เราให้เขาเป็นทุกอย่างในขีวิตมากเกินไปจนส่งผลเสียกับเรา

สวัสดีค่ะ ไม่รู้ว่าที่เป็นอยู่เรียกว่าปัญหามั้ย ไม่กล้าปรึกษาคนรอบข้าง เพราะอธิบายไม่ถูก คือไม่น่าจะมีคนเป็นอย่างเรา กลัวเขาไม่เข้าใจ เข้าเรื่องเลยนะคะ ตอนนี้เราอยู่มหาลัย ปีกลางๆใกล้จบ ตอนมัธยมเรามีแฟนคนนึง เป็นคนที่แล้วแต่อารมณ์ เดี๋ยวรักเรา เดี๋ยวเบื่อเรา คือเราต้องเป็นคนตามอารมณ์เขาให้ถูก ยอมทุกอย่างเพื่อไม่ให้เขาเบื่อ เขาเป็นคนเอาแต่ใจ แล้วตลกตรงที่ตอนนั้นเราก็ยอมหมด เหมือนกลัวเขาไม่รัก ตอนนั้นเจอกันอาทิตย์ละครั้ง แต่นั้นก็รู้สึกว่ามีความสุขดีค่ะ จนกระทั่งเข้ามหาลัย น้องยังเรียนมัธยมอยู่ เด็กกว่าเรา1ปี ทำให้ห่างกันและเลิกกันไป จนเรามีแฟนใหม่ เรียนด้วยกัน ตอนปี1ต้องอยู่หอใน ตอนนั้นมีความสุขมากที่ได้เจอกันทุกวัน คนใหม่เป็นคนที่แตกต่างจากคนเก่าหน้ามือเป็นหลังมือ มีความเป็นผู้ใหญ่กว่า ไม่งอนพร่ำเพรื่อ และเอาใจใส่เราดีมากๆๆๆๆ จนถึงตอนนี้ยังไม่เคยลดลงเลย ทำให้เราติดเขามากๆ จนปี2 ก็ได้อยู่หอด้วยกันสองคน(เราไม่บอกแม่ค่ะ ที่บ้านเราซีเรียสเรื่องนี้) ช่วงแรกๆเราก็ยังเป็นคนเดิมที่เคยเป็น เราเอาแต่ใจ เพราะเห็นว่าเขาตามใจและใจดี เราขี้เหวี่ยงใส่ทุกคน จนเขาจับเข่าคุย บอกให้เราปรับปรุงตัวเอง สอนเราในแบบที่ไม่เคยมีใครทำ เรารู้สึกดีมาก การที่เราอยู่ด้วยกันมาเกือบสองปีนั้นไม่เคยทะเลาะกันรุนแรงเลย ด้วยความที่ทุกอย่างมันดีมากๆ จนเรากลัวว่าวันหนึ่งเราจะเสียคนนี้ไป ช่วงนี้เราเคยไปคุยกับจิตแพทย์ เพราะปัญหาเรื่องคนที่บ้าน เราไม่เคยรู้สึกว่าครอบครัวเป็นที่พึ่งของเราเต็มร้อยเลย เราไม่สามารถคุยทุกเรื่องให้คนในครอบครัวฟังได้ ปัญหาครอบครัวทำให้เราคิดไม่อยากอยู่ต่อหลายรอบมากๆตั้งแต่เด็ก จนตอนนี้ แต่เราก็มีเขาคอยให้กำลังใจและคิดอยากอยู่ต่อไปตลอด ทั้งที่บ้านเราไม่ขาดอะไรเลย พ่อ แม่ พี่เราฐานะหน้าที่การงานดีมากๆ แต่เราไม่เคยรู้สึกมีความสุขกับครอบครัวของเราเลย ทุกวันเสาร์อาทิตย์ที่ต้องกลับบ้านเป็นเหมือนวันนรกของเรา เราต้องกลับบ้านมาเจอแม่ที่ขี้โวยวายมากๆ และไม่ฟังเหตุผลของใครในบ้านเลย ทะเลาะกันแทบทุกอาทิตย์ พ่อก็ยอมให้แม่ใช้กดขี่ทุกอย่าง เรากลับบ้านมาเราก็เข้าห้องอยู่คนเดียวรู้สึกสบายใจที่สุด ไม่กลับก็ไม่ได้ เพราะแม่จะโกรธ เราไม่รู้ว่าที่เราเป็นอยู่เพราะเราคาดหวังความรักจากครอบครัวแล้วรู้สึกว่าไม่ได้มัน แต่เราคาดหวังความรักจากแฟนแล้วเราได้รับมันดีมากรึเปล่า ทุกวันนี้เราคิดทุกวันเรื่องเรียนจบ เรากลัวว่าเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม เพราะเราอยู่คนละจังหวัดกัน เรากลัวจะไม่มีความสุขเหมือนตอนนี้ ถ้าเรียนจบแล้วต้องกลับบ้านมาอยู่กับแม่ซักวันเราต้องเป็นซึมเศร้าแน่นอน เราไม่อยากห่าง เรากังวลเรื่องอนาคต เราไม่เคยได้ความรักดีๆจากใครแบบนี้  และครอบครัวเขาก็ดีมากๆ มีแม่ที่เข้าใจลูกทุกอย่าง เขาไม่ได้ขาดเหมือนเรา เรารู้สึกได้ว่า ไม่มีเราเขาอยู่ได้แน่นอน ต่างจากเรา เราให้เขาเป็นทุกอย่างของเรามากเกินไปตอนนี้  เราไม่อยากให้ตัวเองเป็นแบบนี้เลย เราอยากมีความสุขได้ด้วยตัวเองบ้าง ความรักตัวเองของเรามันคงน้อยเกินไปตอนนี้ หรือบางทีเราอาจรักตัวเองมากเกินจนเห็นแก่ตัวอยากมีเขาอยู่กับเราตลอด  ควรทำยังไงดีคะ😢 เรียบเรียงอะไรไม่เข้าใจขอโทษล่วงหน้านะคะ พิมพ์จากความรู้สึกตอนนี้ล้วนๆ (ช่วงหยุดยาวที่ต้องห่างกัน เรากลับบ้านมา กินข้าวไม่ลง😭มันมากเกินไปแล้วจริงๆ )