เราใช้ชีวิตตั้งแต่ ปี 1 - ป.โท รวมเวลาประมาณ 7 ปี
เราเรียนต่อโทเลยโดยไม่หยุดทำงาน
ปีหนึ่งอยู่หอใน ปีสองออกมาอยู่หอนอกกับเพื่อนสนิท
แต่เค้าก็ไปอยู่กับแฟนซะส่วนใหญ่
เรามีแฟนแต่อยู่คนละจังหวัดกับที่เราเรียน
ใช้วิธีโทรคุย เล่นแชทคุยกันค่ะ
เราไม่เที่ยวผับ ไม่ค่อยไปไหน เพราะจังหวัดที่เรียน
ห้างอยู่ไกลมอ ไม่ไปไหนเลยยกเว้นหาอะไรกินแถวมอ
เสาร์ อาทิตย์ หรือวันหยุด เราก็กลับบ้านบ้าง ไปหาแฟนบ้าง
ตอนนี้เรียนจบกลับมาอยู่บ้านได้ประมาณหนึ่งเดือน
เราเริ่มรู้สึกว่านิสัยบางอย่างของเรา เข้ากับคนที่บ้านไม่ได้
ทั้งๆที่ไม่ได้ทะเลาะกัน ครอบครัวก็ใช้ชีวิตปกติ
ไม่ได้มีปัญหาอะไรกันมากมาย มีปากมีเสียงกันบ้างบางครั้ง
แต่เราเริ่มรู้สึกว่าเราไม่โอเคพฤติกรรมหลายๆอย่างในบ้าน
เช่น - กินอะไรละไม่เก็บ กินเสร็จวางไว้บนโต๊ะกินข้าวเลย ไม่เอาไปล้าง
ใครมากินหรือเก็บจานไปล้างคนต่อไป จะหยิบไปเอง
- ใช้อะไรละไม่เอาไปทิ้ง ซองใส่หลอด/ คัตตอนบัตเช็ดหู/ ถุงขนม
แล้วกาแฟที่กินแล้วไม่เก็บไปล้าง หรือเอาไปทิ้ง
- เราเป็นคนกวาดถูบ้าน ปกติมีแต่คนกวาดไม่มีคนถู ตรงบันไดสองขั้นเล็กๆ หน้าบ้าน
เราบอกว่าอย่าใส่รองเท้า หรือถอดรองเท้าวางตรงนั้น เพราะเวลาเข้าบ้านทรายจะติดเท้าเข้ามา
ก็มาด่าเรา ว่าเราเป็นคนจู้จี้ จุกจิก เรื่องมาก ตั้งแต่นั้นมาเราไม่พูดอีกเลย มองๆข้ามไป
- บางครั้งถุงเท้าที่ใช้แล้วก็ถอดวางไว้ในบ้าน แอบๆไว้ข้างประตูบ้าง
ผ้าเช็ดตัวเช็ดแล้วก็พาดตามเก้าอี้ หรือหัวบันไดบ้าง
พฤติกรรมของหลายๆคนในบ้านแบบนี้ มันเลยทำให้เราอึดอัดใจมากๆเลยค่ะ
ยิ่งเวลาเราได้ไปบ้านแฟน (คบกันมา 10 ปี ยังไม่ได้หมั้นนะคะ) บ้านเค้าค่อนข้างเป็นระเบียบ
ไม่มีเรื่องหยุมหยิมที่คนในบ้านมีปากมีเสียงกัน เรารู้สึกว่ามันคือ safe zone ของเรามาก
เรารู้สึกชอบความปลอดภัยทางใจแบบนั้น หรือตอนอยู่หอ เราก็รู้สึกสบายใจกว่า
เราไม่ชอบเวลาคนในบ้านมีปากเสียงกัน แม้รู้ว่าเดี๋ยวเค้าก็ดีกัน เวลาคนทะเลาะกัน เราจะจิตตกมากค่ะ
ไม่ว่าพ่อทะเลาะกับแม่ น้องทะเลาะกับแฟน หรือเวลาพ่อบ่น หรือโมโหอะไร เราก็ไม่สบายใจ
แต่ไม่ใช่ที่กล่าวมา เราไม่รักพ่อ รักแม่ หรือคนในครอบครัวนะคะ
เรารักเค้า เมื่อก่อนเวลานานๆได้กลับบ้านทีก็ไม่ค่อยอยากกลับเรียน
พ่อแม่เราดีกับเราทุกๆอย่าง แต่เราแค่มองว่าเราอาจจะเคยชินกับการอยู่ตัวคนเดียว
หรืออยู่หอแบบมีระเบียบมากเกินไป จนรู้สึกว่าอยู่บ้านแล้วอึดอัด
บางทีอึดอัดจนเราอยากร้องไห้เลยค่ะ
คนอื่นเป็นเหมือนเราบ้างไหมคะ เราควรแก้ปัญหานี้ยังไงดี
ตอนนี้รอใบรับรองเพื่อเอาไปสมัครงาน สายงานเราต้องอยู่โรงงาน
คิดว่าเราคงได้ไกลบ้านอีกครั้ง ตอนนี้ก็อยากไปไกลๆ
แต่พอถึงเวลาจริงๆ ไม่รู้จะเป็นยังไงเหมือนกันค่ะ
ระบายมายาวหน่อย ใครเป็นไงเล่าให้กันฟังบ้างนะคะ
ขออนุญาตแท็กห้องสุขภาพจิตนะคะ
