ่นวายที่ทำงานเค้า ไม่เคยไปสนิทกับสังคมทำงานเค้า ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะเค้าไม่อยากให้เรารู้เรื่องนี้ เลยไม่เคยพาเราไปให้ใครที่ทำงานรู้จักทั้งๆที่เราอยู่กับเค้ามา 5 ปี เราคิดทบทวนหลายต่อหลายครั้งว่าควรทำยังไงดีกับชีวิตต่อจากนี้ไป จนนอนไม่หลับหลายวัน ทานอะไรไม่ลง น้ำหนักลด เครียด มันตันไปหมดทุกอย่าง
เราตัดสินใจกลับบ้านโดยไม่บอกเค้า โกหกเค้าว่าไปหาเพื่อน พอเรากลับถึงบ้านก็ได้มีเวลาคิดทบทวน เราตัดสินใจบอกกับทางบ้านว่าเราจะเลิกกับเค้า ทางบ้านเราบอกอยากเลิกก็เลิกถ้าเค้าไม่ดีก็ไม่ต้องไปทนอยู่ ไม่เหมือนกับที่บ้านเค้าที่คอยแต่บอกว่าให้เราอดทน ให้ค่อยๆคุยกับเค้า พูดดีๆกับเค้า ให้เอาใจเค้า เราอดทนมามากพอแล้ว เราบอกเลยว่าเราจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว วันนั้นพอเค้ารู้ว่าเราไม่กลับบ้าน เค้าโกรธมาก ส่งข้อความ ทั้งโทรมาบอกว่าให้ไปเอาของที่บ้านเค้านะเก็บไว้ให้แล้ว วันนั้นเค้าขนเสื้อผ้า ของทุกอย่างของเราไปกองรวมกันไว้ บอกว่าจะเผาทิ้งถ้าไม่ไปเอา คืนนั้นเรารีบหาที่ัพักใหม่ใกล้ที่ทำงาน แล้วจองเลย เช้าวันรุ่งขึ้นเรากลับไปที่บ้านเค้าแล้วไปขนของ เค้ารอเรากลับไป ตอนที่เรากำลังจะออกจากบ้านเค้า เค้าขอคุยด้วย มาบอกว่าอยู่กับเค้าได้มั้ย ไม่ไปได้มั้ย กอดเราแล้วก็ร้องไห้ แต่ในวันนั้นเราบอกเค้าว่าเราจะไป เราไม่อยากเสียใจอีกแล้ว และวันนั้นก็เป็นครั้งแรกที่เราไม่มีน้ำตาให้เค้าสักหยด แล้วพยายามเดินออกมาอย่างเข้มแข็ง กลั้นน้ำตาไว้จนสุดขีด สุดท้ายเราก็ทำได้
หลังจากที่ย้ายออกมา เค้าก็พยายามโทรมา มาพูดดีกับเราว่าขอโอกาสได้มั้ยอย่างนั้นอย่างนี้ กลับไปหาเค้าได้มั้ย ให้อภัยเค้าได้มั้ย เค้าขอโทษ ไม่เสียดายเวลาที่อยู่ด้วยกันมาเหรอ เค้าก็สามสิบกว่าจะให้ไปเริ่มใหม่กับใคร เค้าหาว่าเราใจดำ ใจร้าย เพื่อนเค้าก็พยายามติดต่อเรามาบอกว่าเค้าร้องไห้ เสียใจคร่ำครวญ เราเลยบอกเค้าไปว่า ที่ผ่านมาเราเสียใจกับเค้ามามากพอแล้ว ในวันที่เราต้องการเค้า เค้าไม่เคยอยู่ แต่เราอยู่ในวันที่เค้าต้องการเสมอ มองกลับมาเค้าก็เจอเราที่เดิมเสมอ เราต้องทนทุกข์ทรมาน นอนร้องไห้เสียใจคนเดียว บอกใครไม่ได้มาหลายเดือน ต้องแกล้งทำตัวร่าเริงเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นตลอด ต้องคอยโกหกคนอื่นว่าเราสบายดี เรายังรักกันดี เราให้อภัยเค้านับครั้งไม่ถ้วน ให้โอกาสซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เค้าไม่เคยรับรู้เลยว่าที่ผ่านมาเราให้อภัยเค้ามาตลอด พอมาถึงตอนนี้เค้ายังมาบอกว่าเค้าไม่เคยขอโอกาสเราเลย ทั้งๆที่เราให้โอกาสเค้าทำร้ายเรามาตลอด แม้แต่คำขอโทษที่ออกจากปากเค้าสักคำก็ไม่เคยมี ถ้าหากวันนั้นเค้าเอ่ยคำขอโทษกับเรา แล้วบอกว่าจะไม่ทำอีก เราก็คงจะยังให้อภัยเค้าเหมือนเดิม แต่เค้าทิ้งโอกาสสุดท้ายนั้นเอง
เราคิดทบทวนดีแล้วเราบอกเค้าไปแบบนั้น แต่เค้าก็ยังมาบอกบอกว่าไม่ยอมเลิก ทั้งๆที่เค้าบอกเลิกเราซ้ำแล้วซ้ำเล่า แล้วด่าว่าเราโง่ที่ไม่รู้ว่าเค้ามีคนอื่น ตอนนี้มาเอ่ยคำขอโทษ ขอโอกาส พอเราไม่ให้ก็หาว่าเราใจทำ ทั้งๆที่ผ่านมาเค้าทำร้ายเรามาตลอด ตอนนี้เราบล็อคทุกทางที่เค้าสามารถติดต่อเราได้ ไม่รับรู้อะไร ไม่คุยกับเค้า ตอนนี้เราไม่ได้รู้สึกคิดถึงเค้า อยู่คนเดียวได้ อาจจะมีเหงาบ้างบางครั้ง แต่เราไม่ได้นอนร้องไห้คนเดียวเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
เราไม่เข้าใจว่าทำไมคนอื่นต้องหาว่าเราใจดำที่ไม่ให้โอกาสเค้า ไม่เสียดายเวลา 5 ปีเลยเหรอ ที่ผ่านมาเราเองที่ผิด ผิดที่ยอมให้เค้าทำร้ายมาตลอด รักคนอื่นจนลืมรักตัวเอง เราผิดที่เราตัดสินใจเลือกคนผิดเอง แล้วเราผิดเหรอ?ที่เป็นคนเดินออกมา พวกเค้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราต้องเจอกับอะไรมาบ้าง มันหมดแรงแล้วที่ทนมานานต่อให้รักมากแค่ไหนก็ตาม ลึกๆเรายังแปลกใจตัวเองว่าทั้งๆที่เคยอยากออกมาตั้งนานแต่ทำไม่เคยได้ แต่พอจะเดินมาจริงๆแล้วทำไมไม่เสียใจเลย แล้วหากเราอยากจะเริ่มต้นใหม่กับใครสักคน แล้วคนที่ผิดคือเราเหรอ? แต่คนที่ทิ้งกันก่อนไม่ใช่เราแน่นอน เราไม่เคยนอกใจ ซื่อสัตย์ตลอด ตอนนี้เรากำลังมีความสุขกับชีวิตใหม่ที่เราเลือก เรารู้สึกดี เรากลับมารักตัวเองแล้ว และต่อจากนี้ไปเราจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายอีก ขอบคุณบทเรียนนี้จริงๆ ขอบคุณมากๆ ที่ทำให้เราแกร่งขึ้น ไม่ว่าจะเจอปัญหาอะไรต่อจากนี้มันคงเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยไปเลยสำหรับเรา