ทางออกอื่นคือรอวันตาย

ผมเรียนปีสี่อยู่หอคนเดียว แต่ปีก่อนพี่มาอยู่ด้วย ตอนแรกเราเห็นว่าไม่เป็นอะไรเพราะจะได้มีรถใช้ มีคนช่วยออกค่าห้อง แต่จริงๆมันดีแค่นั้น นอกจากนั้นไม่มีอะไรดีเลย พี่ไม่ค่อยเก็บห้อง ทำห้องไม่เป็นระเบียบประจำ ชอบใช้ลงไปซื้อของ บางครั้งต้องออกไปหลังจากกลับทำงาน แต่เราก็ไปบ้างไม่ไปบ้าง เพราะเลิกเรียนเราก็ไปเที่ยวเล่น พอไม่ไปรับก็บ่นๆ สำหรับเรานะในความคิดคือมันไม่ได้ไกลอะไรเลยจากป้ายรถเมล์มาหอ เดินก็ได้นะ แต่มันบอกอันตราย คุยเรื่องแบบนี้ที่ไรทะเลาะตลอด ตอนทำห้องเละเทะเราก็ต้องมาคอยจัดให้ตลอดแล้วจะมีโมโหใส่บ้างว่าไปยุ่งกะของๆมันทำหาของไม่เจอ เราเป็นคนไม่ชอบห้องที่มันดูไม่เป็นระเบียบเละเทะ แฟนเราก็ไม่ชอบแต่พูดไม่ได้เพราะเห็นเป็นคนในครอบครัวเรา ซึ่งเราเคยเอามาบอกแม่ให้แม่ช่วยพูดหรือคนในบ้านช่วยพูดแต่คนในบ้านพูดเหมือนกันหมด  เราเป็นผู้ชาย ทนๆไปเถอะ เพราะพี่เขาเป็นผู้หญิง เพราะเราเป็นน้อง สารพัดมากมาย ไม่เคยมาเข้าใจเราเลยเหรอ ว่าเราอึดอัด พูดอะไรก็ไม่ได้ คนเรียนมาก็เหนื่อยนะ แล้วกลับมาห้องแทนที่จะมีคนช่วยงานห้องกลับโดยเพิ่มแทน ล่าสุดทะเลาะกะพี่เรื่องที่บ้านแม่ก็บอกให้เราพูดกับพี่ดีๆ ส่วนใหญ่เราคุยดีนะ ยอมรับบางครั้งอาจพูดแรงกับมันแต่ไม่บ่อยขนาดนั้นซึ่งเรายอมรับกับแม่ตรงๆ แม่ให้เราปรับปรุง เราปรับปรุงได้ แต่แม่ให้พี่มันปรับปรุงด้วย ซึ่งแม่ไม่เคยพูดบอกมันจริงๆจังเลย เอาแต่พูดเรื่องพี่น้อง เรื่องเราเป็นผู้ชาย ในความคิดเราคือไม่ช่วยอะไรให้ดีขึ้นเลย ตอนนี้เครียดมากคุยกับใครไม่ได้เลย จะไปบอกญาติทางฝ่ายพ่อก็กลัวมีปัญหากับที่บ้านอีก เดี๋ยวจะหาว่ามีอะไรไม่มาคุยกัน ก็เรารู้ไง คุยไปก็เหมือนเดิมจะคุยทำไม เราคิดว่าเดี๋ยวหอหมดสัญญาจะย้ายไปอยู่ที่ใหม่คนเดียว ไม่อยากสนอะไรแล้วว่าที่บ้านจะพูดไง เพราะพวกเขาไม่เคยรู้หรือมาเข้าใจความรู้สึกเราเลย