มีใครเรียนจบ หรือห่างบ้านนาน ๆ แล้วไม่อยากกลับไปอยู่บ้านบ้างคะ
เราเรียนต่อโทเลยโดยไม่หยุดทำงาน
ปีหนึ่งอยู่หอใน ปีสองออกมาอยู่หอนอกกับเพื่อนสนิท
แต่เค้าก็ไปอยู่กับแฟนซะส่วนใหญ่
เรามีแฟนแต่อยู่คนละจังหวัดกับที่เราเรียน
ใช้วิธีโทรคุย เล่นแชทคุยกันค่ะ
เราไม่เที่ยวผับ ไม่ค่อยไปไหน เพราะจังหวัดที่เรียน
ห้างอยู่ไกลมอ ไม่ไปไหนเลยยกเว้นหาอะไรกินแถวมอ
เสาร์ อาทิตย์ หรือวันหยุด เราก็กลับบ้านบ้าง ไปหาแฟนบ้าง
ตอนนี้เรียนจบกลับมาอยู่บ้านได้ประมาณหนึ่งเดือน
เราเริ่มรู้สึกว่านิสัยบางอย่างของเรา เข้ากับคนที่บ้านไม่ได้
ทั้งๆที่ไม่ได้ทะเลาะกัน ครอบครัวก็ใช้ชีวิตปกติ
ไม่ได้มีปัญหาอะไรกันมากมาย มีปากมีเสียงกันบ้างบางครั้ง
แต่เราเริ่มรู้สึกว่าเราไม่โอเคพฤติกรรมหลายๆอย่างในบ้าน
เช่น - กินอะไรละไม่เก็บ กินเสร็จวางไว้บนโต๊ะกินข้าวเลย ไม่เอาไปล้าง
ใครมากินหรือเก็บจานไปล้างคนต่อไป จะหยิบไปเอง
- ใช้อะไรละไม่เอาไปทิ้ง ซองใส่หลอด/ คัตตอนบัตเช็ดหู/ ถุงขนม
แล้วกาแฟที่กินแล้วไม่เก็บไปล้าง หรือเอาไปทิ้ง
- เราเป็นคนกวาดถูบ้าน ปกติมีแต่คนกวาดไม่มีคนถู ตรงบันไดสองขั้นเล็กๆ หน้าบ้าน
เราบอกว่าอย่าใส่รองเท้า หรือถอดรองเท้าวางตรงนั้น เพราะเวลาเข้าบ้านทรายจะติดเท้าเข้ามา
ก็มาด่าเรา ว่าเราเป็นคนจู้จี้ จุกจิก เรื่องมาก ตั้งแต่นั้นมาเราไม่พูดอีกเลย มองๆข้ามไป
- บางครั้งถุงเท้าที่ใช้แล้วก็ถอดวางไว้ในบ้าน แอบๆไว้ข้างประตูบ้าง
ผ้าเช็ดตัวเช็ดแล้วก็พาดตามเก้าอี้ หรือหัวบันไดบ้าง
พฤติกรรมของหลายๆคนในบ้านแบบนี้ มันเลยทำให้เราอึดอัดใจมากๆเลยค่ะ
ยิ่งเวลาเราได้ไปบ้านแฟน (คบกันมา 10 ปี ยังไม่ได้หมั้นนะคะ) บ้านเค้าค่อนข้างเป็นระเบียบ
ไม่มีเรื่องหยุมหยิมที่คนในบ้านมีปากมีเสียงกัน เรารู้สึกว่ามันคือ safe zone ของเรามาก
เรารู้สึกชอบความปลอดภัยทางใจแบบนั้น หรือตอนอยู่หอ เราก็รู้สึกสบายใจกว่า
เราไม่ชอบเวลาคนในบ้านมีปากเสียงกัน แม้รู้ว่าเดี๋ยวเค้าก็ดีกัน เวลาคนทะเลาะกัน เราจะจิตตกมากค่ะ
ไม่ว่าพ่อทะเลาะกับแม่ น้องทะเลาะกับแฟน หรือเวลาพ่อบ่น หรือโมโหอะไร เราก็ไม่สบายใจ
แต่ไม่ใช่ที่กล่าวมา เราไม่รักพ่อ รักแม่ หรือคนในครอบครัวนะคะ
เรารักเค้า เมื่อก่อนเวลานานๆได้กลับบ้านทีก็ไม่ค่อยอยากกลับเรียน
พ่อแม่เราดีกับเราทุกๆอย่าง แต่เราแค่มองว่าเราอาจจะเคยชินกับการอยู่ตัวคนเดียว
หรืออยู่หอแบบมีระเบียบมากเกินไป จนรู้สึกว่าอยู่บ้านแล้วอึดอัด
บางทีอึดอัดจนเราอยากร้องไห้เลยค่ะ
คนอื่นเป็นเหมือนเราบ้างไหมคะ เราควรแก้ปัญหานี้ยังไงดี
ตอนนี้รอใบรับรองเพื่อเอาไปสมัครงาน สายงานเราต้องอยู่โรงงาน
คิดว่าเราคงได้ไกลบ้านอีกครั้ง ตอนนี้ก็อยากไปไกลๆ
แต่พอถึงเวลาจริงๆ ไม่รู้จะเป็นยังไงเหมือนกันค่ะ
ระบายมายาวหน่อย ใครเป็นไงเล่าให้กันฟังบ้างนะคะ
ขออนุญาตแท็กห้องสุขภาพจิตนะคะ